۲) «دیپلماسی عمومی» در دهه‌ها و سده‌های قبل در چارچوب فعالیت‌های فرهنگی، هنر، موسیقی، مبادلات علمی و... خلاصه می‌شد. تحولات سریع فناوری اطلاعات و ارتباطات این عرصه را به ابزاری برای پیشبرد و تأمین اهداف کشورها تبدیل کرده که دولت‌ها با توسل به آن بهتر می‌توانند به اهداف ملی خود در رابطه با دیگر کشورها و در صحنه بین‌الملل دست یابند. در دو، سه دهه اخیر با سرعت‌گرفتن روند جهانی‌شدن و در پرتو توسعه و پیشرفت شگفت‌انگیز فناوری اطلاعات و ارتباطات، وسایل ارتباط‌جمعی به‌خصوص فضای مجازی (سایبری) به ابزاری تبدیل شده که در شکل‌دهی افکار عمومی، درهم‌ریختن باورهای سنتی و خلق فرصت‌های جدید برای تأثیرگذاری در روابط بین‌المللی نقش تقریبا بی‌بدیلی ایفا می‌کند.

جهت‌دهی افکار عمومی با استفاده از رسانه‌های تصویری، شنیداری و نوشتاری با سرعت و بردی که دارد، در کسری از ثانیه مرزهای بین‌المللی را بدون هیچ مانعی پشت سر می‌گذارد، فرهنگ‌ها را دگرگون می‌کند، بر ارزش و هنجارهای ملی غلبه کرده، ارزش‌های نوینی را خلق یا دیکته می‌کند و... که اینها از جمله زمینه‌ها و حوزه‌هایی هستند که دیپلماسی عمومی می‌تواند با اتکا بر آنها و انسجام‌بخشیدن به سیاست‌های دولت‌ها بر افکار و اذهان مردم سایر کشورها اثر بگذارد.

۳) وزارت امور خارجه با درک نقش و اهمیت دیپلماسی عمومی در پیشبرد اهداف ملی در ساختار خود به این‌ موضوع اهمیت داده و از حدود بیش از یک دهه قبل با تأسیس «مرکز دیپلماسی عمومی و رسانه» تحت نظر معاون وزیر سعی دارد در تحولات به شدت گذرا و پرشتاب بین‌المللی ایفاگر نقشی در تأمین اهداف ملی کشور باشد.

دو روز قبل اسماعیل بقایی‌هامانه، دیپلمات جوانی که در وزارت سیدعباس عراقچی سکانداری این مرکز به او سپرده شده، در اولین روزهای جلوس بر این مسند در ابتکاری بی‌سابقه از زمان تأسیس این مرکز میزبان تنی‌چند از دیپلمات‌های سابق بود. به‌کارگیری عبارت «بی‌سابقه» که ممکن است به مذاق برخی خوش نیاید، از آن جهت است که حداقل بنده به عنوان یک دیپلمات (1360-۱۳۹۸) و اهل قلم (بیش از پنج دهه) از وجود چنین‌ جلسه‌ای بی‌خبر هستم یا در خوشبینانه‌ترین شکل، حقیر لایق دعوت و حضور در چنین جلسه‌ای در چند سال گذشته نبودم.

ویژگی این جمع، حضور همکارانی بود که فارغ از خط و ربط سیاسی که از لوازم غیرقابل انکار «دیپلمات»بودن در نظام جمهوری اسلامی است و در اساسنامه این وزارت هم بر آن تأکید شده، برای هدفی ملی گرد هم‌ جمع شده بودند. در نهایت آزادی به بیان نقطه‌نظرات خود پرداختند و مهم‌تر اینکه سخنگوی جوان وزارت امور خارجه با صبوری و بردباری به نظرات جمعی ریش‌سفید گوش داد، یادداشت‌برداری کرد و قول استمرار آن را داد؛ اقدامی به غایت شایسته و قابل تقدیر. در همین جا فرصت را مغتنم شمرده و از همکاران شرکت‌کننده در این‌ جلسه درخواست دارم نظرات مطرح‌شده خود را از طریق نشر در رسانه‌ها در اختیار افکار عمومی قرار دهند‌. تردید ندارم که مرکز دیپلماسی عمومی و رسانه‌ای وزارت امور خارجه از این امر استقبال و آن را در جهت پیشبرد اهداف مرکز تلقی خواهد کرد.

