شاید ارتباط موضوع عفاف با سبک زندگی امیدآفرین در ابتدا کم رنگ بنماید، البته اگر عفاف را فقط در پوشش جسم محدود بدانیم، چراکه در نگاه اول عفاف، حجاب و پوشش معنا می‌شود؛ اما اگر عفاف را بنا بر تعریف و توجه قرآن، حجاب جسم و گفتار و رفتار بدانیم، مسئله قدری تفاوت دارد. در واقع، عفاف پرهیز از نازیبایی‌ها و ناشایستگی‌هاست. بنابراین، عفاف در همه عرصه‌های زندگی فردی که قدر و اندازه خود را می‌داند، قابلیت حضور دارد. امام علی(ع) می‌فرماید: «برای کسی که به مرحله خودشناسی رسیده، شایسته است قناعت و عفت را همواره رعایت کند.» همچنین، حضرت در حکمت 474 نهج‌البلاغه فرمود: «پاداش رزمنده شهید در راه خداوند، بالاتر از پاداش انسان پاک‌دامنی نیست که توان انجام گناه را دارد، ولی خود را آلوده نمی‌سازد. انسان پاک‌دامن، نزدیک است که فرشته‌ای از فرشتگان الهی گردد.» زندگی عفیفانه آثاری را برای فرد، خانواده و جامعه به ارمغان می‌آورد که بارزترین آنها امنیت فردی و اجتماعی، استحکام نهاد خانواده و امکان حضور سازنده و سالم افراد در عرصه اجتماع است. از میان آثار بسیاری که می‌توان برای این موضوع برشمرد، جلوگیری از ایجاد فضای مسموم فکری، خیانت، دلزدگی و افسردگی است؛ آنجا که یأس و ناآرامی در زیست غیر عفیفانه جای خود را به ثبات، انگیزه و به‌کارگیری توان افراد خانواده و جامعه در مسیر صحیح و در نهایت ایجاد نشاط و امید در خانواده و به تبع آن در جامعه می‌دهد. امیرمؤمنان می‌فرمایند: «زکات زیبایی، عفاف است.» این زیبایی هر چه در رفتار و گفتار و ظاهر انسان وجود داشته باشد، او را بیشتر شایسته زیست عفیفانه خواهد کرد.