«حمله به معاون روحانی با مهر و تسبیح»؛ این فقط یک تیتر نیست که در برخی از روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های خاص منتشر شده باشد، بلکه نماد تفکری است که درصدد است نمازگزاران، مساجد و پایگاه‌های دینی را منشأ آشوب، حمله به دولت و بی‌اعتنا به قوانین کشور معرفی کند[...]
یادداشت: «حمله
به معاون روحانی با مهر و تسبیح»؛ این فقط یک تیتر نیست که در برخی از
روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های خاص منتشر شده باشد، بلکه نماد تفکری است که
درصدد است نمازگزاران، مساجد و پایگاه‌های دینی را منشأ آشوب، حمله به دولت
و بی‌اعتنا به قوانین کشور معرفی کند. جالب اینجاست که، این رسانه‌های خاص
چندان به ارائه آمارهای خلاف واقع فردی در این حد از مسئولیت که سبب
اعتراض نمازگزاران شده نپرداخته‌اند و همچنین به اینکه به اذعان استاندار
یزد سخنان معاون پارلمانی رئیس‌جمهور در زمان تعیین شده انجام شده و ناتمام
نمانده است، اشاره‌ای نکرده‌اند.
در سالیان گذشته، جریان‌های سیاسی و
نظریه‌پردازان اتاق‌های فکر چندین روش برای مقابله با کاهش حضور مردم در
تجمعات و مراسم‌های دینی و مذهبی تدارک دیده‌اند که مهم‌ترین آنها «تبلیغ
تولید تفکر خشن و خشنونت مقدس در منابر و تریبون‌های مذهبی» بوده است؛ آنها
در این برنامه به دنبال این بوده‌اند که مراکز دینی و گفتمانی انقلاب
اسلامی را به منزله عوامل اصلی اغتشاش در فضای سیاسی و مذهبی جامعه قلمداد
کنند. اگرچه تاکنون آنها از رسیدن به اهداف خود بازمانده‌اند اما برخی از
حاشیه‌سازی‌ها مانند به هم زدن سخنرانی‌ها (در مراسم‌های دینی، انقلابی و
حتی علمی و دانشگاهی) تنها باعث تکمیل شدن پازل دشمنان و هزینه‌تراشی برای
انقلاب می‌شود. حرکت‌های صورت گرفته در ماه‌های اخیر دستاویزی شده است که
جریان‌های سیاسی که توان پاسخگویی به مطالبات اصلی مردم را ندارند، با روش
«جابه‌جایی اولویت‌ها» در عرصه رسانه‌ای، مسیر افکار عمومی و مطالب
حق‌گرایانه مردم را منحرف کنند.
با توجه به در پیش بودن انتخابات در
اردیبهشت ۹۶ جریان‌های انقلابی باید تمام تلاش خود را بر بصیرت‌افزایی،
روشنگری و مطالبه‌گری نسبت به آرمان‌های انقلاب بگذارند؛ چرا که امروز برخی
جریان‌ها در پیشگاه خداوند، افکار عمومی و ملت حرفی برای گفتن ندارند و
تنها سوژه‌ای که می‌تواند آنان را از معرکه پاسخگویی نجات دهد، حرکت‌های
هیجانی عده‌ای قلیل است که به ضرورت‌های انقلابی‌گری توجیه نیستند.