مصطفی نظری
رژیم صهیونیستی با همکاری جهان غرب خصوصاً فرانسه توانست در اوایل سال 1958 میلادی مرکز اتمی دیمونا را راه اندازی نماید.
تا دسامبر 1960، یعنی سه سال بعد از اینکه پروژه تأسیسات اتمی «دیمونا» به مرحله اجرا درآمده بود، محافل سیاسی و حتی ایالات متحده به غیر از عکس های هوایی هواپیمای u-2 از دیمونا، از جزئیات دقیق فعالیت های نیروگاه هسته ای «دیمونا» اطلاعات چندانی در دست نداشتند. مقامات رژیم صهیونیستی در پاسخ به سوالات واشنگتن، این نیروگاه را تأسیسات ذوب آهن گزارش کرده بودند.
در این راستا «آیزنهاور»، رئیس جمهور وقت ایالات متحده از مقامات اسرائیلی درخواست کرد تا توضیحات بیشتری در مورد این پروژه و برنامه های کاری آن در آینده ارائه دهند.
تا اینکه در 23 دسامبر 1960، «بن گورین» رئیس رژیم جعلی صهیونیستی اعلام کرد مجتمع دیمونا یک مرکز 24 مگاواتی تحقیقات هسته ای است که برای مقاصد صلح آمیز احداث شده و کاربردی علمی، صنعتی و پزشکی دارد.
پس از آشکار شدن مسئله که به نظر می رسد که از ابتدا مقامات کاخ سفید در جریان فعالیت‌های اتمی رژیم صهیونیستی قرار داشته اند، دانشمندان و تکنسین های آمریکایی جهت بررسی و احتمالاً کمک به تکمیل زرادخانه هسته ای رژیم صهیونیستی در منطقه خاورمیانه روانه سرزمین های اشغالی شدند، به طوری که در طول دهه 1960، کارشناسان اتمی آمریکا در قالب هیئت بازرسان آمریکایی 7 بار از نیروگاه اتمی دیمونا بازدید نمودند.
در این راستا سازمان سیا در اواسط دهه 1960 در یک اقدام پوششی طی گزارشی اعلام کرد: برنامه هسته ای اسرائیل تکمیل شده و غیرقابل برگشت می باشد.
مقامات رسمی ایالات متحده جهت ایجاد ابهام و انحراف در فعالیت های هسته ای رژیم صهیونیستی اظهار داشتند که راکتوری با این حجم برای تحقیقات و استفاده صلح آمیز توجیه پذیر نیست اما با این حال مدارکی دال بر انحراف اسرائیل به سوی تسلیحات اتمی نیافته اند.
به هر حال سران صهیونیستی به همراه شرکای آمریکایی خود برای پیشبرد پروژه زرادخانه اتمی خود مجبور بودند تا در طول دهه 1960 سیاست ابهام هسته ای را دنبال نمایند.
همچنین در تاریخ روند هسته ای رژیم صهیونیستی، دهه 1960 میلادی اوج فعالیت های اتمی اسرائیل است، به طوری که سران صهیونیستی که تعداد قابل ملاحظه ای از آنان را نظامیان تشکیل می دادند، به علت عدم توازن ژئوپلیتیکی و امنیتی میان اسرائیل و دول عربی، فعالیت های تسلیحات اتمی خود را تشدید نمودند، به گونه ای که در طی جنگ شش روزه 1967 که نقطه عطفی در تاریخ هسته ای رژیم صهیونیستی است، کارشناسان نظامی و اتمی اسرائیل پروژه ساخت کلاهک های اتمی را آغاز نمودند.
در همین راستا «آونر کوهن» در کتاب «اسرائیل و بمب» فاش ساخت که در آستانه جنگ شش روزه، مهندسین و کارشناسان اسرائیلی مراحل مقدماتی تولید کلاهک های اتمی را آغاز نموده اند.
به دنبال جنگ شش روزه 1967، رژیم صهیونیستی طرح تولید و مونتاژ کلاهک های اتمی موشک های دوربرد را عملیاتی نمود.
در جریان جنگ 1973 (یوم کیپور) رژیم جعلی صهیونیستی برای بازدارندگی دول عربی از حمله اساسی به این رژیم، تجهیز ارتش اسرائیل به موشک های قابل حمل کلاهک های اتمی را افشا ساخت و به همین منظور در ژولای 1970 نیویورک تایمز اعلام کرده بود که مقامات اسرائیلی به وسیله سرزمین های اطلاعاتی آمریکا سیستم پرتاب موشک های دوربرد با قابلیت حمل کلاهک های هسته ای را در سرزمین های اشغالی مستقر نموده است.
از آنجایی که طی فواصل زمانی 1973 - 1967 بازده تولیدات نظامی رژیم صهیونیستی به چهار برابر رسیده بود، صنایع نظامی صهیونیستی توانست با استفاده از تکنولوژی موشک های ام.دی 660 فرانسوی، سری موشک های نور (LUZ) و سپس جریکو (Jerico) را با قابلیت حمل کلاهک های اتمی، طراحی و تولید کند.
به اعتقاد کارشناسان و منابع نظامی، رژیم صهیونیستی از نیمه سال 1970 میلادی در راستای توسعه و مدرنیزه کردن تأسیسات اتمی دیمونا جهت تولید تسلیحات پیشرفته اتمی گام برداشته است، به طوری که زرادخانه هسته ای رژیم صهیونیستی در این دوره با توسعه موشک جریکو (2) به موشک دوربرد جریکو با قابلیت حمل کلاهک اتمی و برد بیش از 1500 کیلومتر، اولین نسل بمب اتمی را تولید و تبدیل به یک قدرت هسته ای در منطقه گردید.
همچنین رژیم جعلی صهیونیستی در کنار موشک های قابل حمل کلاهک هسته ای جریکو I و جریکو II، هواپیمای قابل حمل بمب های اتمی از نوع فالکن، اف 16 آی و اف 15 به همراه مقادیر قابل توجهی از انواع سلاح های تاکتیکی اتمی را وارد بدنه نظامی خود کرد.
به عنوان تحلیل سیاست هسته ای رژیم صهیونیستی در این دوره می توان گفت در طی سال های 1970 -1960 میلادی رژیم صهیونیستی به سیاست ابهام هسته ای پایبند بود و در جهت توسعه کیفی و کمی تأسیسات اتمی زرادخانه اتمی خود گام برمی داشت.