پایگاه بصیرت؛ گروه بین الملل: طی روزهای اخیر راهپیمایی ها و تجمعات اعتراضی مردم بحرین علیه رژیم آل خلیفه، بار دیگر آغاز شد و روز دوشنبه این هفته جمعی از مردم بحرین تظاهرات اعتراض‌آمیز گسترده‌ای را علیه رژیم آل خلیفه در مناطق مختلف این کشوربرگزار کردند. در این تظاهرات که با شعار "مرگ بر حمد" برگزار شد، شرکت‌کنندگان با سر دادن شعار"اسقاط نظام"، برکناری رژیم آل خلیفه را از قدرت خواستار شدند. این اعتراضات گسترده که همزمان با "روز ملی" بحرین و "روز شهدا" از اولین ساعات صبح روز دوشنبه آغاز شده بود، بار دیگر توسط نیروهای رژیم آل خلیفه سرکوب شد. جمعیت الوفاق بحرین، بزرگترین گروه مخالف دولت این کشور اعلام کرد: به دنبال ادامه اعتراضات مردمی نیروهای امنیتی در تمام مناطق مسکونی مستقر شده و به شدیدترین حالت ممکن تظاهرات را سرکوب کردند. تظاهرات مردم بحرین در این روزها در حالی است که رژیم آل خلیفه طی سه سال انقلاب بحرین، بسیاری از فعالان سیاسی و رهبران انقلابی را زندانی کرده و با سیاست تفرقه اندازی بین شیعه و سنی در این کشور در جهت کاستن از انگیزه انقلابی مردم و دلسردکردن آن ها از ادامه راه، تلاش کرده است. با این وجود راهپیمایی های این روزها نشان می دهد که مردم بحرین همچنان خواستار سرنگونی رژیم آل خلیفه هستند و روند انقلاب بحرین هر روز تکامل بیشتری می یابد و در یک سیر منطقی و عقلانی، فروپاشی رژیم آل خلیفه را نوید می دهد. در تأیید این موضوع استدلال های ذیل ارائه می شود: 1- از زاویه تاریخی رژیم آل خلیفه هیچ گاه مورد پذیرش و تأیید اکثریت مردم بحرین نبوده است، چرا که اساسا آل خلیفه قومی غیربحرینی هستند و به گفته شیخ عبدالله الصالح، معاون دبیر کل جریان "العمل الاسلامی" از گروه‌های معارض آل خلیفه، مردم بحرین آن ها را دزدان دریایی می دانند که در سال 1783 از کویت به بحرین آمدند و مردم هیچ گاه حضور آنان را در کشورشان نپذیرفتند، به همین دلیل کشور بحرین در هر دهه شاهد حداقل یک تلاش برای انقلاب علیه آل خلیفه بوده است. نکته مشترک میان کلیه این انقلاب‌ها نپذیرفتن تسلط آل‌خلیفه بر کشور و سرنوشت مردم از سوی ملت و امید به اینکه آنان خود سرنوشت خود را تعیین کنند، بوده است. باید گفت مردم بحرین که تا چند دهه قبل جزئی از ملت ایران بودند، به دلیل یکسانی هویت آنان با مردم ایران و رفت و آمد گسترده ایرانیان به بحرین، از سطح فرهنگی و آگاهی بسیار بیشتری نسبت به مردم دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس برخوردارند. به گفته یکی از محققان، جمعیت ایرانی در بحرین همواره جزو ترکیب اصلی جمعیتی بوده ‌‌است. زبان، فرهنگ، آداب و تقالید فارسی زبانان بحرین حتی با گذشت زمان کاملا ایرانی مانده‌ است. از سوی دیگر کشور بحرین یکی از کانون‌های دیرینه تشیع است و قدمت تشیع در بحرین به اندازه قدمت تاریخ اسلام است. علمای شیعه بحرین بعد از رسمی شدن مذهب تشیع در ایران، نقطه وصل ارتباط ایران با جهان عرب بودند که به ایران می‌آمدند و تشیع را تبلیغ می‌کردند. در مقابل مردم فرهیخته بحرین، آل خلیفه به عنوان حاکمان غیر بحرینی بحرین، در طول حیات خود تنها با اتکا به قدرت های خارجی همچون انگلیس و امریکا دوام آورده و همواره ایده های عربستان را بر تقاضاهای مردم خویش اولویت داده است. 2- قیام علیه آل خلیفه در بحرین تاریخ طولانی دارد و به عبارتی از دهه های اولیه قرن بیستم تاکنون که دهه دوم قرن 21 را می گذرانیم، ملت بحرین قیام های متعددی علیه آل خلیفه داشته اند. در سال 1923 گروه‌های مختلف مردم در اعتراضات خود، خواستار تشکیل یک مجلس مردمی قدرتمند