روز ۲۵ اسفند‌ماه ۱۴۰۳ دونالد ترامپ رئیس‌جمهور امریکا در بیانیه‌ای اعلام کرد که به ارتش برای انجام عملیات نظامی ضد یمن دستور داده است. ترامپ در این بیانیه ضمن تهدید مقاومت یمن به تحمیل جهنم به مردم این کشور، جمهوری اسلامی ایران را نیز آماج اتهام‌زنی‌ها و تهدیدات قرار داد. همزمان با صدور بیانیه ترامپ، بمباران‌های گسترده یمن آغاز شد. تحلیل‌گران غربی و عبری به همراه منافقین امت اسلامی از جنگ دوباره امریکا علیه یمن ابراز رضایت کرده و مدعی می‌شوند که این جنگ با جنگ امریکا در دوران بایدن تفاوت‌های زیادی داشته و مقاومت یمن نابود خواهد شد. در پس برنامه‌ریزی غربی- عبری- عربی برای نابودی مقاومت یمن، توطئه‌هایی برای تغییر نظم و هندسه منطقه غرب آسیا و شاخ آفریقا تدارک دیده شده بود. با این‌حال، حدود دو ماه از روزی که ترامپ وعده جهنم به یمن داد، می‌گذرد. طی این دو ماه، باوجود جنایت‌های امریکا و انگلیس، واشینگتن شکست سنگینی را از مقاومت یمن متحمل شده است؛ شکستی که وزیر دفاع امریکا را مجبور به فرافکنی درباره یمن و اتهام‌زنی به ایران کرد. این شکست ابعاد راهبردی دارد و بایستی به مثابه یک پیروزی و نقطه عطف تاریخی در تحلیل‌ها قرار بگیرد. 
امریکا و متحدانش تصمیم به نابودی مقاومت یمن داشتند. آنها می‌خواستند با بمباران زیرساخت‌های یمن، ترور رهبران مقاومت، اشغال بندر حدیده و گسیل نیرو‌های مزدور امارات و دیگر کشور‌های عربی به‌سوی صنعا، کار مقاومت یمن را یکسره کنند و سپس به سراغ ایران بیایند، اما مقاومت یمن با لطف الهی و حماسه بی‌نظیر مردم، امریکا را زمینگیر کرد و جنگ در همان مرحله اول به بن‌بست رسید. در نتیجه ناکامی در تحقق این طرح جنگی، امریکا با یک بن‌بست راهبردی عمیق در یمن مواجه شده است. به بن‌بست رسیدن امریکا در یمن هم در حوزه جنگ اطلاعاتی و هم نظامی مشهود است. از حیث اطلاعاتی، امریکا نتوانست هیچ یک از فرماندهان رده‌بالای مقاومت یمن را ترور کند. همچنین در شناسایی پایگاه‌های موشکی و پدافند یمن ناکام مانده و در به‌روزرسانی بانک اهداف نیز شکست سنگینی خورد تا جایی که برای تکمیل فهرست اهداف خود، به داده‌های نامعتبر حساب‌های توئیتری (که در یک مورد، یک معدن را شهر موشکی معرفی کرده بودند) متوسل شده است. در عرصه اجتماعی، باوجود فشار‌های گسترده، مردم همچنان پای کار مقاومت ایستاده‌اند که جمعه‌های میلیونی یمن گواه آن است. در جنگ نظامی نیز امریکا در جلوگیری از حملات موشکی و پهپادی انصارالله علیه ناوگان دریایی خود، ناوگان صهیونیست‌ها و تأسیسات نظامی در فلسطین اشغالی ناکام مانده است. موشک‌های هایپرسونیک یمنی حلقه‌های شش‌گانه پدافند پیشرفته امریکا و اسرائیل را مغلوب کرده‌اند. ناوگان دریایی امریکا نیز در برابر حملات ترکیبی انصارالله، شکست‌های پیاپی را تجربه می‌کند. آسمان یمن همچنان برای امریکا ناامن و آبرویی برای پهپاد‌های‌ام. کیو. ۹ باقی نمانده است. بی‌آبرویی‌ای که هر لحظه ممکن است دامان بمب‌افکن‌های امریکایی را نیز بگیرد. 
