مهیّا شویم در راه خدا جهاد کنیم

در دوران هشت سال دفاع مقدس بسیاری از فرصت‌های نظام جمهوری اسلامی ایران صرف سازمان‌های بین‌المللی شد، مانند سازمان ملل متحد، شورای امنیت حقوق بشر، غیرمتعهد‌ها و کنفرانس‌ها و ...؛ در حالی که جمهوری اسلامی ایران بدون هیچ پشتوانه خارجی‌ای موفق شد بساط گروهک‌های تروریستی را برچیند و به درگیری‌های ضد انقلاب در استان‌ها و شهر‌های مرزی اشراف پیدا کند. این در حالی بود که از آن طرف ۵۶ کشور علیه جمهوری اسلامی، صدام را حمایت می‌کردند و چنان دست این رژیم بعثی جنایت‌کار را باز گذاشته بودند که از هر امکانات و تجهیزات ممنوعه‌ای از قبیل بمب‌های شیمیایی علیه ملت ایران و عراق استفاده کرد، اما هیچ صدایی از این مجامع بین‌المللی بیرون نیامد تا اینکه در دی‌ماه سال ۱۳۶۰ «خاویر پزر دوکوئیار» جایگزین «والدهایم پالمه» شد و سمت دبیرکلی سازمان ملل را بر عهده گرفت. وی شش ماه پس از احراز پست دبیر کلی سازمان ملل با طرح این سؤال که سازمان ملل چه نقشی را باید ایفا کند، گفت: «ما به طرز وحشتناکی در آستانه آنارشیسم جدید بین‌المللی قرار داریم.» وی در اولین گزارش سالانه خود خواستار توجه بیشتر به اصل امنیت دسته‌جمعی شد و گفت: «جامعه کنونی بدون چنین سیستمی قادر به مقابله با ماجراجویی‌های نظامی که اصول اساسی صلح بین‌المللی را به مخاطره می‌افکند، نخواهد بود و به همان نسبت خطر گسترش و تشدید مناقشات منطقه‌ای افزایش خواهد یافت.» دکوئیار این نکته را بار دیگر طرح کرد که اعضای دائمی شورای امنیت، به‌ویژه دو ابر قدرت، یعنی آمریکا و شوروی سابق باید درک کنند که همکاری در چارچوب شورای امنیت با وجود اختلاف‌ها و بی‌اعتمادی متقابل، منافع ملی آنها را تأمین می‌کند.

متأسفانه، آمریکا و سایر قدرت‌های مطرح بین‌المللی به دلیل منافع‌شان حاضرند دنیا به آنارشیسم بین‌المللی تبدیل شود که البته شده است و اکنون یک سال‌و اندی است که رژیم غاصب صهیونیستی، همانند رژیم بعثی وقت عراق از هیچ جنایتی دریغ نکرده و هر روز تعدادی از کودکان بی‌گناه را به قتل می‌رساند و این مجامع بین‌المللی به‌خصوص شورای امنیت هیچ اقدام نکرده، چنانکه حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: «امروز همه قدرت‌ها و ابرقدرت‌ها دست‌به‌دست هم دادند که نگذارند فلسطینی‌های مسلمان به هدف‌شان برسند. حتی بسیاری از کسانی که به ادعا، نسبت به فلسطینی‌ها اظهار علاقه می‌کنند، علاقه‌شان این نیست که مسلمانان فلسطینی بر اسرائیل غلبه کنند و متأسفانه با سکوت و سازش و تماشا دست به‌هم داده‌اند که نگذارند مسلمانان فلسطین پیروز بشوند؛ چرا که پیروزی آنها پیروزی اسلام است و آنها می‌ترسند همانطوری که اسلام در ایران پیروز شد و همه بساط آنها را به هم زد و منافع‌شان را از بین برد، همین‌طور اگر در لبنان و فلسطین اسلام به پیروزی برسد، همه بساط‌شان را درهم بپیچد؛ لذا همه شیاطین مجتمعند که نگذارند اسلام رشد کند و ما باید این معنا را در نظر داشته باشیم که با تمام قوا و تا آخرین نفرمان مهیا شویم در راه خدا جهاد کنیم و...» (صحیفه امام (ره)، ج ۱۷، ص ۴۸۶).