در دهه‌های گذشته رقابت گسترده بلوک شرق و غرب به‌گونه‌ای مشوق مداخله عوامل غیراقتصادی در تدوین سیاست‌های بلندمدت به‌ویژه برای بلوک شرق بود. اما با فروپاشی اردوگاه سوسیالیسم، جهان بیش از پیش در معرض حکومت اقتصاد بر سیاست قرار گرفت و امروزه کشورها خواه بزرگ و خواه کوچک با درنظر گرفتن ملاحظات اقتصادی سیاست خارجی خود را پیش می‌برند و در پی هر تحولی در میدان سیاست جهانی، مانند بازرگانی هوشمند و حسابگر به‌اصطلاح چرتکه برداشته و منافع و مضرات هر حرکت احتمالی خود را برآورد می‌کنند. به بیان دقیق‌تر سیاست خارجی کشورها تحت فرمان اقتصادشان است.

بااین‌حال سال‌هاست کشور ما در مسیری متفاوت با بقیه جهان، اقتصاد خود را تحت فرمان سیاست قرار داده‌است. دشواری‌هایی که در میدان تجارت خارجی برای کشورمان پیش آمده، از دست دادن فرصت نقش‌آفرینی در اقتصاد منطقه و جهان، کم‌رنگ شدن حضور در بازار جهانی انرژی، بهره‌برداری نکردن از مزیت‌های ارزشمند سرزمینی و ... همه و همه نتایج تسلط سیاست بر اقتصادمان است؛ تسلطی که فرصت رشد شتابان اقتصادی را از کشور گرفته‌ و مهم‌ترین نقش را در تداوم حاکمیت تورم دورقمی داشته‌است.

در دهه‌های گذشته شرایط خاص سیاسی و اقتصادی که کشورمان با آن روبه‌رو بود، مسئولان را وادار کرد که با روسیه همراهی و همسویی جدی داشته ‌باشند. این همراهی ظرف دو دهه گذشته پررنگ‌تر و پرمعنی‌تر شد. از همان ابتدا دو نگاه متفاوت در باره پرونده همکاری سیاسی و اقتصادی با روسیه در بین سیاسیون کشور وجود داشت. گروه اول نگاه خوشبینانه به این همکاری داشت و می‌گفت این همراهی می‌تواند ضمن رفع نیازهای کشور به تقویت جبهه مقابله با غرب جهانخوار منتهی شود. اما گروه دوم به این شریک جدید بدبین بود. این گروه می‌گفت اولا روس‌ها سابقه خوبی در چنین همکاری‌هایی ندارند و نشان داده‌اند که هرگز شریک صادقی نیستند. ثانیا روس‌ها بیشتر از طرف غربی تحت فشار رقابت اقتصادی هستند و درنتیجه تمایل بیشتری به فدا کردن کشورهای اقماری برای نجات اقتصادشان دارند. ثالثا روسیه نمی‌تواند مکمل خوبی برای رفع نیاز فناوری ما باشد، زیرا فناوری آن فاصله معنی‌داری با فناوری روز جهان دارد. علاوه‌براین قطع رابطه با بقیه جهان و انحصار روابط به یک قطب هرچند توانمند، جز کاهش قدرت چانه‌زنی و درنتیجه امتیازدهی به آن قطب به‌عنوان تنها انتخاب ممکن نتیجه‌ای‌ ندارد.

بااین‌حال متولیان امر با نادیده گرفتن تذکرات منطقی گروه دوم، با ذوق‌زدگی مفرط تمام تخم‌مرغ‌ها را در سبد همسویی با روسیه چیدند، به نحوی که به خود فرصت استفاده از شانه نگهدارنده تخم‌مرغ‌ها را هم ندادند!