شکست امریکا در برابر انصارالله، یک زنگ خطر راهبردی برای دکترین دریایی این کشور محسوب می‌شود. نیروی دریایی امریکا که ستون فقرات قدرت نظامی این کشور سلطه‌گر محسوب می‌شود، اکنون در برابر موشک‌های بالستیک و کروز، پهپاد‌های انتحاری و تاکتیک‌های هوشمند مقاومت یمن دچار شکست و ناکامی راهبردی شده است. در واقع، یکی از ابزار‌های هژمونی امریکا به دست اهالی مقاوم یمن در حال خنثی شدن است. این شکست، نه‌تنها از قدرت نظامی امریکا می‌کاهد، بلکه پیامد‌های سیاسی، روانی و ژئوپلیتیکی گسترده‌ای برای دوستان و رقبای امریکا مانند چین و البته برای وضعیت شخص ترامپ به دنبال دارد. 
در سطح منطقه‌ای، امریکا در تلاش است با افزایش نفوذ در شاخ آفریقا (از طریق حمایت از استقلال سومالی‌لند، تقویت حضور نظامی در سومالی، ایجاد پایگاه‌هایی در جزایر جنوبی و غربی یمن، اشغال بندر حدیده و تأسیس پایگاه‌های نظامی در تیران و صنافیر عربستان) کنترل تنگه باب‌المندب را به دست بگیرد و این گلوگاه حیاتی را کاملاً تحت سیطره خود درآورد. این هدف از دو جهت برای واشینگتن راهبردی است: کنترل جریان کالا، خدمات و انرژی در برابر رقبای جهانی و قطع ارتباطات دریایی محور مقاومت. مقاومت یمن با حماسه‌ای بی‌نظیر، این طرح امریکایی- صهیونیستی را ناکام گذاشته است. همچنین امریکا در منطقه در پی برپایی نظمی جدید با محوریت رژیم صهیونیستی است. بر پایه این توهم محور مقاومت تضعیف شده و با نابودی انصارالله و حمله به ایران، می‌توان نظم مطلوب صهیونیست‌ها را بر منطقه تحمیل کرد، اما مقاومت بی‌نظیر مردم یمن، خط پایانی بر این خیال خام کشیده است. در ارتباط با دیگر اضلاع مقاومت نیز، انصارالله توانست با زمینگیر کردن امریکا و وارد آوردن ضربات مکرر به آن و رژیم صهیونیستی، فضای تنفسی لازم برای بازسازی سایر اضلاع محور مقاومت را فراهم سازد. 
در سطح گفتمانی، مقاومت یمن به دلیل پایمردی بی‌نظیر آنها در مسئله فلسطین، مقابله با استکبار جهانی و غیرت دینی‌شان، در حال تبدیل شدن به الگویی برای مردم منطقه و آزادگان جهان است. این امر شکست راهبردی دیگری برای امریکا است. در حالی‌که منافقان امت اسلامی با هدایت سرویس‌های جاسوسی غربی تلاش داشتند چهره کریه مسلحین سوری را سفید کنند و به خیال خود از امثال الجولانی برای اسلام‌گرایی جعلی مدنظرشان، الگویی جدید خلق نمایند، این انصارالله است که توانست در میدان، توحید و آیات مقاومت را عینیت ببخشد و روح تازه‌ای به کالبد جوامع اسلامی مسخ‌شده از جریان‌های تکفیر و سازش بدمد.

حسین میرزایی

جنگ همواره فراتر از میدان‌های نبرد بوده است. این مبارزه در فضاهای سیاسی، فرهنگی و رسانه‌ای نیز جریان دارد؛ فضاهایی که در آنها واقعیت به شکل‌های مختلفی بازسازی می‌شود. در بحران کنونی نوار غزه، اخلاق تصویرسازی از جنگ و قربانیان آن، سؤالاتی اساسی را درباره نقش رسانه و مسؤولیت انسانی آن مطرح می‌کند. این سؤالات نه تنها درباره نحوه نمایش خشونت، بلکه درباره هویت، کرامت و حضور/ غیبت قربانیان در روایت‌های جهانی است.  
