«گوره» جزیره‌ای در سنگال است که سالیان متمادی مأمنی برای تاجران برده بوده است. در دوران جدید، اولین بار پرتغالی‌ها در سال ۱۴۴۴ میلادی، با ورود به گوره در این جزیره مستقر شدند. بعدها در سال 1617، جزیره گوره تحت سیطره استعمارگران هلندی درآمد و به یک ایستگاه بین راهی برای کشتی‌های هلندی تبدیل شد که بین ساحل طلا (کشور غنای فعلی) و هند در رفتوآمد بودند.
جزیره گوره به دلیل موقعیت جغرافیایی و نزدیکی به قاره آمریکا در عصر برده‌داری به مهم‌ترین مرکز صدور و انتقال برده تبدیل شد؛ به گونه‌ای که طی مدت ۳۵۰ سال، حدود ۲۰ میلیون نفر از محرومان سیاه‌پوست آفریقا به عنوان برده از این جزیره راهی دنیای نو در قاره آمریکا شدند تا به قول رئیس‌جمهور سنگال با خون خود مزارع کشورهای مرفه‌تر را آبیاری کنند!
در جزیره گوره، آنچه بیش از همه این آثار جلب توجه می‌کند، خانه بردگان است. اولین خانه بردگان در گوره در سال ۱۵۳۶، به دست پرتغالی‌ها ساخته شده است که از آن برای آماده‌سازی انتقال برده‌ها به قاره آمریکا استفاده می‌شد. خانه بردگانی که امروز در گوره به موزه تبدیل شده و توریست‌ها از آن بازدید می‌کنند، سال ۱۷۷۶، به دست هلندی‌ها ساخته شده است.
این خانه در دو طبقه ساخته شده است: در طبقه بالا که امکانات خوبی وجود دارد، صاحبان و تاجران برده مستقر بوده‌اند و در طبقه پایین که از همه نظر وضعیت اسفباری داشت، بردگان حبس بوده‌اند. در طبقه پایین خانه بردگان، در اتاق‌هایی به اندازه ۲/۵ در ۲/۵ متر، حدود ۵۰ برده نگهداری می‌شده است که در طول شبانه‌روز یک بار برای قضای حاجت به بیرون می‌رفتند.
البته در این خانه جای مردان، زنان و کودکان از یکدیگر جدا بود و وضعیت بد بهداشتی و شیوع بیماری‌ها بسیاری از آنان را در مدت حضور در این خانه که سه ماه طول می‌کشید، از پای در می‌آورد که مجموع آن به رقم ۶ میلیون نفر می‌رسد؛ به علاوه در این محل تاجران برده، فقط طالب بردگان مرد چاق و تنومند، بالای ۶۰ کیلوگرم و زنان برده زیبا بوده‌اند.
این امر باعث می‌شده تا بسیاری از بردگان که واجد این شرایط نبوده‌اند، بدون اینکه آزاد شوند تا مدت‌ها در این وضعیت تلخ باقی بمانند؛ افزون بر این، جداکردن زنان و مردان و کودکان از یکدیگر باعث می‌شد هنگام انتقال آنان به دنیای جدید، برای همیشه بین پدران و مادران و فرزندان جدایی بیفتد و هر کدام به نقطه دور از دیگری بروند.