از منظر علم حقوق اساسی، چهار چیز باعث تغییرات کلی یاجزیی در سیستم های سیاسی- حقوقی می شود:
1- انقلاب، 2- اصلاحات، 3- کودتا 4- جنگ.
«جنگ» حالت نهایی از فرآیندی است که رابطه سیاسی مصالحه آمیز را به برخورد نظامی مخاصمه آمیز تبدیل می کند. استراتژیست ها این فرآیند را شامل چهار مرحله می دانند: مصالحه، منازعه کم شدت، منازعه پرشدت، منازعه تمام عیار. برخی دیگر همین فرآیند را به چهار مرحله کلی دیگر تقسیم بندی می کنند: ا- مصالحه (صلح)، 2- جنگ سرد (جنگ روانی)،3- صلح گرم یا صلح مسلح 4- جنگ گرم یا جنگ تمام عیار.
ازنقطه نظر چنین دیدگاهی، منازعات کم شدت و صلح گرم قبل از «جنگ» واقع می شوند. صلح گرم یا صلح مسلح Armed peace حالتی است که دولتها بدون درگیری نظامی، خود را برای نبرد احتمالی آماده می کنند. از جنبه تاریخی، به دوره معینی از تاریخ اروپا اطلاق می شود؛ از سال 1871 (سال شکست فرانسه از امپراتوری آلمان) تا سال 1914 که جنگ جهانی اول شروع شد. در فاصله این 43 سال اگرچه بین دولتهای بزرگ اروپا جنگی رخ نداد، اما کشورهای بزرگ با گسترش ارتش و تجهیز زرادخانه های جنگی خود، برای نبرد آماده می شدند.
سیمورهرش، روزنامه نگار آمریکایی، چندی پیش در روزنامه نیویورک تایمز نوشت:«آمریکا در حال عملیات ویژه ومخفیانه در داخل خاک ایران است، این عملیات شامل سوریه و لبنان هم می شود و زیر نظر دیک چنی (معاون اول بوش) و شاهزاده بندر (مشاور امنیتی سعودی)اجرا می شود و در آن از سنی های تندرو نیزکمک گرفته می شود.» وی در مطلب دیگری در نیویورکر نیز نوشت:« دولت بوش درحالی که می گوید نقشه ای برای جنگ ندارد، طرح بمباران 24 ساعته ایران را تدوین می کند.»
دستگیری دیپلماتهای ایران از سوی آمریکا و تحرکات جاسوسی در ایران می توانند مشاهداتی قابل اتکا برای تایید فرضیه بوش باشند اما دیوار بلند بی اعتمادی بین آمریکا و ایران، امکان مذاکره و رابطه راکاهش داده و شرایط موجود بین دو کشور را به صلح گرم نزدیک ساخته است. در این فضا می توان با تقویت حساسیت زایی در بین مسئولان، کش و قوسهای راهبردی را در سایه تدبیر واستراتژی مدون به پیروزیهای بزرگ تبدیل نمود.