اختصاصی بصیرت:
ناآرامی های اخیر انگلیس در پی کشته شدن یکی از شهروندان سیاه پوست انگلیسی به نام «مارک دوگان» به وسیله پلیس در تاتنهام لندن شروع شد. شهروندان لندنی روز شنبه (15/5/90) طی یک راه پیمایی آرام، کشته شدن مارک دوگان 29 ساله را محکوم کردند. این راه پیمایی به زودی در اثر سوء مدیریت و حمله وحشیانه پلیس این کشور به تظاهرات کنندگان به اعتراضی بزرگ در شب آن روز تبدیل شد و به صورت شورش و ناآرامی روزهای بعد هم ادامه یافت. اعتراضات مردمی دومینووار از بخش های مختلف لندن به شهرهای دیگر این کشور چون بیرمنگام، لیورپول و بریستول و ... نیز رسید. مردم در این اعتراضات ضمن محکوم کردن خشونت های پلیس، از مقامات لندن می خواهند که «هرچه سریع تر به رفتار وحشیانه خود با مردم پایان دهند و به مشکلات آنها در عرصه های مختلف رسیدگی نمایند.»
اما سران رژیم انگلیس از جمله «کامرون» نخست وزیر، «ترزامی» وزیر کشور و «بوریس جانسون» شهردار لندن که تعطیلات خود را به خاطر این اتفاقات، نیمه تمام گذاشته و به لندن بازگشته اند، برای پاسخ به اعتراضات گسترده مردم کشورشان در حمایت از یک جوان مقتول سیاه پوست، پلیس ضدشورش را با اسب و سگ و باتوم و گلوله های پلاستیکی و ... به جان مردم انداخته و صدها جوان را حبس کرده اند. در ارزیابی رفتار معترضان و نوع برخورد مقامات لندن نکاتی قابل نقد و بررسی است:
1- متأسفانه این جنایت بزرگ از دیدگان مجامع بین المللی حقوق بشری در انگلیس به طور خاص و مراکز حقوق بشر در غرب که ادعای کنترل حقوق بشر در اقصی نقاط عالم را دارند مخفی مانده است. البته با توجه به حجم وسایل ارتباط جمعی در این کشورها و نوع سیاست ها و پوشش خبری این موضوع به نظر می رسد این پنهان کاری عمدی بوده و رسانه ها طرف دولت را گرفته اند. این امر خود حاکی از حاکمیت استانداردهای دوگانه غرب در بحث «رسانه و دسترسی آسان و آزاد» به خبر و همچنین تناقض های حقوق بشری در انگلیس و کشورهای غربی است.
2- با سپری شدن چند روز از آغاز اعتراضات گسترده مردم لندن، این طغیان اکنون به شهرهای دیگر بریتانیا نیز تسری یافته است. ظاهر امر آن است که آغاز طغیان ها ناشی از مرگ یک جوان 29ساله به دست پلیس بوده، اما در انگلیس و دیگر کشورهای غربی که برای کوچک ترین تحول برنامه های مفصل تحلیلی و تصویری به راه می اندازند، کسی نه از ریشه های آن می پرسد و نه از مطالبات مردمی که سر به شورش گذاشته اند! این در حالی است که رسانه های غربی از طرح جدی این سوال طفره می روند و در اقدامی فریب کارانه و به دور از رسالت رسانه ای، تصاویر بی شماری از خشونت های عده ای جوان و غارت مغازه ها و فروشگاه ها، به آتش کشیده شدن خودروها و ... را طوری تصویرسازی می کنند که معترضان را افرادی اراذل و اوباش نمایش دهند.
3-واکاوی ریشه های این خشم و طغیان به مشکلات نسلی بازمی گردد که آینده ای روشن را برای خود در ذیل سایه سنگین سیاست های ناتینگهام نشینان متصور نیست. استبداد در شکل مدرن، اوضاع بد اقتصادی، مداخلات بی رویه در امور کشورهای دیگر و هزینه های هنگفتی که بابت این مداخلات از جیب مالیات دهندگان انگلیسی می رود، مشکل بیکاری و سیاست انقباض اقتصادی دولت کامرون بخش کوچکی از اعتراضات واقعی مردم انگلیس است. از این رو، آنچه امروز در انگلیس رخ می دهد تنها نمی تواند ناشی از یک حرکت احساسی باشد که اگر بود همان شب اول به پایان می رسید. طبعاً مطالبات جمعی فراوانی پشت این اعتراضات مخفی است که نباید از کنار آنها به سادگی گذشت و تنها به ابعاد حوادث توجه کرد.
4- تنها سوالی که باید در اینجا از رسانه های انگلیسی پرسید این است که آیا اگر این وقایع در کشوری دیگر و بالاخص یک کشور مسلمان رخ داده بود، باز تنها به پخش صحنه های غارت و آتش اکتفا می کردند یا تحلیل های آن چنانی ارائه داده و آسمان و ریسمان به هم می بافتند؟ مقایسه عملکرد رسانه های انگلیسی در برابر فتنه 88 با پوشش حوادث اخیر در این کشور ما را به این نتیجه خواهد رساند که رسانه های غربی به دروغ، ادعای مردمی و ملی می کنند، اما در عمل در خدمت سرمایه داری لیبرال هستند و تنها به منافع خود و اربابان شان می اندیشند.