در هر جنگ، تصاویر به عنوان سندی از واقعیت عمل می‌کنند اما انتخاب این سند همواره تحت تأثیر ایدئولوژی، احساسات عمومی و ساختارهای قدرت قرار دارد. در غزه رسانه‌ها با چالشی دوگانه مواجهند: اول، نمایش جنگ و نسل‌کشی بدون سوءاستفاده از درد انسانی و دوم احترام به کرامت قربانیان بدون پنهان‌کاری از وحشت. این تعادل، نیازمند پاسخ به پرسش‌هایی است: آیا نمایش اجساد متلاشی یا کودکان مجروح، خشونت را مستند می‌کند یا آن را سنتی می‌کند؟ چگونه می‌توان به قربانیان هویتی شخصی داد در حالی که آمارها آنها را به اعداد تبدیل کرده است؟
این دوگانگی نه تنها یک مساله اخلاقی، بلکه موضوعی فرهنگی است. در غرب، قربانیان اسرائیلی اغلب با چهره، نام و داستان زندگی‌شان معرفی می‌شوند، در حالی که فلسطینی‌ها در فضای رسانه‌ای بیشتر ناشناس و منفک از زندگی‌شان هستند. این تفاوت، بر اساس تحلیل «دیگری»سازی در مردم‌شناسی، نشان می‌دهد چگونه ساختارهای قدرت، انسانیت برخی (فلسطینیان) را رد می‌کنند تا قدرت دیگران (اسرائیلیان) را توجیه کنند.  
یکی از مهم‌ترین عوامل شکل‌دهنده درک عمومی از جنگ، «فرهنگ عامه» است. فیلم‌هایی از نوع هالیوودی، با تصاویر تخیلی از ویرانی‌های شهرها، جنگ را به عنوان یک «پایان خوش» بازتولید می‌کنند. این ساختار، طبق تحلیل جان استریت، به «عادی‌سازی» خشونت منجر می‌شود و قربانیان را به «هزینه‌ای لازم» برای پیروزی تبدیل می‌کند.  
در مورد غزه، این الگو دوباره ساخته شده است. سریال فاودا (Fauda) که در نتفلیکس پخش می‌شود، غزه را به عنوان سرزمینی بدون سابقه تاریخی و به ‌مثابه خرابه‌ای وسیع معرفی می‌کند. به این ترتیب، برای بسیاری از مردم، در این سرزمین هیچ چیز برای تخریب و نابودکردن وجود نداشته است: نه دانشگاهی، نه مراکز فرهنگی، نه مدارس و نه بناهای تاریخی. 
سپس این سؤال آزاردهنده مطرح می‌شود: وقتی شاهد این «شهرکشی» باشیم، شوکه یا حیرت‌زده می‌شویم؟ ویرانی کامل یک محله در چند لحظه، نشان‌دهنده قدرت ضربتی ارتش اسرائیل است. با تاکید صرف بر خرابی‌ها از طریق این تصاویر، تنها قدرت و توان اسرائیل نمایش داده می‌شود اما این تصاویر به شکلی کاملا متناقض، عاملان و مقصران را نشان نمی‌دهد. چنین به نظر می‌رسد که این بمب‌ها، به معنی واقعی کلمه، از آسمان بر سر شهرها می‌بارند اما هیچ انسانی را به عنوان مسؤول چنین اقداماتی نمی‌بینیم. به این طریق، جنگ همچون فاجعه‌ای طبیعی و با همان جلوه‌ها و پیامدها تلقی می‌شود. آیا بدون ملاحظه پیش‌زمینه‌ها و موقعیت‌ها می‌توانیم ویرانی‌های غزه را از نتایج و آثار یک زمین‌لرزه متمایز کنیم؟ 
این نمایش، همانند فیلم‌های هالیوودی، زمینه‌ای برای توجیه بمباران‌های گسترده فراهم کرده است. از سوی دیگر، سربازان اسرائیلی در تیک‌تاک و اینستاگرام، با استفاده از کدهای فیلم‌های هیجان‌انگیز، واقعیت را به یک «بازی» تبدیل می‌کنند. این تحریف، همان‌طور که میشل فوکو درباره «رژیم‌های دانش» می‌نویسد، قدرت را قادر می‌کند واقعیت را به نفع خود تعریف کند. در مقابل این روش‌های تحریف، رسانه‌هایی مانند «اوریان ۲۱» تلاش کرده‌اند زندگی روزمره