روزنامه الوطن کویت که به تشکیلات وهابیت وابستگی شدیدی دارد از برگزاری پررنگ مناسبتهای شیعیان در این کشور و سایر کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و همچنین افزایش سفرهای زیارتی آنها به عتبات مقدسه در ایران و عراق ابراز نگرانی کرد.
به گزارش بصیرت به نقل از روزنامه الوطن چاپ کویت در پایگاه اینترنتی خود در مقاله ای با عنوان «شیعه .... و آگاهی از دست رفته» به قلم خلیل علی حیدر نوشت آیا این معقول است که در حالی که شیعیان عراق، اهل سنت، عربها و کردهای این کشور هر روز در معرض این کشتار، قتل عام و آوارگی قرار دارند و شیعیان، اهل سنت، مسیحی ها و دروزی های لبنان گرفتار این همه فاجعه هستند، اما شیعیان کویت و چه بسا شیعیان سایر کشورهای عربی خلیج فارس سرگرم خوشحالی، جشن گرفتن و به آسمان فرستادن بالون های رنگارنگ به مناسبت «عید غدیر» باشند؟!
چه کسی از افراد زیرک و تندروهای تشیع سیاسی در پشت پرده برای منزوی کردن شیعیان در جوامع خود، جدا کردن مناسبت های آنها و سوق دادن آنها به سوی یک محیط اجتماعی و دینی ویژه بسته و درونگرا برنامه ریزی می کند؟ آیا هر آنچه محافل دینی و مذهبی در ایران تبلیغ می کنند برای شیعیان کشورهای منطقه خلیج فارس و سایر کشورهای عربی مناسب است؟ و آیا اولویت های کشورهای ما همان اولویت های شیعیان ایران، حکومت جمهوری اسلامی و نهادهای دینی و مذهبی آن است؟
چه کسی می خواهد از مناسبت های دینی شیعیان، به ویژه با فرارسیدن ماه محرم، برای ایجاد احساس انزواء و درونگرایی استفاده کند و از این مناسبت ها به نفع مسائل سیاسی، انتخابی، حزبی و .. از هر نوع بهره برداری کند؟
محیط فرقه ای در عراق، کشورهای عربی خلیج فارس و لبنان تا حد زیادی بیمار است و با هر مناسبتی احساسات مذهبی زمینه ای تنش زا، تشدید می شود همان طور که وسایل ارتباط اجتماعی و سایبری مملو از اتهامات و الفاظ شرم آوری می شود که از یک جامعه سالم سرچشمه نمی گیرد. بنابراین، به ویژه به نفع شیعیان نیست که مدام کارهایی بکنند که احساسات طرف های دیگر را تحریک کند یا فضا را برای تندروها و تکفیریها فراهم کند که سوخت جدیدی برای حملات خود پیدا کنند.
گروههای و شخصیت هایی که در پشت این پدیده ها قرار دارند، پیامدهای زیاد یا کم آن برایشان اهمیت ندارد و به تاثیرات اجتماعی و فرقه ای آنها توجهی نمی کنند. ولی شخصیت های شیعی پخته، با بصیرت، مستقل، علاقمند به مهار فرقه گرایی و طرفدار تبدیل مذهب و دین به امری فردی و غیرقابل تحمیل بر کل جامعه و کسانی که برخی مناسبت های آن را بیانگر معتقدات خود نمی دانند،کجا هستند؟
نویسنده در ادامه می افزاید جشن اغراق آمیز به مناسبت عید غدیر تنها جلوه فعالیت گروههای تشیع سیاسی در کویت نیست. زیرا همه مناسبت های اجتماعی، جلسات و مناسبت های غم و شادی، مصادره شده و تحت الشعاع فضای دینی و مذهبی و حتی فرقه ای قرار گرفته است. اکنون فضای غم و اندوه و بیان مفاهیم آن دو برابر شده و جلوی بچگی کردن دختربچه ها و پسربچه ها هم گرفته شده است و حتی مراسم های شادی و عروسی هم از این رفتارهای متعصبانه در امان نمانده است.
چنین بسیج اجتماعی و تبلیغ افراط گرایی دینی هیچ ربطی به هیچ دینداری واقعی آن گونه که در میان بسیاری از مسلمانان اعم از شیعه و سنی و میان سایر ادیان در تمام کشورهای جهان مشاهده می کنیم، ندارد. مسئله واقعا تامل برانگیز آن است که برخی از افرادی که دنبال این پدیده ها کشیده می شوند زنان و مردان تحصیلکرده هستند و حتی برخی از آنها دارای تحصیلات عالیه و بعضا از صاحب منصبان عالیرتبه و از کسانی اند که اهل سفر و گردشگری و رفتن به کشورهای اروپا و آسیا هستند وبسیاری از اقلیت های دینی را در این کشورها دیده اند و درباره آنها مطالعه می کنند و می دانند در کتاب های مربوط به مذهب جعفری(شیعه دوازده امامی) نیز تاکید شده است اغراق در این پدیده ها، اقدامات و رفتارهایی فردی، حزبی و سیاسی است. ولی متاسفانه جنبه های انحصارطلبی دینی بر سفر و گردشگری آنها غلبه کرده و سفرهایشان به سفرهای زیارتی و دینی به زیارتگاهها در ایران و عراق متمرکز شده است. و این سفرها به نوبه خود به فرصتی دیگر برای اغراق و تکرار ماه به ماه و مناسبت بعد مناسبت تبدیل شده است. بر همین اساس، شرکتهای توریستی، نهادها، آداب و رسوم و سنت هایی شکل گرفته است که سالانه میلیون ها دینار صرف آنها می شود.
نخبگان آگاه شیعه کجا هستند تا در مقابل این پرتگاه انزوا و تندروی، که بخش های وسیعی از جامعه به سرعت در حال سوق یافتن به سوی آن هستند موضع بگیرند؟ متاسفانه، تنها عده اندکی به آنچه رخ می دهد اهمیت می دهند. شخصیت های سنتی در محافل شیعه نفوذ خود را از دست داده اند و تازه به پول رسیده ها و برخی روحانیون و سیاستمداران بلندپرواز مشتاق رشد مالی و شغلی از طرفداران این پدیده ها هستند، قشر متوسط هم سرگرم زندگی خود و پرورش فرزندانش است در حالی که طیف وسیعی از مردم رها شده اند تا این افراد با فکر و سرنوشت آنها بازی کنند. چه کسی جنبش اجتماعی را به سوی نجات سوق می دهد؟!