زندگی انسان مانند یک تجارت است، یعنی در ازای عمری که صرف می‌کند چیزهایی برمی‌دارد؛ اما آنچه در ازای عمر خود برمی‌دارد، در دو قسمت کلی قرار می‌گیرد. برخی از آنان دنیایی و برخی دیگر آخرتی هستند. بعضی انسان‌ها در مقابل عمر خود فقط لهو و لعب دنیایی را می‌خواهند و بعضی دیگر آخرت و زندگی ابدی را در نظر دارند. قسم اول همان کسانی هستند که در آیه 11، سوره جمعه وصف‌شان آمده و قسم دوم كسانى هستند كه در آیه 9، سوره جمعه خصوصیات‌شان گفته شده است. آنان که زندگی قرآنی و اهل‌بیتی(ع) را پیش می‌گیرند هم مانند اهل‌بیت(ع) عمل می‌کنند و در این زندگی خود نگاه آخرتی دارند؛ یعنی این‌طور نیست که لهو و لعب دنیایی آنان را سرگرم کند و از حقیقت زندگی دورشان کند. حضرت امام حسین(ع) که بسیاری از آیات قرآن در شأن ایشان تفسیر شده است و در عمل به آیات قرآن شهرت داشتند، الگوی حقیقی محبان و دوست‌دارانش است. ارتباط قوی امام(ع) با خداوند، قرآن و آموزه‌های جدشان و پدرشان، ایشان را از لهو و لعب دنیایی باز داشته و دنیای فانی را با آخرت باقی و ماندگار عوض نمی‌‌کند. آنقدر دین‌شناسی و قرآن‌دوستی برای امام حسین(ع) اهمیت دارد که خداوند را بابت آن شکر می‌کند و از این حال خود خوشحال است. حضرت، در شب عاشورا، سخنی بسیار جالب و کلامی آسمانی دارد: «ثنا و ستایش می‌کنم خدا را به بهترین ثنا و ستایش و حمد و سپاس می‌کنم او را در خوشی و ناخوشی؛ بار خدایا! من تو را حمد می‌کنم بر اینکه ما را با نبوت جدمان، پیامبر اسلام(ص) گرامی داشتی و قرآن را به ما آموختی و به ما فهم در دین عطا کردی و...» امام(ع) پیش از شهادت و حتی پس از شهادت پیام‌های بسیاری را با استفاده از آیات قرآن به مردم منتقل فرمودند که نشان از عجین بودن قرآن با روح و جسم حضرت سیدالشهدا(ع) دارد. اشاره‌ها و گریزهای قرآنی امام(ع) برای مردم راه‌گشا بود؛ اما هر کسی نمی‌توانست خود را آماده پذیرش آن کند. شیخ مفید از شخصی به نام «ضحاک‌بن‌عبدالله» نقل کرده است که سپاهی از ابن سعد بر ما عبور کرد و ما را تحت نظر داشت و حراست و مواظبت می‌کرد. هنگام عبور آنان، امام حسین(ع) این آیه‌ها را قرائت می‌کرد: «کسانی‌که راه کفر را پیش گرفتند، گمان نکنند که اگر به آنان مهلت می‌دهیم، به سود آنان است. ما به آنان مهلت می‌دهیم فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند و برای آنان عذابی خوارکننده خواهد بود. این چنین نیست که خداوند، مؤمنان را به همان‌گونه که شما هستید، واگذارد، مگر اینکه ناپاک را از طیب و پاک جدا سازد.»(ابصارالعین فی انصارالحسین) در این نمونه حضرت اباعبدالله(ع) به طور مستقیم و بدون هیچ واهمه‌ای به دشمنان خودش اعلام کرد که رفتارشان خدایی نیست و مهلتی که خداوند به آنان داده است، اثری در آنان ندارد و این افراد جهنمی هستند. دلدادگی به امام حسین(ع)، یعنی الگوگیری از ایشان و الگوگیری، یعنی همراه امام حسین(ع) در محضر قرآن و آموزه‌های دینی بودن. ایام شهادت سرور و سالار شهیدان بهترین زمان برای دریافت پیام‌ها و رازهای زندگی حضرت اباعبدالله(ع) است که باید آن را غنیمت بشماریم.