پایگاه بصیرت؛ گروه بین الملل: مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5 در لوزان سوئیس همچنان ادامه دارد. حضور وزرای امور خارجه همه کشورهای 1+5 در روزهای باقیمانده از مذاکرات بعید به نظر می رسد. اگرچه در برخی حوزه های اختلافی پیشرفت هایی حاصل شده است، اما به نظر می رسد هنوز طرف مقابل اراده واقعی لازم را جهت اتخاذ تصمیم سیاسی و تعیین کننده ندارد. محمد جواد ظریف در این خصوص به نکته قابل تاملی اشاره کرده است : « ما در مذاکرات هسته ای به جزئیات خیلی ریز وارد شده‌ایم. در جزییات همیشه نیاز به کار هست. اختلاف نظر وجود دارد و تلاش خواهیم کرد اگر امکان داشته باشد اختلاف نظرها را کم کنیم. امیدواریم در صورتی که اراده سیاسی در طرف مقابل وجود داشته باشد، کار پیش برود. بعضی مسائل بیشتر به درک مشترک نزدیک شده، در برخی مسائل فاصله با راه حل بیشتر است. از روز اول هم گفته‌ایم در مورد هیچ موضوعی توافق نشده تا در مورد همه موضوعات توافق شود. اراده سیاسی را باید در عمل دید. همه ادعا می کنند که اراده سیاسی هست باید ببینیم آیا واقعا وجود دارد یا نه.» واقعیت امر این است که واشنگتن و تروئیکای اروپایی در دور نهایی مذاکرات هسته ای همچنان با استناد به مطالعات ادعایی نادرست، کاذب و غیر حقوقی خود پای به این عرصه گذاشته اند. رویکرد سلبی لوران فابیوس، وزیر امور خارجه فرانسه ( به عنوان نماینده اروپایی نتانیاهو در مذاکرات هسته ای) و اظهارات تهدید آمیز و متناقض مقامات آمریکایی جملگی نشان دهنده تزلزل طرف مقابل در خصوص اتخاذ تصمیمی واقعی و قطعی است. از سوی دیگر، با وجود حل 90 درصد مسائل فنی( مطابق اظهارات آقای دکتر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی کشورمان )، همچنان در حوزه تصمیم گیری بر سر عمده ترین موضوع، یعنی رفع تحریم های یکجانبه، اولیه، ثانویه و تحریم های شورای امنیت سازمان ملل متحد با سنگ اندازی طرف مقابل مواجه هستیم. جمهوری اسلامی ایران، برچیده شدن همه تحریم ها را اصلی ترین پیش شرط رسیدن به توافق نهایی می داند، با این حال طرف مقابل نسبت به تحریم ها به مثابه یک " ابزار " می نگرد و با نگاهی حقوقی و واقعی آنها را مورد تفسیر و تحلیل قرار نمی دهد. اساسا نگاه ابزاری و غیر حقوقی اعضای 1+5 نسبت به پرونده هسته ای ایران، اصلی ترین عامل کُندی مذاکرات و ادامه وجود اختلافات بر سر میز مذاکره است. بر اساس برنامه ریزی های اعلامی صورت گرفته، احتمالا پس از پایان مذاکرات اخیر لوزان، تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان به کشور باز خواهد گشت تا پس از چند روز وقفه بار دیگر برای حل مذاکرات هسته ای به سوئیس باز گردد. پس از آن، مذاکرات فشرده ای میان طرفین تا روز 11 فروردین ماه ( پایان ماه مارس) در جریان خواهد بود. در چنین فضایی، شانتاژ رژیم اشغالگر قدس، عربستان سعودی و سناتورهای حزب جمهوریخواه آمریکا به نقطه اوج خود خواهد رسید. پیروزی اخیر بنیامین نتانیاهو در انتخابات سرزمین های اشغالی ، به طور طبیعی تلاش های تل آویو جهت سنگ اندازی در مسیر مذاکرات و تاثیرگذاری بر طرف های حاضر پای میز مذاکرات هسته ای را دوچندان خواهد کرد. در کنار این، سناتورهای حزب جمهوریخواه و به صورت مشخص افرادی مانند تد کاتن، جان مک کین، لیندسی گراهام و حتی سناتور مطرح حزب دموکرات یعنی رابرت منندز، تلاش های خود را جهت جلوگیری از هرگونه توافق هسته ای با ایران تشدید می کنند. بدیهی است که هرگونه تاثیر پذیری طرفهای حاضر پای میز مذاکرات هسته ای از این معادلات به صورت مستقیم منجر به بر هم خوردن مذاکرات و اعلام شک��ت نهایی آن خواهد شد. در این صورت، دولت باراک اوباما باید به صورت مستقیم مسئولیت عواقب و تبعات ناشی از کارشکنی های واشنگتن را بر عهده بگیرد. در جریان مذاکرات آذر ماه امسال در شهر وین، جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا و دولت متبوع وی، تحت تاثیر کارشکنی های سعودی-عبری قرار گرفته و به طور ناگهانی تعهدات و وعده های اولیه خود در آن مذاکرات حساس و تعیین کننده را در روز پایانی زیر پا گذاشتند. در حال حاضر نز این رفتار می تواند از سوی طرف آمریکایی، فرانسوی و حتی دیگر طرف های میز مذاکره تکرار شود. در چنین شرایطی رسیدن به تفاهم اولیه، نمی تواند مبنایی برای رسیدن به " توافق نهایی" باشد، زیرا طرف مقابل نشان داده است که اساسا نسبت به تعهدات شفاهی و موافقت های اولیه خود در مقولات اختلافی پایبند نیست. به عبارت بهتر، تا زمانی که " تفاهم اولیه" به " توافق نهایی" و مکتوب، و مدون و شفاف تبدیل نشود، نمی توان از پیشرفت واقعی در مذاکرات هسته ای سخنی به میان آورد. در نهایت اینکه ایالات متحده آمریکا و دیگر اعضای 1+5 زمان زیادی تا شناسایی حقوق حقه هسته ای ملت ایران ندارند. در صورتی که طرف مقابل بنا به هر دلیلی نتواند یا نخواهد خواسته های بر حق و قانونی جمهوری اسلامی ایران را بپذیرد، چاره ای جز ترک میز مذاکرات هسته ای نخواهد بود. بدیهی است که در طول سال ها مذاکره هسته ای، نه تنها ملت ایران، بلکه افکار عمومی دنیا به خوبی نسبت به ماهیت مقصر اصلی به نتیجه نرسیدن مذاکرات، یعنی اعضای 1+5 و در راأ آنها ایالات متحده آمریکا و فرانسه بیش از هر زمان دیگری آگاه شده اند./