محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه در نخستین گفت‌وگوی زنده اینستاگرامی‌اش گفت: «من سیاستمدار نیستم، من کارگزار دیپلماسی هستم، سیاستی که در ابتدای دولت یازدهم و دوازدهم به کار گرفتیم تلاش برای تعامل با دنیا بود که در داخل هم موافقان و هم مخالفانی داشت.» وی به‌صراحت اعلام کرد: «در کمال صداقت عرض می‌کنم در خودم صلاحیت شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری را نمی‌بینم و فقط دیپلماسی بلدم و همین را ادامه خواهم داد.» شنیدن این صحبت‌های ظریف از آقای ظریف جای تعجب ندارد! وی هفت سال است که وزیر امور خارجه کشور است و قبل از آن نیز به‌عنوان یکی از چهره‌های سیاسی در عرصه دیپلماسی حضور داشته و چندین سال در تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای شورای عالی امنیت ملی کشورمان (که ریاست آن را دکتر حسن روحانی بر عهده داشت) حضور داشت که نتیجه این مذاکرات منجر به پلمپ داوطلبانه فعالیت‌های هسته‌ای ایران انجامید. با همه این اوصاف آیا می‌توان از آقای ظریف انتظار داشت که سیاستمدار نباشد؟ سیاستمدار نبودن یعنی سیاست ندانستن و اگر وزیر خارجه مملکتی سیاست نداند و مذاکره‌کننده ارشد کشوری بگوید من سیاست بلد نیستم ولی معاهدات و توافقات را می‌توانم امضا کنم، نتیجه آن همین می‌شود که کشور باید سال‌ها معطل و متضرر اجرای بندهای توافقاتی باشد که نابلدان زیر آن را امضا کرده‌اند.