پس از حمله ارتش بعث عراق به کویت و اشغال کویت، که با واکنش نظامی ائتلافی به رهبری آمریکا همراه شد، دولت‌های عربی از ناحیه صدام ـ که پیش از این بازوی آن‌ها در مقابله با ایران بود ـ احساس نگرانی و دولت‌های غربی نیز با محوریت آمریکا به سمت خلع سلاح عراق و ساقط کردن رژیم بعث سوق پیدا کردند؛ تحریم‌هایی که منتهی به روند نفت برابر غذا شد و اقتصاد عراق را متلاشی کرد. همزمان آمریکا پس از اشغال نسبتاً سریع افغانستان، نیروهای نظامی اش در خاورمیانه را به ۲۰۰ هزار نفر افزایش داد. در چنین شرایطی صدام حسین در ۱۱ اسفند ۱۳۸۱ پذیرفت که موشک‌های الصمود ۲ از آخرین بقایای توان موشکی اش را نیز دستور بازرسان تسلیحاتی سازمان ملل نابود کند و بدین ترتیب، روند خلع سلاح عراق کامل شد. در مقابل تسلیم عراق، آری فلشر سخنگوی کاخ سفید گفت: «اقدام اخیر عراق نشان دهنده ترفند و فریبکاری است که آمریکا پیش بینی کرده بود. آمریکا خواهان رهبری ائتلافی از کشور‌های مایل به منظور خلع سلاح صدام حسین است.» هفده روز بعد یعنی در ۲۹ اسفند ۱۳۸۱، عراق مورد حمله آمریکا قرار گرفت.