اما روسیه همان‌گونه که انتظار می‌رفت پاسخ مناسبی به این همسویی صادقانه نداد. از دولاپهنا حساب کردن هزینه راه‌اندازی نیروگاه بوشهر گرفته تا رأی سخاوتمندانه به همه قطع‌نامه‌های ضدایرانی در شورای امنیت‌ و سپس کارشکنی در مسیر امضای توافقنامه نهایی برجام، همه و همه نشان این بود که روسیه به‌ویژه در شرایطی که سایر شرکای احتمالی را از خود رانده‌ایم، شریک قابل‌اعتمادی برایمان نیست. اما سیاست‌مداران گروه اول حاضر به دیدن واقعیت‌ها نبودند و رقبای سیاسی خود را به نداشتن بینش کافی متهم می‌کردند.

روسیه حتی بی‌میل نبود ایران را در جنگ اوکراین گرفتار کند تا سهمی از زیان‌های احتمالی این جنگ از دوش روسیه برداشته‌شود، که البته درایت تحسین‌برانگیز رهبری مانع موفقیت این شریک طمعکار شد.

اینک درحالی‌که روسیه با هدف جلب نظر کشورهای پولدار منطقه ادعای همسویی با آنها کرده، و حتی حاضر به امضای بیانیه‌های ضدایرانی آنان می‌شود، برخی از مدافعان دیروزی سیاست همسویی با روسیه کم‌کم به نتایج انتخاب غلط خود پی‌برده‌اند.

نارفیقی روسیه با ایران مایه شگفتی نیست. ایران نمی‌تواند انتظار داشته‌ باشد طرف مقابل هم مانند او با نادیده گرفتن عوامل اقتصادی، سیاست را بر اقتصاد برتری و سروری ببخشد. طبعا روسیه در شرایطی که با مشکلات اقتصادی دست به گریبان است، دنبال رفقای پولدارتری می‌گردد که کیف پول فربه‌تر و توان مالی بالاتری داشته ‌باشند و بی‌مهاباتر از ایران برایش دست‌ودلبازی کنند.

نارفیقی مکرر روسیه و امضای بیانیه ضدایرانی کام برخی سیاسیون کشورمان را تلخ کرده، اما به باور نگارنده همین اتفاق تلخ می‌تواند نتایج شیرینی به‌دنبال داشته ‌باشد و سیاسیون ما را از توهم امکان غلبه بر نیروی جاذبه خارج کرده‌ و به آنان بفهماند که نباید به رویه نادرست قربانی‌کردن اقتصاد پیش پای سیاست ادامه بدهند

۱-‌ رمز اصلی این آشوب طرح مساله تقلب بود. لذا قبل از شمارش آرا، یکی از نامزدها در حالی که مردم هنوز پای صندوق‌های رای بودند، اعلام کرد او برنده نتایج شمارش آرا شده(!) و صبح آن روز هم همسر آقای رفسنجانی وقتی رای می‌داد زمانی که خبرنگار پرسید اگر موسوی رای نیاورد چه می‌کند، گفت: مردم باید بریزند توی خیابان‌ها و بی‌بی‌سی این فرمان شورش را چند بار در اخبار سیاسی خود منعکس کرد.

۲- نفوذی‌های غرب و تدارک‌چی‌های فتنه در ارتش رسانه‌ای امپریالیسم خبری از قبل گفته بودند آنچه در ایران شاهد خواهیم بود یک انتخابات نخواهد بود، یک انقلاب خواهد بود. آنها دلخوش بودند یک انقلاب رنگی را تدارک دیده‌اند و رنگ سبز انتخابی از سوی یکی از نامزدها حکایت از یک انقلاب رنگی داشت.

۳- کافی است نگاهی به ۲ شعار کلیدی اجتماعات اعتراض‌آمیز 88 بیندازیم. پیاده‌نظام سرویس‌های موساد و سیا در تهران فریاد می‌زدند:

-‌ انتخابات بهانه است/ اصل نظام نشانه است

- مرگ بر اصل ولایت فقیه

۲ نامزد اصلی بازنده یعنی موسوی و کروبی با عدم موضع‌گیری در برابر این ۲ شعار ضدانقلابی و ضداسلامی عملا مشروعیت خود را مبنی بر التزام عملی به نظام، اسلام و ولایت فقیه از دست دادند و در صف ضدانقلاب و ضدنظام اسلامی قرار گرفتند.

