انتخاب نوع پوشش یکی از علایق بشری است. انسان‌ها به فراخور زمان و مکان و شرایط شغلی خود، نوع و سبک خاصی از پوشش را برمی‌گزینند. هرچند نوع پوشش زنان و مردان در طول ازمنه و ادوار مختلف با یکدیگر تفاوت داشته و به یک شکل و تناسب نبوده است؛ اما آنچه از تاریخ‌نگاره‌ها و نقاشی‌های قرن‌های پیش به دست می‌آید، زنان پوشیده‌تر از مردان بوده‌اند. سؤال اساسی این است که فلسفه پوشش و پوشیدگی زنان در طول تاریخ چه بوده است؟ پیش از پاسخ به این پرسش اگر تورقی در صفحات قرآن داشته باشیم، متوجه می‌شویم این مسئله به قدری در اسلام جایگاه و ارزش دارد که در آیه 31 سوره نور، خداوند متعال به صراحت حد و اندازه پوشش در مقابل افراد نامحرم را اینگونه توضیح می‌دهد: «به زنان با ایمان بگو، چشمان خود را از نگاه هوس‌آلود فرو گیرند و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود راـ جز آن مقدار که نمایان است‌ـ آشکار ننمایند و اطراف روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند تا گردن و سینه با آن پوشانده شود و زینت خود را آشکار نسازند جز برای شوهران‌شان... و هنگام راه رفتن پای به زمین نکوبند تا زینت‌های پنهانی‌شان دانسته شود و صدای خلخال که بر پا دارند به گوش رسد.»
شهید مطهری در پاسخ به این پرسش اینگونه می‌نویسد: «حقیقت امر این است که در مسئله پوشش، سخن در این نیست که آیا زن خوب است پوشیده در اجتماع ظاهر شود یا عریان؟ روح سخن این است که مردان فقط در محیط خانوادگی و در کادر قانون ازدواج و همراه با یک سلسله تعهدات سنگین می‌توانند از زنان به عنوان همسران قانونی کامجویی کنند؛ اما در محیط اجتماع، استفاده از زنان بیگانه ممنوع است و زنان نیز از اینکه مردان را در خارج از کانون خانوادگی کامیاب سازند، به هر صورت ممنوع می‌باشند که این امر علاوه بر اینکه از جنبه روانی، به بهداشت روانی اجتماع کمک می‌کند، از جنبه خانوادگی سبب تحکیم روابط افراد خانواده و برقراری صمیمیت کامل بین زوجین می‌شود و از جنبه اجتماعی موجب حفظ استیفای نیروی کار و فعالیت اجتماع می‌شود و از نظر وضع زن در برابر مرد، سبب می‌گردد که ارزش زن در برابر مرد بالا رود.»
حقیقت این است که میان زن و مرد در این رابطه تفاوت جدی وجود دارد؛ زن مظهر جمال و زیبایی و لطافت است، ولی مرد مظهر شیفتگی و عشق به زن است؛ به همین دلیل تبرج از مختصات زنان است؛ اما مرد میل به اظهار عشق و دلدادگی دارد. بنابراین، به زن باید گفت در برابر نامحرمان خودآرایی نکن و به مرد باید گفت، نگاه خود را از حرام بپوشان!
به عبارت دیگر، پوشیده بودن زن، موجب کرامت و احترام بیشتر اوست؛ زیرا او را از تعرض افراد فرومایه و فاقد اخلاق مصون می‌دارد، پس حجاب محدودیت نیست؛ بلکه مصونیت است، هم مصونیت زن را در پی دارد و هم مصونیت جامعه را در آلوده شدن به گناه.