صبر

به هزار امید نامه‌ می‌نویسم که بخوانی. نامه‌ای که کلمه کلمه‌اش آمیخته به جوهر چشمانم است. من شما را خواسته‌ام و این آغاز همه دردها و رنج‌هایی است که باید به دوش بکشم. دردها و رنج‌هایی که به تعبیر شهید آوینی دروازه رشد آدمی است: «آرمان‌خواهی انسان‌ها مستلزم صبر بر رنج‌هاست، پس برادر خوبم! برای جان‌بازی در راه آرمان‌ها یاد بگیر که در این سیاره رنج صبورترین انسان‌ها باشی.»
«صبر» این زیباترین واژه تلخ دنیا، مبارزه تمام‌قد با هوی و هوس‌هایی است که در جان آدمی ریشه دوانده است. آدمی به صبر است که معنا می‌یابد. صبر در برابر مصائب، صبر در برابر جاهل، صبر در برابر آرزوهایی که بالاتر از دست‌های ماست و صبر در برابر روزها و شب‌هایی که بی‌شما می‌گذرد.
آقا جانم! من ایستاده‌ام و بی‌هیچ حرفی، درد و رنج انتظار را به دوش می‌کشم. دوری‌تان سخت است و جانکاه، اما چه کنم که آرمان‌خواهی انسان‌ها مستلزم صبر بر رنج‌هاست.