جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا
حق آمد و باطل نابود شد؛ به درستی که باطل همواره نابودشدنى است.
در دوازدهم بهمن ۱۳۵۷، پرشکوه‌ترین استقبال تاریخ جلوه‌گر شد و شور شوق وصف ناپذیر مردم وجمعیت میلیونی و بی سابقه و ساعت‌ها انتظار برای ورود مراد و مرشد وکشتی نجات‌بخش و چراغ هدایتگر، باعث شد تا این روز به یکی از ماندگارترین روز‌های تاریخ معاصر ایران مبدل گردد و زمستان سرد و تاریک ایران عزیز به بهاری زودرس، و سرسبز مبدل گردد؛ در یک کلام می‌توان گفت در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷، بهاری در زمستان اتفاق افتاد.
اما با این خوشی وصف ناپذیر ملت در آن برهه تاریخی، در زمان ورود هواپیمای حامل امام (ره) به آسمان ایران، خبرنگاری از امام می‌پرسد: چه احساسی دارید؟ امام پاسخ می‌دهد؛ هیچ.
اگر عمیق و بصیر به این پاسخ حکیمانه و عارفانه حضرت امام فکر کنیم، متوجه می‌شویم که حقیقتاً امام هیچ احساسی نداشت؛ چرا که او همانند مولایش امام حسین (ع) فقط بر مبنای تکلیف عمل می‌کرد و پیروزی و شکست برای او فرقی نداشت، هر دو برایش زیبا بود، چون نتیجه عمل به تکلیف بود. در مسیر عمل به تکلیف، همان گونه که شکست او را ناامید نمی‌کند، پیروزی نیز احساسات شخصی او را برنمی انگیزد.
این روز تاریخی به خوبی توانست روند و نگاه و رویکرد سیاسی جهان را تحت تأثیر قرار بدهد و معادلات جهانی را دچار تغییر کند و به مظلومان و محرومان عالم قوت قلب و انگیزه و جان تازه‌ای ببخشد و شریان‌های بیداری وخودباوری و عزت و اقتدار و کرامت انسانی و معنوی را در جهان احیا کند؛ و اینک به کوری چشم دشمنان، نه تنها انقلاب اسلامی ایران چله اول را با توفیق وبالندگی پشت سر گذاشت بلکه امروزه در یکمین سال از چله دوم، این انقلاب زنده و پویا در پرتو ولایتمداری وجهاد و مقاومت با قدرت، و امید به آینده درخشان، به مسیر خود ادامه می‌دهد.
۱۲ بهمن آغازگر دهه سراسر نور و رحمت و طلیعه فجر انقلاب شکوهمند اسلامی، بر همه ملت شریف ایران اسلامی مبارکباد.