طرح توطئه

در تقویم تاریخی انقلاب اسلامی در بهمن ۱۳۶۱، کشورمان طرح توطئه‌ای بسیار پیچیده و مخفی را شناسایی و کشف کرد. صحبت از تشکیلات گسترده‎ای موسوم به حزب توده در ایران است که از نمایندگی و حمایت ابرقدرت شرق به نام «اتحاد جماهیر شوروی» سابق برخوردار بود. این حزب که پس از سال ۱۳۲۰ شکل گرفته بود و در دوره حکومت ۳۷ ساله محمدرضا پهلوی بار‌ها خیانت‌های آنها آشکار شده بود و از ایران گریخته بودند، پس از سقوط رژیم شاه با هماهنگی شوروی‌ها وارد ایران شدند تا بار دیگر ایفای نقش کنند. این جریان بر اساس استناد به سخنان حضرت امام (ره) که در پاریس فرموده بودند: «مارکسیست‌ها آزاد خواهند بود خواسته‌های خود را بیان کنند، اما آزادی توطئه علیه کشور را نخواهند داشت» سال‌ها در خارج از ایران در اروپا و ... در انتظار فرصت بودند تا اینکه پس از پیروزی انقلاب احساس کردند بار دیگر می‌توانند برنامه‌ها خیانت‎بارشان را تکرار کنند؛ لذا با ترفند همراهی با موج انقلاب و اسلام‌نمایی و با شعار خط امام (ره) به مدت چهار سال به فعالیت‌های خود ادامه دادند و سازمان‌های مخفی و نظامی آماده‎ کردند؛ از جمله اینکه سازمان مخفی نوید و جاسوسی برای شوروی را در دستور کار قرار دادند. در طول سال ۱۳۵۸ فعالیت‌های تشکیلاتی رهبری حزب توده معطوف به جذب گروه‌ها، محفل‌ها و افراد توده‌ای وابسته به حزب در چارچوب سازمان علنی و مخفی بود و در طول سال ۱۳۵۹ و ۱۳۶۰ هم توانست تشکیلات مخفی نظامی خود را منسجم کند و فعالیت‌های سیاسی تبلیغاتی و اطلاعاتی‌اش را سامان بدهد و همواره خود را حامی استراتژیک خط امام (ره) معرفی کند. در همین راستا با موضع‌گیری در مقابل حزب دموکرات کردستان، حمایت از اشغال لانه جاسوسی به دست دانشجویان مسلمان پیرو خط امام (ره)، ادعای مشارکت در دفاع مقدس، مقابله تبلیغاتی با خطر بنی صدر و حتی ارائه برخی اطلاعات به نهاد‌های انقلابی علیه ضد انقلاب راست و چپ افراطی و مائوئیسم سعی کرد جای پای خود را در جامعه محکم کند. همچنین حزب توده در حالی نهایت تلاش خود را برای دریافت پروانه فعالیت قانونی از وزارت کشور به کار گرفت که در اوج فعالیت پنهانی خود برای سازماندهی تشکیلات مخفی نظامی و ارتباطات جاسوسی به سر می‌برد، البته هیچ گاه جمهوری اسلامی با این رفتار‌ها و شعار‌های فریبنده آنها به دام آنها نیفتاد. در حقیقت، امام راحل و سایر مسئولان نظام از خط و خطوط و سابقه خیانت آنها آگاهی کامل داشتند و هرگز اجازه ندادند به دستگاه‌ها ورود کنند. در همین راستا، «کیانوری» در سال ۱۳۵۷ به عنوان دبیر اول وقت حزب به ایران آمد و گفت: «من قبل از مراجعت به ایران در اوایل سال ۱۳۵۸ برای خداحافظی به مسکو... قرار شد که ما از طریق سفارت شوروی در تهران رابطه خود را حفظ کنیم و از من خواستند که هر شش ماه یک بار برای مذاکره سفری به مسکو بکنم.» یکی از اعضای قدیمی و سابقه‎دار حزب توده در مصاحبه‌ای می‌گوید: «تنها جایی که کیانوری صداقت و صمیمیت به خرج می‌داد رابطه با شوروی بود. او هر کاری را که به صلاح سیاست‌های شوروی در ایران بود، انجام می‌داد.»