خواست مردم

هر مصلحتی باید مطابق با مصالح مردمِ آگاه و مسلمان بوده، در چارچوب آرمان‎گرایی قرار گیرد. بنابراین، در مصلحت‌اندیشی توجه به خواست مردمِ آگاه و مسلمان لازم است. به این ترتیب، رفتار یا قانونی که ناظر به خیر عمومی مردم آگاه و مسلمان نیست، مصلحت هم نیست و باطل است. در اینجا با سه قید مواجه هستیم:

اولاً، مصلحت، مصلحت اکثریتِ مردم باشد، نه شخص یا گروه و حزب.
ثانیاً، مصلحت، مصلحت مردم آگاه باشد، نه مصلحت مردمی که با فریب رسانه‎ها، ممکن است در تصمیم‌گیری اشتباه کنند. برای نمونه، ممکن است مردم به دلیل امپراتوری رسانه‎ای غرب، به این نتیجه برسند که نیازی به انرژی هسته‎ای ندارند و هرگاه به این انرژی نیاز داشتند، کشور‌های غربی به آنها کمک می‌کنند. در این صورت اگر مطابق این تحلیل غلط، قانون یا رفتار و معاهده‎ای در قالب مصلحت مردم پیشنهاد شود، معتبر نیست؛ زیرا این مصلحت، مصلحت مردمِ آگاه نیست؛ بلکه فریبی است که رسانه‎های بی‌شمار غربی بر مردم تحمیل می‌کنند.
ثالثاً، مصلحت، مصلحت مردم آگاه و مسلمان باشد. به عبارت دیگر، اگر رفتار یا قانونی برای مردم آگاه به عنوان مصلحت پیشنهاد شود، اما در این تحلیل، مسلمان بودنِ مردم لحاظ نشود، این مصلحت نیز معتبر نیست.
افزون بر توجه به مصلحت مردم مسلمان و آگاه، مصلحت‌اندیشی نباید بدون جهت‎گیری باشد. اصول و آرمان‌ها باید در مصلحت‌سنجی‎ها مد‎نظر باشد. اگر آرمان‎ها و اصول انقلاب و اسلام سیاسی در نظر گرفته نشود، مصلحت‌سنجی به عملگراییِ بدون هدف تبدیل می‌شود. برای نمونه، می‌توان به شیوه تعامل جمهوری اسلامی ایران با نظام سلطه اشاره کرد که با وجود سازش‌ناپذیری جمهوری اسلامی با نظام سلطه، در‌های دیپلماسی با آنها را به روی خود نمی‌بندد و این دیپلماسی را در جهت تحقق اهداف خویش پیگیری می‌کند. رهبر معظم انقلاب در همین زمینه می‌فرمایند:

«فرض بفرمایید از لحاظ موضع نظام، نسبت به فلان حرکت سیاسى بلوک مثلاً طاغوت و مجموعه‌هاى استبدادىِ دیکتاتورى، معلوم است که ما مخالفیم، همراهى هم نمى‌کنیم، کمک هم نمى‌کنیم ... معلوم است که موضع ما نسبت به برخى از جهات سیاسى‌اى که امروز در دنیا وجود دارند یا در منطقه وجود دارند، موضع روشنى است؛ اما این به هیچ وجه به معناى نفى کار دیپلماسىِ سنتىِ متعارف نیست؛ یعنى کار دیپلماسى به جاى خودش باید انجام بگیرد، منتها جهت‌گیرى، این جهت‌گیرى است. کمااینکه دشمنان ما هم همین جور عمل مى‌کنند. دشمنان ما هم در عمل دشمنى‌شان را مى‌کنند، اما تعارفات دیپلماسى را هم انجام مى‌دهند.»