«جاشوا مک لمور» 29 ساله ساکن ایندیانا پس از بیست روز بدون آب و غذا ماندن در سلول انفرادی فوت کرده و «لاشون تامپسون» 35 ساله ساکن جورجیا زنده زنده به دست ساس‌ها در زندان خورده شده است. این در حالی است[...]
خبری در رسانه‌های آمریکا منتشر شد مبنی بر اینکه «جاشوا مک لمور» 29 ساله ساکن ایندیانا پس از بیست روز بدون آب و غذا ماندن در سلول انفرادی فوت کرده و «لاشون تامپسون» 35 ساله ساکن جورجیا زنده زنده به دست ساس‌ها در زندان خورده شده است. این در حالی است که هر دوی این افراد هنوز متهم بودند و جرم آن ها در دادگاه به اثبات نرسیده بود. انتشار این خبر موجی از بهت و حیرت را در فضای رسانه‌ای آمریکا ایجاد کرد؛ ولی سازمان‌های بین‌المللی حامی حقوق بشر و نهادهای تحت حاکمیت سازمان ملل از کنار این مسئله به سادگی عبور کردند؛ البته همزمان یکی از زیرمجموعه‌های سازمان ملل با عنوان دفتر آزادی بین‌الملل طی بیانیه‌ای زندانی شدن و محکومیت دو مجرم بهائی را که جرم آنها ثابت شده بود و محکومیت غذایی برای آنها از سوی نهاد غذایی جمهوری اسلامی مشخص شده بود، محکوم کردند. این نوع رفتارهای دوگانه از سوی سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی موضوع جدیدی نیست، ولی همزمانی این اخبار فرصتی را به دست داد تا وضعیت زندان‌های ایالات متحده آمریکا را بررسی کنیم.
در زندان‌های ایالتی و فدرال آمریکا حدود دو میلیون و یکصد هزار زندانی وجود دارد. این تعداد زندانی از جمعیت 15 ایالت آمریکا به تنهایی بیشتر است. طی سال‌های 2000 تا 2014 تعداد زندانیان 95 درصد رشد داشته است و در آمریکا سالانه 12 میلیون نفر وارد چرخه زندان‌های آمریکا شده‌اند؛ البته این به آن معنا نیست که زندانی می‌شوند؛ بلکه این چرخه در نهایت ممکن است به زندانی شدن این افراد بینجامد.
در سال 2018، 93 درصد از افرادی که به دلیل مواد مخدر بازداشت شده‌اند، رنگین‌پوست بوده‌اند که به نوعی نشان‌دهنده تبعیض نژادی در ایالات متحده است. بر اساس آخرین آمارها، به ازای هر صد هزار سیاه‌پوست در آمریکا 1501 نفر از این افراد زندانی هستند و از هر سه مرد سیاه‌پوست بین 20 تا 29 سال یک نفر به نوعی در حال حاضر تحت کیفر نظام زندان‌های آمریکاست. اگر میزان زندانیان آمریکایی آفریقایی‌تبار در کنار کشورها ذکر شده باشد، بالاترین نرخ را در بین کشورها دارند. زندانیان آمریکا از 21 درصد لاتین تبار و 38 درصد سیاه‌پوست تشکیل شده‌اند؛ این در حالی است که تنها 18 درصد جمعیت آمریکا لاتین‌تبار و 13 درصد سیاه‌پوست هستند. با در نظر گرفتن دیگر رنگین‌پوستان 66 درصد از کل زندانیان آمریکا رنگین‌پوست هستند، همچنین روزنامه «گرانما» چاپ کوبا در گزارشی به وضعیت بسیار بد زندان‌های آمریکا اشاره می‌کند و می‌نویسد، از هر چهار زندانی در جهان یکی در آمریکا زندانی است و از هر نه نفر زندانی در آمریکا یکی از آنها بین 20 تا 34 سال دارند. درباره وضعیت زندانیان زن باید گفت، تعداد زندانیان زن در آمریکا حدود 200 هزار نفر است که یک سوم زندانیان زن جهان را تشکیل می‌دهند و در سال‌های اخیر بیشترین رشد را در بین زندانی‌ها در آمریکا داشته‌اند. بر اساس گزارش مؤسسه «تی‌تی‌دبلیو»، در سال 