۴- نظام 8 ماه با این پدیده ضدانقلابی مدارا کرد. کسانی که در خیابان‌ها با تعرض به مردم و حمله به کسب و کار مردم و نهادهای دولتی تا مرز «محاربه» و «بغی» پیش رفتند  به صورت عریان نشان دادند نسبتی با انقلاب و مردم ندارند و انتخابات را سکویی برای براندازی درآورده‌اند. راهپیمایی عظیم و تاریخی 9 دی 88 یک قیام خودجوش مردمی بود که مثل سیل در خیابان‌های تهران و ایران راه افتاد و مثل توفان هر آنچه دشمن تدارک دیده بود را به زباله‌دان تاریخ ریخت.

۵- کیستی جریان ضدانقلاب که زیر پوست یک جناح سیاسی در تدارک سرنگونی نظام بودند و چیستی هویت آنها مهم است و می‌تواند در شناخت تحرکات بعدی آنها موثر باشد.

الف- جریان ضدانقلاب ذلت‌پذیری در برابر آمریکا و غرب را ترویج می‌کند.

ب- دین‌گریزی، ولنگاری فرهنگی، خودباختگی در برابر غرب و کدخداپرستی را تبلیغ می‌کند.

پ- به اسم اصلاحات با اصول انقلاب، حضرت امام و اسلام و مبانی جمهوری اسلامی مخالفت می‌کند.

ت- ضدانقلاب کمر به هدم جمهوریت و اسلامیت نظام بسته است.

آنها در مواجهه با نظام ۲ دسته می‌شوند. یک دسته در انتخابات رای نمی‌دهند و پای صندوق رای نمی‌آیند تا بگویند نظام مشروعیت مردمی ندارد و حاکمان نماینده اقلیت هستند نه اکثریت. یک عده شرکت می‌کنند و اگر رای بیاورند از همان روز اول آهنگ «خروج از نظام» ساز می‌کنند؛ مثل فتنه 78 و اگر رای نیاورند می‌گویند تقلب شده است و این بار آهنگ «خروج بر نظام» را می‌نوازند؛ مانند فتنه 88. جریان ضدانقلاب در داخل نفرت‌آفرینی می‌کند و با پدیداری شکاف‌های سیاسی ـ اجتماعی زیست انگلی خود را در درون این شکاف‌ها تدارک می‌بیند.جریان ضدانقلاب در راه پیشرفت و توسعه همه‌جانبه کشور در حوزه‌های گوناگون بویژه حوزه اقتصاد اخلال و زیر پرچم «اصلاحات» استقلال کشور و آزادی ملت را تهدید می‌کند.

۶- در آستانه چهارمین سالروز شهادت انسان الهی، سردار شهید سپهبد حاج‌قاسم سلیمانی قرار داریم. خداوند رحمت کند حاج‌قاسم را. ایشان در وصیتنامه سیاسی‌ ـ الهی‌شان با درک چنین خطری یک فرمول مشخص برای مقابله با جنگ‌ شناختی دشمن ارائه فرمود:

-‌ جمهوری اسلامی حرم و قرارگاه حضرت حسین‌ بن علی در عصر ما است. اگر این حرم بماند، دیگر حرم‌ها باقی خواهند ماند.

- هدف دشمن از دشمنی با جمهوری اسلامی ویران کردن خیمه ولایت فقیه است. مردم به دور از هر اختلاف خیمه ولایت فقیه را رها نکنند.

- ایرانیان از اصول انقلاب مراقبت کنند. اصلی‌ترین اصل انقلاب «ولایت فقیه» است. والله اگر این خیمه آسیب ببیند، همه حرم‌ها و قرآن آسیب می‌بینند. 

- عزیزان من! در اصول اختلاف نکنید. برای چینش سازه نظام به کسانی رای دهید که اعتقاد حقیقی به ولایت فقیه داشته و به مبانی جمهوری اسلامی دلبسته باشند. پاکدست و به دور از تجملات به مردم خدمت کنند.