فلسطینی‌ها را در زمان جنگ مستند کنند. این تصاویر، از میهمانی‌های خانوادگی گرفته تا کودکان در مدرسه، نشان می‌دهد زندگی در غزه فقط در تراژدی خلاصه نمی‌شود. این رویکرد، همانند مفهوم «زندگی‌های قابل توجه» (Noteworthy Lives) در مردم‌شناسی، به فلسطینی‌ها هویتی فردی و جمعی می‌دهد که فراتر از نقش «قربانی» است. رامی ابوجموس، روزنامه‌نگار فلسطینی در مقاله‌های خود این زندگی را با واژه‌های «من» و «ما» بازتاب می‌دهد. این استفاده از ضمیر شخصی، یک عمل مقاومتی فرهنگی است؛ آنها نه تنها اتفاقات را گزارش می‌کنند، بلکه انسانیت خود را فریاد می‌زنند.  یکی از چالش‌های اصلی در نمایش واقعیت غزه، سانسور رسانه‌ای است. از اکتبر ۲۰۲۳ مقامات اسرائیلی دسترسی خبرنگاران خارجی به غزه را ممنوع کرده‌اند. این سانسور، همانند «دیوار صوتی» در تحلیل ارتباطات، جریان اطلاعات را کنترل می‌کند. در نتیجه، گزارش‌های تصویری بیشتر از سوی خبرنگاران محلی مانند ابوجموس مستند می‌شود. اما این گزارش‌ها نیز در غرب با چالش‌هایی مواجهند. برخی رسانه‌های فرانسوی، به جای محکوم کردن کشته‌شدن بیش از ۲۱۰ خبرنگار در غزه، صلاحیت گزارش‌های آنها را زیر سؤال می‌برند. این موضع، همانند «عقلانیت فناورانه» هربرت مارکوزه، نشان می‌دهد چگونه قدرت، نقد را به «امر نادرست» تبدیل می‌کند. کودکان در جنگ همواره سمبل بی‌گناهی بوده‌اند. بر اساس داده‌های یونیسف، در غزه تا ژانویه 2025 بیش از 14،500 کودک کشته و 25،000 کودک مجروح شده‌اند و 17،000 کودک والدین خود را از دست داده‌اند. با این حال، نمایش این کودکان در رسانه‌ها بویژه در غرب، با مقاومت روبه‌رو است. برخی رسانه‌ها، اصطلاح ساختگی و توهین‌آمیز «پالیوود» (Pallywood) را به ‌کار می‌برند که فشرده‌شده 2 واژه فلسطین و هالیوود است و برای به چالش‌کشیدن واقعی بودن تصاویر و ویدئوهای کودکان کشته‌شده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این واژه، همانند «دیگری‌سازی زبانی» در تحلیل نوربرت الیاس، به تضعیف اعتبار قربانیان کمک می‌کند. اما سؤال اصلی این است: آیا تنها زنان و کودکان، «غیرنظامی» محسوب می‌شوند؟ ارتش اسرائیل، مردان بیش از ۱۶ سال را به عنوان «هدف نظامی» طبقه‌بندی می‌کند و این تقسیم‌بندی در برخی رسانه‌ها نیز تکرار می‌شود. این رویکرد، همانند نگاه ماریا میس، جامعه‌شناس آلمانی که معتقد است در جنگ‌ها نقش‌های جنسیتی سنتی برجسته می‌شوند، جنسیت و سن را به ابزاری برای «مشروعیت‌بخشی به خشونت» تبدیل می‌کند. در نهایت، رسانه‌ها در بحران فلسطین با یک مسؤولیت اخلاقی مواجهند: نه‌تنها باید واقعیت را مستند کنند، بلکه باید انسانیت قربانیان را نیز حفظ کنند. این مسؤولیت، همان‌طور که هانس یوناس در «اخلاق مسؤولیت» می‌نویسد، نیازمند پیش‌بینی اثرات بلندمدت تصویرسازی است. در غزه، هر تصویر یک داستان دارد اما هر داستان باید با احترام به «من» و «ما»ی فلسطینی‌ها روایت شود. این نه تنها یک التزام اخلاقی، بلکه یک عمل در حوزه «مقاومت فرهنگی» است؛ مقاومتی که در برابر تلاش برای نابودی هویت، زندگی را به عنوان «چیزی فراتر از تراژدی» فریاد می‌زند.