جهادگران خلاق و مبتکر

تقویم تاریخی انقلاب اسلامی گواه است که جهادگران جبهه و جنگ حماسه‌های بی‎بدیلی از خود به یادگار گذاشتند. نویسنده کتاب «خاکریز‌های خط مقدم» فعالیت‌های نیرو‌های جهادگر دفاع مقدس را به طور مبسوط انبوهی از خلاقیت‌ها و ابتکار‌ها و نوآوری‌ها را به ثبت رسانده است. در بخشی از این کتاب که به زمینه‎سازی عملیات والفجر مقدماتی اختصاص داده شده، آمده است: «دشمن چند روز پیش از عملیات مقابل خاکریز‌های خود دو ردیف کانال حفر نمود. قرارگاه کربلا از جهاد درخواست طراحی و ساخت پل نفر و فرش عبور از باتلاق کرد. جهاد برای عبور از مناطق رملی ابتکارات زیادی انجام داد و روش‌های مختلفی مورد استفاده قرار گرفت. یکی از این روش‌ها استفاده از تور‌های سیمی بود که به صورت نواری روی رمل قرار می‌گرفت. سپس امکانات و تجهیزات از روی تور‌های سیمی عبور داده می‌شد. روش دیگر استفاده از فرش‌های باتلاقی بود که این کار به وسیله جهاد سازندگی آذربایجان شرقی انجام شد و آنها موفق شدند یک باند از این فرش‌های باتلاقی را جهت عبور خودرو‌ها و لودر استفاده کنند که تأثیر خوبی جهت عبور و مرور نیرو‌ها از منطقه رملی داشت.

جهادگران در مدت کوتاهی ۲۵ طرح پل نفر را ارائه دادند که در نهایت پل برزنتی انتخاب و تعدادی از آن طی چند شبانه‌روز تولید شد. امکان تولید فرش فلزی برای عبور از رمل در آن زمان کوتاه امکان‌پذیر نبود. پس از آزمایش‌های متعدد تور‌های فلزی را انتخاب کردند که در کارخانه نورد اهواز و پالایشگاه آبادان تولید شد. پل‌ها جهت فراهم کردن امکان عبور از کانال‌ها، میدان‌های مین و سیم خاردار‌های دشمن بود. پل‌های نفررو این خاصیت را داشت که به وسیله نفر حمل شود. این پل‌ها از پروفیل و برزنت و به صورت تاشو، به طول ۶ و ۹ متر تولید شد. روند توسعه پل‌سازی در مهندسی جنگ جهاد در عملیات‌ها مسیر خود را پیدا کرد و گره‌گشای عملیات بود.» آنچه مسلم بود در این منطقه تا آن زمان عملیاتی انجام نشده بود و نیرو‌های رزمنده با عزم راسخی که داشتند الزاماً باید از منطقه پوشیده از رمل عبور می‌کردند و جهادگران هم ناگزیر بودند که شب هنگام، خاکریز و جاده احداث کنند.

نویسنده کتاب «خاکریز‌های خط مقدم» در ادامه مباحث خود در این باره آورده است: «سرتاسر منطقه عملیاتی در حد فاصل چذابه تا فکه به عمق متغیر از ۱۰ تا ۲۰ کیلومتر تپه‌های رملی قرار داشت که لازم بود از دل آنها جاده‌ها و محور‌های عملیاتی کشیده شود. جهادگران جاده را از دل تنگه زلیجان تا جنگل امقر و از آنجا تا خطوط مقدم جبهه‌ها و مواضع جدید رزمندگان ادامه دادند که این محور به جاده کاظمین مشهور شد. تعداد قابل توجهی کمپرسی به ترمیم جاده کاظمین پرداختند. بیشتر این دستگاه‌ها مردمی بودند. محل مقر تاکتیکی مهندسی جهاد در همین منطقه انتخاب شده بود. جهاد باید قبل از شروع عملیات بیش از ۴۰۰ کیلومتر راه تدارکاتی و مواصلاتی و متجاوز از ۸۰ کیلومتر خاکریز، نزدیک به ۵۰ دهنه پل از انواع مختلف و صد‌ها سنگر احداث می‌کرد. این اقدامات نقش تعیین‌کننده‌ای در عملیات داشتند.»