سرزمین فلسطین، قدس و بیت‌المقدس سرزمین‌هایی هستند که خداوند آنها را «مقدس» نامید. آیات متعددی به این موضوع اشاره دارد؛ از جمله آیه 12 سوره طه که خداوند به موسی(ع) دستور می‌دهد با پای برهنه در آن وارد شود: «إِنِّی أَنَا رَبُّک فَاخْلَعْ نَعْلَیک، إِنَّک بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى»؛ به یقین این منم پروردگار تو، پس کفش خود را از پایت بیفکن؛ زیرا تو در وادی مقدس طوی هستی. این مقدس بودن و مبارک بودن از چند جهت امکان پیدا کرده است. اولاً این منطقه سرزمین توحیدی و محل نشر معارف توحیدی است که در آیات قرآن به آن اشاره شده است؛ ثانیاً محل نزول پیامبران الهی از حضرت موسی(ع) گرفته تا حضرت عیسی(ع) است؛ ثالثاً محل تلاقی ادیان بوده است؛ از جمله یهودیان، مسیحیان و مسلمانان؛ رابعاً محل عروج پیامبر(ص) به بهشت و ملاقات با خدا بوده و خامساً در زمان ظهور حضرت حجت(عج) منطقه‌ای است که حوادث گوناگونی در آن اتفاق می‌افتد و مؤثر است در جریان‌های پس از ظهور امام عصر(عج). در آیه 137 سوره اعراف و 59 سوره شعرا این سرزمین منطقه‌ای امن برای بنی‌اسرائیل قرار داده شد. در آیه 137 آمده است: «و به آن مردمى که به ناتوانى افتاده بودند، شرق و غرب آن سرزمین را که برکت داده بودیم به میراث دادیم، و وعده نیکویى که پروردگار تو به بنى‌اسرائیل داده بود بدان سبب که شکیبایى ورزیده بودند، به کمال رسید و هر‌چه را فرعون و قومش مى‌ساختند و کاخ‌هایى را که برمى‌افراشتند ویران کردیم.» اما این آیات در قرآن و سخنانی در تورات و... نباید باعث توهم بنی‌اسرائیل شود و خیال کنند این میراث ماندگار و ابدی است؛ زیرا خداوند ایمان، صبر و کمال را از مقیدات این ارث دانسته است که متأسفانه تداوم پیدا نکرد.
شاهد این مطلب در آیه 129 سوره اعراف است که می‌فرماید: «... امید است که پروردگارتان دشمن شما را هلاک کند و شما را روى زمین جانشین [آنان] سازد، آن‌گاه بنگرد تا چگونه عمل مى‌‌کنید!»؛ و آیه 21 سوره مائده که می‌فرماید: «ای قوم، به سرزمین مقدسی که خداوند برای شما مقرر داشته، وارد شوید و به پشت سر خود بازنگردید(و عقب‌گرد نکنید) که زیانکار خواهید بود!»؛ وقتی عمل بنی‌اسرائیل مورد رضای خدا قرار نگرفت و نافرمانی آنان آشکار شد(مائده/24) این میراث هم از آنان گرفته شد و خداوند نفرین حضرت موسی(ع) در مورد آنان را اجابت کرد و به مدت چهل سال از ورود به سرزمین محروم شده و سرگردان بیابان‌ها شدند که در آیات 25 و 26 سوره مائده آمده است.
باتوجه به اینکه شرط ورود به سرزمین بیت‌المقدس فقط پایان چهل سال نیست، بلکه تغییر رویه بنی‌اسرائیل و بازگشت آنان به بندگی خداست، تا وقتی که این شرط تحقق نیابد، آوارگی از آن بنی‌اسرائیل است. ضمن آنکه فلسفه ورود بنی‌اسرائیل به فلسطین حاکمیت دین خدا در آن سرزمین بود که بنی‌اسرائیل هرگز نتوانست این امکان را ایجاد کند و در هر دوره به‌دنبال نژادپرستی و فساد رفتند. آنها در قرآن نیز به‌عنوان کسانی یاد شدند که بارها از اطاعت خدا سرباز زدند و کشتار و خونریزی راه انداختند و آوارگی روزی‌‌‌شان شد.