همزمان با ایام عید فطر بود که خبر آسمانی شدن استاد عباس براتی‌پور اهالی شعر و ادب آیینی و انقلابی را عزادار کرد. خالق شعر ماندگار «امام ای بلند آیت آسمانی» در سکوت و آرامش از دنیا رفت؛ همانطور که در دوران حیات پربرکتش هم سکوتی آمیخته با نجابت و بزرگی همیشه همراه او بود.
مرحوم استاد براتی‌پور از آن قبیل آدم‌هایی بود که می‌شد روی حرف‌هایش خوب فکر کرد و با خیال راحت به او تکیه کرد. پیش از انقلاب به استخدام نیروی هوایی ارتش درآمده بود و دو بار (در مجموع به مدت سه سال) برای دوره‌های تخصصی الکترونیک در آمریکا زندگی کرد و به قول معروف، حسابی سرد و گرم روزگار را دید و چشید؛ به همین دلیل هم وقتی با دریای انقلاب مردم همراه شد، این همراهی‌اش با اعتقاد کامل بود. استاد براتی‌پور به معنای واقعی کلمه از معدود چهره‌هایی بود که در تکوین و بلوغ شعر انقلاب و دفاع مقدس نقش اساسی داشت.
«محسن مؤمنی شریف» در تشییع استاد، به نکات جالبی در باب شخصیتش اشاره کرد و گفت: «در ۳۵ سالی که ایشان را می‌شناختم اگر بنا باشد در چند جمله مرحوم براتی‌پور را تعریف کنم، باید بگویم وی شخصیتی متین، باوقار، به معنی واقعی کلمه وارسته و عاقل و بسیار متدین و متشرع بودند... وقتی‌هایی که فرصت داده می‌شد تا صحبت کند درس‌هایی برای ما داشتند. تجربه‌های عمیقی در قبل و بعد از انقلاب داشتند و صحنه‌های مختلفی را تجربه کرده بودند و در محافل ادبی تهران افرادی را درک کرده بودند که اشعارشون برای نسل ما افسانه است، افرادی مثل خوشدل و براتی‌پور ایران و آمریکا پیش از انقلاب را درک کرده بودند و شخصیتی بودند که وقتی حرف می‌زدند می‌توانستیم روی پندش حساب باز کنیم...» دکتر حداد عادل نیز او را اینطور توصیف کرد: «براتی‌پور منادی ارزش‌های معنوی بود. خصوصیت چشمگیرش، اخلاق‌گرایی و بی‌حاشیه بودنش بود.»
حالا این چهره نازنین و محجوب شعر آیینی و انقلابی از میان ما رفته، ولی آثار ماندگار او الهام‌بخش شاعران جوان خواهد بود؛ آثار نابی همچون «چشم بیمار، بر تربت خورشید، غم دلدار، زمزمه مستی، بهت نگاه، وعده دیدار، بر جبین صبح، گزیده ادبیات معاصر، زیتون و زخم، دل و دریا و ... .»