در روزهای گذشته پس از آنکه یک خبرگزاری از تحرکات انتخاباتی یکی از چهره‌های سیاسی و انقلابی کشور برای ورود به انتخابات مجلس شورای اسلامی که در انتهای سال 1402 برگزار می‌شود، پرده برداشت، آن شخصیت سیاسی به عکس‌العمل روی آورد و نکاتی را در معرض افکار عمومی گذاشت. در این وضعیت، یکی از نشریات معاونت سیاسی تأکید کرد رقابت‌های انتخاباتی امری لازم و طبیعی است، اما باید مراقبت کرد که رقابت‌ها و غیریت‌سازی‌های انتخاباتی نباید در مواجهه با نظام جمهوری اسلامی صورت گیرد. در این میان، نشریه‌ای دیگر منسوب به اصلاح‌طلبان با برداشتی غیرواقعی که اصلاً در نشریه معاونت سیاسی یک کلمه به آن اشاره نشده بود، مدعی شد، معاونت سیاسی به دنبال رقیب‌هراسی در انتخابات است!
اعتقاد بر این است که چهار راهبرد انتخاباتی نامبرده شده از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی در ابتدای سال جاری، لازم است به مثابه نقشه راه حرکت عناصر، گروه‌های سیاسی و دستگاه‌های کشور در سال انتخابات مورد توجه واقع شود. از این منظر راهبردهای «امنیت»، «سلامت»، «مشارکت» و «رقابت» هیچ‌گاه جنبه تزئینی و تبلیغاتی ندارد و ضرورت دارد همه اقدامات و کنش‌گری‌های سیاسی به سمت تحقق این راهبردهای مهم و سرنوشت‌ساز سوق یابد.
سخن کلیدی و مهم در اینجا آن است که راه رقابت و کنشگری در انتخابات باید باز باشد و هر فرد، گروه و نهادی که با دغدغه‌مندی مسائل کشور و به ویژه موضوع انتخابات را تحلیل می‌کند، نباید سیاست ترسناک نشان دادن افراد و گروه‌های سیاسی درون نظام را در پیش بگیرد. ضمن آنکه سپاه به طور کلی به دلیل جایگاه و موقعیت خاص خود هرگز درباره چهره‌ها و گروه‌های سیاسی درون نظام از عبارت «رقیب» استفاده نمی‌کند که بخواهد آنان را هراسناک نشان دهد و اصلاً سپاه پاسداران به عناصر و جریان‌های سیاسی به چشم رقیب نمی‌نگرد. هر چند از منظر گفتمان انقلاب و امام و رهبری افکار و رفتارهای سیاسی را بررسی می‌کند. راهبرد رقابت که ابتدای سال 1402 از سوی رهبر معظم انقلاب عنوان شده است، موضوع جدیدی نیست؛ بلکه تأکید مجدد بر یک سیاست منطقی و عقلایی همیشگی است. بنابراین، این سیاست در همه انتخابات‌های چند دهه گذشته هم به صورت آشکار و رسمی اعلام شده و هم مبنایی برای شکل‌گیری رقابت‌های انتخاباتی بوده است. چه اینکه در همه انتخابات‌های گذشته جریان‌ها و گروه‌های سیاسی با گرایش‌های گوناگون توانسته‌اند رأی مردم را به سمت برنامه‌های خود جلب کرده و پیروز انتخابات شوند.
در کنار همه این موضوعات، اما یک آسیب نسبتاً فراگیر در فضای سیاسی کشور و خاصه در ایام منتهی به انتخابات ظاهر می‌شود و آن، این است که برخی عناصر و گروه‌ها، سیاست اپوزیسیون‌نمایی را در پیش می‌گیرند. این دسته از شخصیت‌ها و احزاب سیاسی تصور می‌کنند از طریق تعرض به نظام، اصول و چارچوب کلی حاکم بر کشور می‌توانند برای خودشان مقبولیت اجتماعی تولید کنند و با غیریت‌سازی در مقابل نظام و قرار دادن نظام جمهوری اسلامی به عنوان رقیب راه پیروزی خود در انتخابات را تسهیل کنند!
در این باره رهبر معظم انقلاب از یک‌سو بر تکثر و تنوع گروه‌ها و احزاب در فعالیت‌های سیاسی و انتخاباتی تأکید دارند و از سوی دیگر هرگونه رقابت انتخاباتی را در چارچوب هندسه نظام صحیح معرفی می‌کنند. ایشان در اسفندماه سال 1388 در تبیین اصول انتخاباتی بیان داشتند: «انتخابات‌ها یکی از بزرگ‌ترین محسّناتش این است که از رکود جلوگیری می‌کند. بهترین شکل ادامه یک نظام اجتماعی این است که در عین ثبات، تحول داشته باشد. رکود بد است و ثبات خوب است. ثبات یعنی استقرار؛ یعنی این چارچوب، این هندسه، در جای خود محفوظ باشد، مستقر باشد، ریشه‌دار باشد؛ در عین حال در داخل این چارچوب، تحولات، مسابقات و رقابت‌ها وجود داشته باشد. البته در درون این استقرار، در درون این چارچوب، تحول وجود دارد.»
در همین زمینه رهبر معظم انقلاب شرط کارزار مطلوب انتخاباتی را طراحی رقابت‌ها در درون نظام می‌دانند نه با نظام. در این باره تصریح ایشان آن است که «اگر چنانچه کسی وارد میدان رقابت انتخاباتی و مسابقه انتخاباتی بشود، اما بخواهد چارچوب را بشکند، او از قاعده نظام خارج شده است، از قواعد حرکت انتخاباتی خارج شده؛ این غلط است، این درست نیست. باید همه چیز در چارچوب نظام باشد. این چارچوب، قابل تغییر نیست.»
سخن پایانی و مهم آن است که اولاً رسانه‌ها بکوشند در سال انتخابات خط و مشی رسانه‌ای خود را به صورت اصول حرفه‌ای طراحی کنند. بر فرض اینکه یک بازیگر و گروه سیاسی تصمیم گرفته بنا به هر دلیل، کنش‌های خود را به صورت غیر علنی پیش ببرد، آشکارسازی آن به صورت خبر و نشان دادن خود به صورت رسانه مطلع چندان صحیح به نظر نمی‌آید. ثانیاً گروه‌ها و نیروهای اجتماعی تقوای سیاسی و انتخاباتی را سرلوحه کار خود قرار دهند؛ اینکه بخواهند نقدها و پیشنهادهای سازنده خود را با هدف اصلاح بهتر روش‌های اداره امور کشور ارائه کنند، مورد تأیید و از قضا لازم است؛ اما در عین حال بکوشند در حرکت سیاسی و انتخاباتی خود با گروه‌های سیاسی موجود و شناخته شده در کشور رقابت کنند و نه نظام جمهوری اسلامی. نمایاندن خود به عنوان اپوزیسیون از یک‌سو و کنشگری در فرآیند انتخابات از سوی دیگر در همه نظام‌های سیاسی دنیا به عنوان پارادوکس شناخته شده و تحت هر شرایطی مورد پذیرش واقع نمی‌شود.