جمهوری نائورو، کشوری جزیره‌ای و کوچک در منطقه میکرونزی قاره اقیانوسیه است. نائورو در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده و پایتخت آن یارن است. نائورو در قدیم «جزیره دلپذیر» نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۸، مستقل شد. نائورو با ۹۳۰۰ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان، پس از واتیکان است. کشور نائورو، همچنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد، ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «جان فرن» بود که در سال ۱۷۹۸، به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی نهنگ و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند. در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی، شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان داد و ستد کرده و در قبال تحویل خوراک، از آنها اسلحه دریافت کردند و این سلاح‌ها را در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد، استفاده کردند.
نائورو در سال ۱۸۸۸، ضمیمه آلمان شد و به منزله بخشی از منطقه تحت‌الحمایه جزایر مارشال آلمان در آمد. ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، «آوویدیا» نام داشت. مبلغان مسیحی از جزایر گیلبرت در سال ۱۸۸۸، به نائورو رسیدند. آلمانی‌ها حدود سه دهه بر نائورو حکومت کردند. روبرت راش، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد.
آلبرت الیس فولرِ کاوشگر، در سال ۱۹۰۰ در نائورو فسفات کشف کرد. شرکت فسفات اقیانوس آرام، بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶، با توافق با آلمان آغاز و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷، صادر کرد. در سال ۱۹۱۴، با وقوع جنگ جهانی اول، نائورو به دست نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹، «توافق‌نامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت.
در سال ۱۹۴۷، برای این جزیره قیمومتی از سوی سازمان ملل متحد ترتیب داده شد و سه کشور استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا به عنوان قیم انتخاب شدند. نائورو در ژانویه ۱۹۶۶، خودگردان شد و به دنبال یک کنوانسیون مشروطه دو ساله در سال ۱۹۶۸، مستقل شد. در سال ۱۹۶۷، مردم نائورو دارایی‌های کمیسیون فسفات بریتانیا را خریداری کردند و کنترل آن در ژوئن ۱۹۷۰، به شرکت محلی فسفات نائورو واگذار شد. درآمد معادن فسفات سبب شد تا نائورویی‌ها یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در اقیانوس آرام را داشته باشند.