در گوشه‌ای از حرم امام علی(ع) ایستاده و با چشمانی اشکبار از دور به ضریح نگاه می‌کند. به سختی ایستاده است، با دو عصا زیر بغل سعی می‌کند از سنگینی فشار بر روی تنها پایی که روی آن ایستاده، بکاهد. اسمش محمدعلی جعفری و اهل افغانستان است. او دو سال است که ساکن شهر قم است و تا قبل از این چهار بار در ایام اربعین به زیارت آمده است؛ اما این بار سفر امسال برای شرکت در پیاده‌روی اربعین کاملاً متفاوت است. محمدعلی یک سال و نیم پیش پای چپش را به دلیل شکستگی و عفونت قطع می‌کنند، اما این باعث نمی‌شود که او از سفر پیاده‌روی اربعین منصرف شود. او که اشک در چشمانش حلقه زده، می‌گوید: «تحمل دوری نیامدن به این سفر برایم خیلی سخت بود؛ هرچه قدر فرزندانم گفتند نرو و این سفر با یک پا برایت سخت است قبول نکردم، بار سفر بستم و با همراهی همسرم راه افتادیم. اکنون پس از نجف به کاظمین و سامرا می‌رویم و به نجف برمی‌گردیم و پیاده‌روی به سمت کربلا را آغاز می‌کنیم.» حکایت امثال محمدعلی جعفری، روایت عشق به امامی است که تو را با هر معلولیتی گاه با یک پا یا روی ویلچر به سمت خود می‌خواند و در مسیری قدم برمی‌داری که مقصدش قطعه‌ای از بهشت است.