گفتاری از آیت‌الله ناصر مکارم‌شیرازی

از حضرت ولی عصر(عج) روایت است که می‌فرمایند: «إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ‌ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ»؛ یعنی ما مراعات کردن شما را فراموش نمی‌کنیم و به یاد شما هستیم و در پشت پرده غیبت از شما مراقبت می‌کنیم. معروف این است که انتظار ظهور ولی عصر(عج) مایه امید است. هر امتی ممکن است ناامید شود، ولی شیعه که به امامی امیدوار است که از نظرها غائب است و روزی ظهور می‌کند ناامید نمی‌شود. از فلسفه‌های انتظار این است که انسان آماده باشد. کسی که انتظار ورود مهمانی را می‌کشد، آماده پذیرایی می‌شود و اگر کسی انتظار رفتن به سفر را داشته باشد، برای سفر آماده می‌شود. بنابراین، انتظار برای ظهور سبب تربیت و آمادگی جمعیت شیعه است و این افتخار بزرگی برای شیعیان به شمار می‌آید.
کسی که انتظار ظهور یک حکومت جهانی طرفدار عدالت را می‌کشد، باید خود را اصلاح و در خود آمادگی پذیرش چنین حکومتی را ایجاد کند. چنین حکومتی دشمنِ بَدان و دوستِ خوبان است. بنابراین انسان اگر بد باشد، نمی‌تواند انتظار حکومتی را بکشد که دشمنِ بَدان است. منتها در حدیث فوق افزون بر اینکه ما انتظار آمدن حضرت را می‌کشیم، نکته جدیدی وجود دارد و آن، این است که آن امامی که پشت پرده غیبت است، به فکر ماست و ما را مراعات می‌کند و از یاد نمی‌برد. لابد برای ما دعا می‌کند و لابد ما را از عنایات و امدادهای غیبیه بهره‌مند می‌سازد. او در مشکلات ما را تنها نمی‌گذارد و در برابر دشمن ما را رها نمی‌کند. به همین دلیل گاه پیچیدگی‌هایی در زندگی انسان ایجاد می‌شود که هیچ راه حلی برای آن پیدا نمی‌شود و بعد انسان می‌بیند مشکلش از جایی که فکرش را نمی‌کرد، حل شد و این نشان می‌دهد حضرت به فکر ماست. البته همان‌گونه که حضرت ما را فراموش نمی‌کند، ما هم نباید او را فراموش کنیم و این سبب می‌شود عنایت حضرت به ما بیشتر شود. هنگامی‌که انسان می‌داند ولیّ و سرپرست دارد، موجب می‌شود هرگز مأیوس نشود و هر قدر در سختی و مشکلات باشد، جایی برای مأیوس شدن در او نباید وجود داشته باشد. البته در این روایت نیامده است که حضرت هنگامی به فکر ما هست که ما هم به فکر او باشیم. این روایت مطلق است و در هر صورت حضرت به یاد ماست حتی اگر ما به یاد او نباشیم؛ ولی واضح است که اگر ما هم به یاد حضرت باشیم، از عنایات حضرت بیشتر بهره‌مند می‌شویم.