هزاران بار برای همه ما پیش آمده که کارمان گیر ادارات و کاغذبازی‌های اداری باشد و از این اداره به آن اداره پاس کاری شویم. یکی دو هفته قبل، کارم حسابی گیر بود و بروکراسی ادارات و این کاغذبازی‌ها امانم را بریده بود؛ منتظر نشسته بودم تا نوبتم شود و بنا بر عادت و رشته تخصصی خودم رفتار کارمندان را زیر ذره‌بین روانشناسی گذاشته بودم و دقیق می‌کاویدم‌شان. اول صبح بود، ولی در چهره خیلی از آنها خستگی موج می‌زد و سر و صورت‌شان خالی از هرگونه حس و حالی بود. فرم ستون فقرات و استخوان‌بندی‌های‌شان نشان می‌داد سال‌هاست پشت میزنشین شده‌اند و حسابی در این راه عرق جبین ریخته‌اند.
صدای استاد درس روانشناسی اجتماعی دوره کارشناسی‌ام را توی مغزم می‌شنیدم. «فرسودگی شغلی را جدی بگیرید! این عارضه زنگ خطری برای مدیران سازمانی محسوب می‌شود، زیرا باعث عدم رشد و عملکرد نیروی انسانی می‌شود. قضات، پزشکان و پرستاران وکسانی که سخت تلاش می‌کنند و نتیجه مطلوب را کسب نمی‌کنند بیشتر در معرض این عارضه هستند.»
شاید یکی از سر ناسازگاری با رئیس که حق و حقوقش را نداده، یکی از انجام کارهای تکراری، یکی به دلیل کمال‌گرایی افراطی و هزار و یک مشکل دیگر دچار فرسودگی شده باشد. احتمال دارد بین اینها کارمندی باشد که اصلاً کسی توی خانه منتظرش نیست تا بوی غذایش خانه را پر کرده و وقتی مرد خانه در را باز می‌کند، کت خستگی‌هایش را از روی دوشش بردارد. توی این گیر و دار تنها ناخدای کشتی است که می‌تواند جلوی غرق شدن نیروی انسانی در منجلاب فرسودگی شغلی را بگیرد. مدیران باید روابط خود را دوستانه‌تر کنند.
حق و حقوق کارمندان را به موقع تحویل دهند و با توجه به شناخت شخصی از هر کدام و حیطه علاقه، به آنها کاری محول کنند.گاهی برای تنوع جای میز را عوض کنند و با گل و گیاهی که مناسب فضای کار باشد، حال خود را بهتر کنند. طلایی‌ترین راهکار رهایی از فرسودگی شغلی، تنها در یک جمله خلاصه می‌شود: نگرش‌تان را به کار عوض کنید.
کار کردن تنها برای رفع نیاز مالی نیست، کمک حال دیگران باشید، ورزش را جدی بگیرید. رژیم غذایی سالم را هم باید در خاطرمان داشته باشیم و اگر شما ناخدای کشتی یک اداره هستید، حرفای زیر ذره‌بین مرا جدی بگیرید! «فرسودگی شغلی زنگ خطری برای ادارات است.»