رضوان‌الله تعالی علیه..

بالاتر از تکریم و تبلیغ

به سالروز شهادت بزرگمردی نزدیک شده‌ایم که اسم و عکسش هم، دلارام است؛ چه رسد به راه و مکتب و مرامش و چه رسد به وجود ذی‌جودش.
تکریم مقام حاج قاسم، بر ما که مدیون او هستیم واجب است. تبلیغ مکتب حاج قاسم بر هر که این مکتب را شعبه‌ای از مکتب امام (ره)
 و به‌تبع اباعبدالله علیه‌السلام می‌داند، لازم است. اما هیچ وجوب و لزومی بالاتر از تکثیر او و تشبّه به آن مرد خدا، به آن جانفدا و به آن «شهیدالقدس» نیست.
اما به‌صرف ادعا نمی‌شود در این وادی قدم برداشت. تبعیت، تقلید یا تشبّه، آداب و قواعد خودش را دارد. تقلید و تشبّه، زیباست اما ادابازی بی‌ریخت است. نقل از حاج قاسم برای تشبث و اقتدای به این مکتب، عالی است اما خرج از حاج قاسم برای پوشاندن اشتباهاتی که می‌شد نباشد، بی‌معرفتی است. شأن حاج قاسم این نیست که او را برای بقای صندلی‌هایمان مصادره و هزینه کنیم؛ جواب هم نمی‌دهد. مردم حاج قاسم را دوست داشتند چون مرد خدا بود؛ چون خدا وعده داد بود «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا» خدا محبت کسی که مؤمن است و در راه او قدم برمی‌دارد و عمل می‌کند در دل مردم می‌اندازد.
برای شبیه شدن به کسی نمی‌شود فقط یک یا دو‌ خصلت و ویژگی از او اقتباس کرد؛ برای اینکه شباهت به چشم بیاید و لمس شود، باید سر تا پا «او» شد؛ وگرنه چهره‌ای کاریکاتوری از خود می‌سازیم؛ دیگر نه خودمانیم نه اوییم!
بودند و هستند کسانی که مثل حاج قاسم چهل سال لباس نظامی بر تن داشتند ولی کسری از حاج قاسم به نظام خدمت نکردند. بودند و هستند کسانی که اسم و رسمی داشتند اما از این اسم و رسم، دنبال آب و نان برای خود بوده‌اند نه حل مسائل پیچیده کشور. مثال‌های بیشتر فقط غم آدم را بیشتر می‌کند؛ فقط از خود حاجی بگوییم بهتر است. کسی که غیر از خدا از کسی نمی‌ترسید ولی از ظلم به احدی هراس داشت. کسی که مستکبران و داعشیان را به زانو درآورد اما جلوی بچه یتیم یا فرزندان شهدا زانو می‌زد. کسی که در بزرگداشت مقام پدر و مادر، بی‌نظیر بود. کسی که اهل روضه و بکاء و ذکر و توسل بود.
کسی که در میدان جنگ هم چارچوب داشت و از حدود الهی تخطی نمی‌کرد. کسی که طبیب دوار بطب بود و می‌گشت دنبال یار تا دور ولی گشته باشد. کسی که ابایی نداشت دست آن‌که موضع مقوم رهبری می‌گیرد را ببوسد ولو آن فرد، دستش را در جبهه‌های نابرابر، خالی گذاشته باشد.
بند به بند صفات حاج قاسم را باید نوشت و خواند و گریست؛ همانطور که بعد از چهارسال هنوز بر بدن اربا اربا سیدالشهدای مقاومت گریه می‌کنیم.
سخت است قسمت‌قسمت وجودمان را مثل حاج قاسم طراحی و زندگی کنیم اما باید خود را در این کهکشان راه سلیمانی بیندازیم و به‌قدر وسع و استطاعت، یار شویم تا باری برداریم از دوش ولی مظلوم تنهای مقتدر