به مناسبت برگزاري دومين همايش زنان، اعتدال و توسعه توسط دفتر امور زنان و خانواده رياست جمهوري:
با توجه به شروع رياست جمهوري دكتر روحاني از دو سال پيش و دادِ سخن از اصلاحاتي جديد و البته اعتدال گرايانه در جامعه علي الخصوص در حوزه زنان، نه به صورت مغرضانه بلكه كاملاً واقع بينانه باید گفت که نه تنها تغيير ملموسي در حوزه مطالبات زنان ديده نشده است بلكه استراتژي «افزايش مطالبات جهت فراموشي خواسته هاي زنان » به سرعت تبديل به سياست پيش روي خانم ملاوردي شده و در زماني كه هنوز بسياري از مطالبات به حق بانوان ايراني روي زمين مانده است، مباحثي جديد به گوش مي‌رسد كه ميوه آن سردرگمي است و ناكجاآباد.
قصد از ورود به اين مباحث نه فقط نقدِ پي در پي دفتر امور زنان و خانواده رياست جمهوري بلكه تلاش براي فهميدن و درك اين نكته است كه «بالاخره مطالبات زنان چيست و راهكار آن كجاست؟». با توجه به اينكه در اين همايش مقالاتي پذيرش شده اند كه رنگ و بوي فمينيستي داشته اند، سؤالي ذهن را درگير مي كند كه آيا خواسته يك بانوي ايراني با فرهنگي غني از شكوه اسلامي اينست كه جايگاه خود را از زبان گروهي بيابد كه خود حيران پوچي هاي هديه گرفته شده از قدرت طلبان سلطه گر مي باشند به نام فمينيسم؟ فمينيست هايي كه در ظاهر مدافع حقوق زنان و در باطن ابزاري جهت پيشبرد اهداف سرمايه داران كشورهاي صنعتي بودند. در زماني كه صنعت نياز به استفاده از نيرويي ارزان و پاي كار داشت و كدام گروه از زنان مظلوم تر؟ فرياد برآوردند كه اي زنان مورد ستم واقع شده، چه نشسته ايد كه مردان حق شما را بلعيده اند و استثمارتان كرده اند! بياييد براي صنعت ما شاغل شويد تا هويت و حقوق خود را به دست آوريد. اين يعني حضور اجتماعي شما و يافتن جايگاه به حقتان!
با توجه به شعار اين همايش كه اعتدال در آن نقشي پررنگ دارد، سياه نمايي وضع موجود و بيان اينكه نتيجه ايست نشأت گرفته از گذشته و همچنين حواله دادن هاي دايمي به آينده‌اي نامعلوم جهت بهبود شرايط زنان، با تكيه بر مباحثي مانند فمينيسم، حذف خانواده، كمرنگ ديدن اسلام و جايگاه زنان در آن و در نهايت رفتارهاي افراطي گرايانه در پوشش زيباي اعتدال نه تنها بويي از دستيابي به مطالبات بر زمين مانده و بعضاً فراموش شده را به مشام زنان نمي رساند بلكه سَدي خواهند شد كه مشكلات اين قشر پنجاه درصدي را در پشت خود تلنبار كند.
همچنين تأكيد بر قدرت غرب و تمركز دفتر امور زنان رياست جمهوري بر حل مباحث بين المللي و داشتن نگاه فراملي به مقوله زنان از اين جهت نقدپذير است كه باعث شده تا مطالبات زنان در داخل مغفول بماند. سیاست در پیش گرفته شده توسط خانم ملاوردي نوعي افراطي گري و غرق شدن در جاذبه هاي ظاهري غرب مي باشد، به طوري كه اين نگاه فانتزي به مشكلات زنان سرزمينمان نمي تواند در دنياي واقعي دردي را از زنان سرزمينمان درمان نمايد.
در نهايت طرح خواسته‌های ناهمگون با مطالبات به حق جامعه زنان ایران توسط دفتر امور زنان (كه متأسفانه تبديل به يك استراژي سياسي در حوزه زنان شده است) پراكنده گويي و ايجاد خواسته هاي جديد نه تنها در اين برهه كمكي به زنان ایران نمي كند بلكه با ايجاد آشفتگي در ميان گروه‌هاي زنان، دست يابي به مطالبات معلوم را نیز ناممكن خواهد کرد. بنابراين از دكتر ملاوردي انتظار مي رود تا با دسته بندي دقيق و قابل دسترس از خواسته هاي زنان ايراني و توجه به فرهنگ اسلامي – ايراني بانوانمان، نوعي شفاف سازي و واقع بيني را سرلوحه كار خود قرار دهند تا بدين وسيله نه بعد از گذشت بیش از دو سال از عمر دولت تدبیر و امید شاهد بی‌تدبیری‌ها در حوزه زنان باشیم و نه با طرح اندیشه‌های خلاف واقع و به دور از فرهنگ و هویت اسلامی- ایرانی، ارزش‌ها و باورهای بانوان این سرزمین مورد تمسخر و بی‌تفاوتی قرار گیرد.