«قاچاق پوشاک خارجی ۳۸۵ هزار نفر را بیکار کرده است»؛ این آماری است که رئیس اتحادیه تولیدکنندگان پوشاک از آن سخن به میان آورده است؛ آماری که البته با گشت‌وگذاری کوتاه در نزدیک‌ترین مراکز خرید و مشاهده انبوه البسه و انواع پوشاک وارداتی با برندهای مختلف به راحتی می‌توان آن را درک کرد و بر درستی آن صحه گذاشت[...]
یادداشت: «قاچاق
پوشاک خارجی ۳۸۵ هزار نفر را بیکار کرده است»؛ این آماری است که رئیس
اتحادیه تولیدکنندگان پوشاک از آن سخن به میان آورده است؛ آماری که البته
با گشت‌وگذاری کوتاه در نزدیک‌ترین مراکز خرید و مشاهده انبوه البسه و
انواع پوشاک وارداتی با برندهای مختلف به راحتی می‌توان آن را درک کرد و بر
درستی آن صحه گذاشت؛ اما در نوشتار پیش‌رو می‌خواهیم نگاهی متفاوت به
ماجرا داشته باشیم، می‌خواهیم خودمان را جای یکی از کارگرانی بگذاریم که
سال‌های سال در این صنعت فعالیت کرده و درآمدش از این راه بوده است؛ اما
حالا در سال ۹۶ شغلش را به دلیل واردات بی‌رویه و البته تمایل ما مردم به
خرید کالای خارجی از دست داده است! مطمئناً این کارگر در میان اخبار حواسش
به اظهارات مسئولان مختلف دولتی است که ببیند آنها چه راه چاره‌ای برای
چرخیدن دوباره چرخ این صنعت خواهند یافت و منتظر طرح یا برنامه جدی برای
پایان بحران در حوزه پوشاک است؛ اما به ناگاه در این میان خبری می‌شنود که
کاملاً با آنچه در انتظارش بود، در تضاد است! خبری که نشان می‌دهد یکی از
وزرای دولتی که امیدوار بود برای فعال کردن صنعت پوشاک قدمی بردارد، عضو
هیئت‌مدیره یک شرکت واردکننده البسه خارجی است و نیروهای انتظامی یک محموله
قاچاق پوشاک را در ویلایی در لواسان تهران کشف کرده‌اند که متعلق به دختر
یکی از وزرای همان دولتی است که منتظر بود برای بهبود اوضاع کسب‌وکار و
بازگشتش به بازار کار راه حلی بیابد! به راستی، هر کدام از ما اگر جای آن
کارگران بیکار شده در حوزه پوشاک بودیم و می‌شنیدیم فخرالدین احمدی
دانش‌آشتیانی (وزیر آموزش‌وپرورش دولت یازدهم) و خانواده‌اش یک شرکت
واردکننده پوشاک دارند که نمایندگی انحصاری واردات پوشاک ایتالیایی با برند
«پریناتال میلان» است و در خانه دخترش محموله قاچاق کشف شده است و با این
حال در دولت نیز آب از آب تکان نمی‌خورد، نه کسی عذرخواهی می‌کند و نه کسی
استعفا می‌دهد! چه امیدی برای‌مان باقی می‌ماند؟