و قدرت دادن به مردم شدند آنان خواستار کم شدن خفقان موجود و خروج حکومت از حالت حکم‌رانی قبیله‌ای و فردی بودند. مردم بحرین از سال 1923 تا قیام معروف به "الهیئه" - که طی آن شیعیان و سنیان در کنار یکدیگر علیه آل خلیفه بسیج شدند- در سال 1953، خواستار اصلاحات و نقش‌آفرینی مردم در تعیین سرنوشت و اداره کشور شدند. بحرین در دهه در دهه 60 میلادی نیز شاهد چندین قیام و انقلاب با مشارکت کارگران بود، اما پس از آن که مردم از اصلاح حکومت آل خلیفه ناامید شدند در سال 1970 میلادی برای اولین بار دم از سرنگونی این رژیم زدند. در سال‌های 1994 الی 1999 در دوران پادشاهی عیسی بن سلمان نیز انقلاب‌های متعددی رخ داد و در حدود 5 هزار نفر در این بازه زمانی زندانی شدند. این قیام ها و اعتراضات، در 14 فوریه 2011 با احیای نهضت بیداری اسلامی در منطقه، دوباره آغاز شد و این بار در یک روندی رو به تکامل به شکلی بنیادین پایه های حکومت آل خلیفه را به لرزه انداخته است. 3- آل خلیفه در طول قیام ها و انقلاب های قرن بیستم، چندین بار از سیاست تطمیع و فریب استفاده کرده و توانسته است با آزادکردن برخی از زندانیان سیاسی و مذاکره با رهبران معارض با وعده عملی ساختن خواسته های آنان، انرژی انقلاب مردم را از بین ببرد. به گفته معاون دبیر کل جریان العمل الاسلامی بحرین، مردم بحرین تجربه داد و ستد‌های ناموفق فراوانی با آل خلیفه را دارند و اکنون به این نتیجه رسیدند که دیگر امکان هیچ گونه همکاری با این خاندان وجود ندارد، آخرین توافق میان آنان و آل خلیفه در سال 1999 به ثبت رسید که در نتیجه آن سند میثاق ملی در سال 2000 به ثبت رسید، اما پادشاهی بحرین در 14 فوریه 2002 قانون اساسی جدیدی را تدوین کرد که این قانون حکومت بحرین را رسما تبدیل به پادشاهی مستبد کرد. بنابراین قیام 14 فوریه 2011 در حالی تحت تأثیر جریان بیداری اسلامی منطقه آغاز شد که انقلابیون بحرین تجربیات زیادی از قیام علیه استبداد آل خلیفه و عهدشکنی این رژیم دارند. 4- مردم بحرین با آغاز انقلاب 14 فوریه، با شدیدترین و بی سابقه ترین سرکوب ها از سوی رژیم مواجه شدند و حتی در اقدامی خلاف قوانین بین المللی، عربستان سعودی و امارات نظامیان خود را برای سرکوب مردم بحرین به این جزیره اعزام کردند. آل خلیفه طی این سه سال از انقلاب بحرین جنایات زیادی در مقابل خواسته های مشروع مردم این کشور مرتکب شده است. یورش شبانه به منازل انقلابیون، زندانی کردن اغلب رهبران انقلاب، دستگیری و شکنجه زنان و کودکان، ضرب و شتم غیرانسانی زندانیان سیاسی، صدور احکام سنگین علیه زندانیان، تهاجم به مقدسات دینی، کشتار مردم در راهپیمائی ها، استفاده وسیع از گاز اشک آور علیه انقلابیون و مصادره اموال و دارائی های شهروندان از جمله اقداماتی است که آل خلیفه طی این سه سال در حق انقلابیون روا داشته است. با این وجود مردم بحرین در هزارمین روز انقلاب خود همچنان با انرژی و امید به راهپیمائی های اعتراضی خود ادامه می دهند و خواسته خود را سرنگونی آل خلیفه قرار داده اند. در واقع ترفندهای بیش از یک قرن آل خلیفه بر جنایت های این رژیم افزوده شده و راه هرگونه مسالمت با رژیم را بسته است. اگر در سال های قبل بخشی از جریان های سیاسی بحرین امیدوار بودند تا از راه اصلاحات خواسته های خود را به پیش ببرند، اکنون تمامی جریان های سیاسی بحرین بر سقوط آل خلیفه اتفاق نظر دارند و در نقطه مقابل رژیم هرگونه ابزاری را برای خنثی کردن انقلاب ازموده و نتیجه ای نگرفته است. رژیم آل خلیفه در سراشیبی بی بازگشت سقوط قرار گرفته و باید حاکمن غیربومی بحرین این جزیره را ترک کنند./