اکنون عرصه سوریه و عراق فرصتی پرسود برای تعاملات اقتصادی، فرهنگی و حتی سیاسی است.
اگر کسی با تاریخ ۵۰ سال اخیر جهان اسلام آشنا باشد، به جرأت می‌تواند ادعا نماید که پیروزی جبهه مقاومت بر استراتژی سیاه اسلام بدلی، یکی از بزرگترین اتفاقات چند دهه اخیر بود.
در روزگاری که جبهه غربی- عبری- عربی تمام موجودیت خود را برای شکست محور مقاومت به کار گرفته بود، به هیچ کدام از اهداف کلان خود نرسید و گروه ددمنش داعش با خسارت بسیار منهدم شد.
اگرچه برای تحقق این پیروزی گروه‌های زیادی تلاش کردند اما بی‌شک نقش مدافعان حرم، به ویژه نیروی قدس سپاه پاسداران نقشی بی بدیل و الهام بخش بوده است؛ دستاوردی که حاصل مجاهدت طاقت فرسا و مستمر فرمانده قهرمان سپاه قدس و شهادت بهترین جوانان نسل سوم انقلاب اسلامی است.
در این میان که نخبگان نظامی برای حل این بحران همه توانمندی های خود را به میدان آوردند، با اتکا به قدرت پروردگار، فتحی عظیم را رقم زدند.
حال سؤال اینجاست که از این به بعد چکار باید کرد؟ آیا مأموریت جبهه مقاومت به پایان رسیده است؟ آیا شایسته است که دستاوردهای بزرگ این فتح تقدیم فرصت طلبان گردد؟
اگر باور داشته باشیم که یکی از ابعاد نقش آفرینی جبهه مقاومت، تأمین و حفظ منافع ملی است، آیا رواست که در فرایند مهم پس از فتح منفعل بود؟
بدیهی است که پس از مجاهدت نخبگان نظامی، اکنون نوبت دستگاه دیپلماسی و فرماندهان عرصه سیاسی است که با همه توان به میدان بیایند تا خون پاک شهدای مدافع حرم به ثمر نشیند.
در روزهای اخیر شاهد سفر رئیس جمهور روسیه به سوریه بویدم، حال اگر دولت نیز به دنبال معادله برد- برد است، این گوی و این میدان اکنون عرصه سوریه و عراق فرصتی پرسود برای تعاملات اقتصادی، فرهنگی و حتی سیاسی است.
چیزی که تا امروز کمتر مشاهده شده است، وظیفه دستگاه دیپلماسی کشور در حفظ آورده‌های جبهه مقاومت است. از دولت انتظار می‌رود با توجه به ادعای توانمند بودن دستگاه دیپلماسی، برای تأمین منافع ملی تلاش کنند.