2000 حدود 10 درصد مرگ و میر در زندان‌های آمریکا را زنان تشکیل می‌دادند. این رقم در سال 2018 به 16 درصد رسیده است. بیش از 60 درصد زنان زندانی در آمریکا دارای کودکان زیر 18 سال هستند که بخشی از این زنان در زندان فرزندان خود را به دنیا آورده‌اند. نکته‌ای که در مورد زندان‌های آمریکا جالب توجه است، وجود زندان‌های خصوصی در آمریکاست. در حال حاضر، دو شرکت corecivic و geo group دو غول بزرگ در صنعت زندان‌های خصوصی آمریکا هستند. در واقع، 7 درصد از کل زندان‌های ایالتی و 16 درصد از زندانیان فدرال آمریکا را زندان‌های خصوصی تشکیل می‌دهند. جالب است که این شرکت‌ها بر اساس تعداد زندانیانی که روزانه نگهداری می‌کنند، مقدار مشخصی پول از دولت می‌گیرند؛ به همین دلیل شرکت‌ها تعداد زیادی لابی‌گر در ایالت‌های گوناگون دارند تا از طریق آنها قوانینی را در کنگره به تصویب برسانند و ظرفیت زندان‌های خصوصی حفظ شود و افزایش یابد. شاید به همین دلیل است که «کاملا هریس» معاون جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا می‌گوید در آمریکا بیش از هر کشوری در دنیا افراد را بی‌دلیل به زندان می‌اندازند. مسئله منحصر به فرد در مورد زندان‌های آمریکا وجود زندان‌های ویژه برای مسلمانان است. نام این زندان‌ها واحد مدیریت و ارتباطات است. در این زندان‌ها محدودیت‌های شدیدی در نظر گرفته شده است؛ به گونه‌ای که هر زندانی تنها دوبار در ماه و هربار دو ساعت به صورت کاملا امنیتی می‌تواند با افراد ملاقات کند و در این ملاقات‌ها باید به زبان انگلیسی صحبت شود و هرگونه ارتباط فیزیکی با همسران، دوستان و بستگان خود ممنوع است.
در بحث امکانات در بسیاری از موارد زندان‌ها حداقل استانداردهای ایمنی را نقض کرده یا از ارائه مراقبت‌های پزشکی و روانی کافی برای زندانیان که حدود دو سوم آنها در انتظار محاکمه هستند و بی‌گناه فرض می‌شوند کوتاهی کرده‌اند، گزارش‌های متعددی از زنجیر شدن زندانیان مبتلا به بیماری‌های روانی به صندلی برای چندین روز و حبس موقت زندانیان در سلول‌های فاقد هرگونه امکانات اولیه وجود دارد.
مطلب دیگر درباره زندان‌های آمریکا انجام آزمایش‌های پزشکی بر روی زندانیان است. تعدادی از شرکت‌های داروسازی برای تولید داروها و واکسن‌های خود به تعدادی داوطلب برای آزمایش آنها نیاز دارند و چون تعداد این داوطلبان کم هستند، این شرکت‌ها به سراغ زندانیان می‌روند و این داروها و واکسن‌ها را بر روی آنها آزمایش می‌کنند که در خیلی از موارد زندانیان از این موضوع بی‌اطلاع هستند و در نهایت عوارض این داروها گریبان زندانیان را می‌گیرد. حال با این وضعیت که در متن فوق درباره زندان‌های آمریکا گفته شد، هر سال وزارت خارجه آمریکا فهرستی را منتشر می‌کند و در آن از کشورهای ناقض حقوق بشر نام می‌برد و رأس آنها کشورهایی قرار دارند که ایالات متحده با نظام‌های آنها مشکل دارد. این در حالی است که هیچ موقع از نقض حقوق بشر و وضعیت زندان‌ها در کشورهای هم‌پیمان خود نامی نمی‌برد و متقابلاً سازمان‌ها و نهادهای حقوق بشری که بخشی از آنها از سازمان‌های زیرمجموعه سازمان ملل متحد هستند، به ندرت به نقض حقوق انسان‌ها در زندان‌های آمریکا اشاره می‌کنند.