امام علی(ع) می‌فرمایند: انسان باايمان شادى‌اش در چهره و اندوهش درون قلب اوست، سينه‌اش از هر چيز گشاده‌تر و هوس‌هاى نفسانى‌اش از هر چيز خوارتر است، از برترى‌جويى بيزار و از رياكارى متنفر است، اندوهش طولانى و همتش بلند، سكوتش بسيار و تمام وقتش مشغول است، شكرگزار و صبور، بسيار ژرف‌انديش است و دست حاجت به سوى كسى دراز نمى‌كند، طبيعتش آسان و برخوردش با ديگران توأم با نرمش است، دلش از سنگ خارا (در برابر حوادث سخت) محكم‌تر و سخت‌تر و (در پيشگاه خدا) از بَرده تسليم‌تر است.
نهج‌البلاغه، حکمت ۳۳۳