انسان‌ها در زندگی در معرض آسیب‌های متعدد مادی و معنوی هستند و لازم است مراقبت‌های مادی و معنوی داشته باشند. مصرف دارو بعد مادی دارد و مراقبت‌هایی، مانند صدقه، ترک گناه، دوری از برخی رفتارها که عامل صدمات و آسیب‌های جسمی و روحی هستند، دوری از برخی افراد، مکان‌ها و ... نیز معنوی هستند. یکی از روش‌های دیگر تلاوت یا نوشتن و همراه داشتن برخی آیات قرآن است که به عنوان «حرز» شناخته می‌شود. از جمله این آیات آیه 51 و 52 سوره قلم است که می‌فرماید: «وَ إِنْ يَکادُ الَّذينَ کفَرُوا لَيُزْلِقُونَک بِأَبْصارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ، وَ ما هُوَ إِلاَّ ذِکرٌ لِلْعالَمينَ»؛ نزديک است کافران هنگامى‌که آيات قرآن را مى‌شنوند با چشم زخم خود تو را نابود سازند و مى‌گويند او به يقين ديوانه است. در حالى که اين جز تذکر [و مايه بيدارى] براى جهانيان نيست.
آیة‌الکرسی نیز از آیاتی است که برای حفاظت و در امان ماندن از صدمات سفارش شده است. «آیة الکرسی» و آیه «و ان یکاد» را «آیات‌الحرز» خوانده‌اند.
حِرز، پاره‌ای از آیات، اذکار، اوراد و ادعیه مأثوری است که برای حفظ جان و مال از آسیب‌ها یا برای رفع بلا و آفات می‌خوانده یا به صورت مکتوب با خود حمل می‌کرده‌اند. کلمه حرز در لغت به معنای جاى مطمئن است. حرز به این مفهوم، به معناى محلّ امن و مطمئن به منظور حفظ مال از دستبرد دیگران است. واژه حرز و مشتقات آن در قرآن نیامده، اما در احادیث شیعه و سنّی و ادعیه مأثور این واژه فراوان به‌کار رفته است. شماری از این حدیث‌ها، از جمله حدیث انس‌بن‌مالک و حدیث منقول از حضرت علی(ع)، حاکی از کاربرد حرز، به معنای مصطلح در صدر اسلام است، به این معنا که پیامبر(ص)، امامان و برخی از صحابه و تابعان و اتباع ایشان برای حفظ خود یا دیگران از گزندها و آسیب‌ها حرز به‌کار می‌برده و نتیجه مطلوب را نیز به‌دست می‌آوردند. برخی علما به سند برخی از احراز اشکالاتی وارده کرده‌اند و برخی دیگر را تأیید کرده‌اند؛ اما مطمئن‌ترین احراز را می‌توان همین دو آیه و معوذتین(سوره های فلق و ناس) دانست و به آن توجه داشت. احتمالاً آنچه بیشتر مورد استفاده پیامبر(ص)، ائمه(ع) و اولیای خدا قرار داشته و دارد، همین آیات الحرز و معوذتین بوده است. علیّ‌بن‌ابراهیم در شأن نزول آیه «و ان یکاد» می‌گوید، هنگامی‌که رسول خدا(ص) از مقام و منزلت امیرالمؤمنین(ع) برای آنها صحبت کرد، گفتند: «هُوَ مَجْنُونٌ»! پس خداوند تعالی فرمود: «وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ» که منظور امیرالمؤمنین(ع) است.(بحارالأنوار، ج۲۲، ص۷۳) امام صادق(ع) می‌فرمایند: «الذِّکْرُ؛ همان علیّ‌بن‌ابی‌طالب(ع) است.»(بحارالأنوار، ج۳۷، ص۲۲) با توجه به این حدیث می‌گوییم خداوند به حرمت امیرالمؤمنین(ع)، حمل‌کننده و ذکرکننده این آیه را از آفت‌ها و آسیب‌ها در امان نگاه می‌دارد. نام و یاد علی(ع) آنقدر عظمت دارد که می‌توان آن را به عنوان حذر به کار برد؛ چه آنکه ذکر علی(ع) عبادتی است که مورد توجه خاص خداوند هم قرار دارد. همانطور که ثابت است نزد همه ما، محبان امام علی(ع) و شیعیان ایشان در مقایسه با دیگران، بیشترین امان را از آفت‌ها و صدمات معنوی داشته و دارند.