علیرضا علوی‌تبار، فعال اصلاح‌طلب و از تئوریسین‌های این جریان خاص سیاسی به‌تازگی طی یادداشتی در سایت مشق نو، با عنوان «رادیکالیسم و تندروی»، نوشت: «از نظر روش مبارزه و فعالیت سیاسی، می‌توان سه روش را از یکدیگر متمایز ساخت: روش غیرقانونی و خشونت‌آمیز، روش قانونی و خشونت پرهیز و روش غیرقانونی اما خشونت‌پرهیز. روش‌هایی چون نافرمانی مدنی و اعتصاب در برخی از جوامع غیرقانونی هستند، اما خشونت‌آمیز نیستند. روش مبارزه انقلابی هم غیرقانونی و هم خشونت‌آمیز است. خط قرمز اصلاح‌طلبی، خشونت (اقدام علیه افراد و اموال) است؛ اما اصلاح‌طلبان ممکن است از روش‌های قانونی و غیرقانونی اما خشونت‌پرهیز بهره بگیرند.» او می‌افزاید: «اما از نظر هدف، برای افراد و جریان‌هایی که خواهان تغییر هستند، می‌توان سه هدف برای تغییر در نظر گرفت؛ مدیران و مقامات سیاسی، راهبردها و خط‌مشی‌های عمومی کشور، ساختار نظام سیاسی کشور.» علوی‌تبار پیش‌ازاین هم در یادداشتی پیرامون نامه سرگشاده موسوی‌خوئینی‌ها به رهبر انقلاب نوشته بود: «در وضعیت بحرانی قرارگرفته‌ایم. این وضعیت ناگوار در کنار «جامعه‌ای آشفته و گسیخته» منجر به وضعیت «ناگوار غیرانقلابی» می‌شود؛ وضعیتی که از دل آن نه انقلاب، بلکه فروپاشی و استهلاک روزافزون و در بدترین حالت، شورش‌ها و درگیری‌های کور، بیرون می‌آید. هدف اصلاحات، حفظ حکومت نیست.» به نظر می‌رسد اظهارات هفته‌های اخیر علوی‌تبار با هدف داغ کردن فضا و به دست گرفتن فرماندهی آشوب‌های احتمالی که با خط دهی رسانه‌های ضدانقلاب و منافقین خارج نشین دنبال می‌شد و با هدف سربازگیری خیابانی ایراد شده است؛ هرچند این اظهارات مسبوق به سابقه است و او ۳ ماه قبل از آبان ۹۸ نیز از لزوم اشغال مراکز حساس نظام در مسالمت کامل! سخن گفته بود.