امپراتوری آلمان دیرتر از دیگر رقبای اروپایی‌اش وارد عرصه استعمارگری شد، اما توانست در اواخر قرن نوزدهم جزایری استراتژیک در اقیانوس آرام را به تسخیر خود در آورد. ایالت مستقل «پاپوآ گینه نو»، در اقیانوسیه قرار دارد و از ۶۰۰ جزیره تشکیل شده و بخش اعظم آن روی جزیره‌ای آتشفشانی و زلزله‌خیز قرار دارد و هر از گاهی موج‌های بلند ساحل آن را درمی‌نوردند. این کشور از غرب با اندونزی، از جنوب با استرالیا و از شرق با جزایر سلیمان همسایه است.
پاپوآ گینه نو، بخشی از مستعمرات امپراتوری آلمان بود. آلمان میان سال‌های ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۴ میلادی، قیمومت این منطقه را بر عهده داشت. با شکست این کشور در جنگ جهانی اول، اختیار این منطقه به استرالیا سپرده شد. این سرزمین، بخش شمال خاوری گینه نو و چند مجمع‌الجزایر را دربر می‌گرفت. بخش اصلی گینه نو آلمان و مجمع‌الجزایر بیسمارک، امروزه در خاک پاپوآ گینه نو جای گرفته‌اند.
این منطقه از تنوع فرهنگی چشمگیری برخوردار است و حدود ۷۰۰ گویش در آن رایج است. نزدیک به ۷۰ درصد از جمعیت آن در مناطقی با امکانات اندک زندگی می‌کنند. منطقه پاپوآ گینه نو، در فاصله سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ به اشغال ژاپن درآمد؛ امّا پس از جنگ دوباره به استرالیا پیوست. در سال ۱۹۷۵، به طور رسمی استقلال خود را از استرالیا به دست آورد.
«ساموآی آلمان» نیز بخش دیگری از مستعمرات آلمان در اقیانوس آرام است. این سرزمین در فاصله سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴ میلادی، تحت قیمومت امپراتوری آلمان بود که دربرگیرنده جزیره‌های اوپولو، ساوائی‌ئی، آپولیما و مانونو است و امروزه بخشی از دولت مستقل ساموآی هستند. این مستعمره تنها مستعمره آلمان در اقیانوس آرام بود که زیر نظر گینه نو آلمان اداره نمی‌شد.
جزایر کارولین، مجمع الجزایری واقع در اقیانوس آرام است. بیشتر این جزیرهها آتول‌های مرجانی و کم ارتفاع هستند. این جزیرهها به نام چارلز دوم پادشاه اسپانیا نام‌گذاری شد. این جزایر تحت اداره اسپانیا (۱۸۷۴ تا ۱۸۹۹)، آلمان (۱۸۹۹ تا ۱۹۱۴) و ژاپن (۱۹۱۴ تا ۱۹۴۵) بود و سپس به صورت بخشی از سرزمین قیمومی اقیانوس آرام ایالات متحده آمریکا درآمدند. در سال ۱۹۷۹، خودگردان شدند و در سال ۱۹۸۶، اداره این جزایر از طرف آمریکا به طور رسمی پایان یافت.
جزایر ماریانای شمالی، گروهی از جزایر در اقیانوس آرام هستند که از مناطق خودگردان ایالات متحده آمریکا به شمار می‌آیند. برای نخستین بار «فردیناند ماژلان» در سال ۱۵۲۱، به عنوان دریانورد اسپانیایی به این جزایر پا گذاشت. تا سال ۱۶۶۸، به تدریج آسیایی‌ها و اروپایی‌ها به این جزایر مهاجرت کردند؛ سپس مبلّغان مسیحی وارد این جزایر شدند تا بومیان این جزایر را که به عقاید بومی، مانند چامورو معتقد بودند، به آیین کاتولیک دعوت کنند. حکمرانی این جزیره دست به دست کشورهایی، چون اسپانیا، آلمان و ژاپن گشت تا در سال ۱۹۸۶، اداره این کشور به دست آلمان افتاد.