به منظور فتح باب پیشنهاد، اجازه می‌خواهم مطالب مطروحه در آن‌ جلسه از جانب این قلم را به اختصار در این یادداشت ذکر کنم. با این توضیح که بنده در زمره نفرات آخری بودم که زبان به صحبت گشودم. دلیل آن هم این بود که مطالب همکاران آن‌چنان عمیق، کارشناسانه و برآمده از چند دهه تجربه در عرصه بین‌المللی و دغدغه‌مند برای کشور بود که واقعا نیازی به تکرار نداشت.

۱ -ضرورت ترمیم چهره کشور که مخدوش شده است: این مهم در دو حوزه داخلی و خارجی است. در بخش اول نیازمند ترمیم شکاف‌ها و گسل‌های دولت - ملت هستیم. باید بپذیریم که این گسل‌ها می‌تواند متضمن مخاطرات جبران‌ناپذیری برای کشور باشد.

بخش دوم بازسازی سیاست خارجی و ریل‌گذاری معطوف به کاهش تنش، اعتمادزایی و تصحیح چهره ایران در جهان است. پیش‌درآمد این مهم قبول این واقعیت تلخ و شکل‌گیری اراده قوی برای عبور از این شرایط است که کشور گرفتار آن است. مسئولیت ذاتی و قانونی وزارت امور خارجه تحقق این مهم است. شورای عالی امنیت ملی (شعام) بالاترین مرجع سیاست‌گذار و تصمیم‌ساز در سیاست خارجی است که مبتنی بر قانون، وزارت امور خارجه تنها مجری آن سیاست‌هاست. در واقع وزارت امور خارجه پنجره کشور به جهان و سخنگوی آن به مثابه شیشه این پنجره است. هر چه شیشه کدرتر باشد، زیبایی‌های پنجره و ساختمان در منظر و مرئای بیننده زشت و بی‌قواره جلوه خواهد کرد.

۲- باید سیاستی اتخاذ شود که در جهان در سیاست خارجی «فقط یک صدا» از کشور شنیده شود. بدین معنا که «موضع رسمی» در تحولات مهم از زبان یک نهاد رسمی بیان شود. این نهاد جایی جز وزارت خارجه نیست. در همه جا موضع رسمی کشورها از زبان رئیس‌جمهور (نخست‌وزیر بسته به نوع حکومت) و وزارت خارجه (وزیر و سخنگوی وزارتخانه) بیان می‌شود. پذیرفته نیست کشور ده‌ها سخنگو داشته باشد و هر یک با یک کلام هزینه سنگینی بتراشد اما در مقابل هیچ‌کس پاسخ‌گو نباشد.

۳-در دنیای امروز نقش «لابی»های تأثیرگذار واقعیتی انکارناپذیر است. قصد قیاس ندارم ولی تأثیرات لابی معرف یهود در آمریکا (آیپک) مشتی از خروار و البته از مهم‌ترین آنها در جهان است.

با وجود آسیب‌های چهره انقلاب و نظام در سه دهه اخیر، بازسازی این‌ چهره با اتخاذ رویکردهای خلاقانه در دیپلماسی رسمی و البته مبتنی بر منافع ملی، نمی‌توان و نباید از «لابی»‌های تأثیرگذار در لایه‌های مختلف و متکثر جهان اعم از کشورهای غرب، قدرت‌های نوظهور و مهم‌تر از آن بین کنشگران بی‌شمار در کشورهای جهان غافل ماند. ایران کشوری بزرگ با تاریخی مشعشع است که هنوز از وزن و جایگاه بالایی در جهان و در بین روشنفکران برخوردار است. محصورکردن ایران در بین چند کشور یا گروه و سازمان به یقین نمی‌تواند متضمن پیشبرد اهداف متعالی کشور باشد.

۴) دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم، نه سیاه است و نه‌‌ سفید. هیچ کشوری در جهان نه شر مطلق است و نه خیر جامع و تمام. هنر سیاست‌ورزی و دیپلماسی هوشمندانه حرکت ماهرانه در این جهان پرتلاطم است. ضرب‌المثل معروف «هیچ گربه‌ای به خاطر رضای خدا موش نمی‌گیرد»: واقعیت حاکم بر روابط کشورها در نظام بین‌المللی است. اصل حاکم بر روابط ایران با هر کشوری «تمامیت ارضی و منافع ملی» است و لاغیر‌.

۵) تقریبا ‌ قریب به اتفاق همکاران شرکت‌کننده در آن جلسه بر تنازل غیرقابل قبول جایگاه وزارت خارجه در کشور تأکید داشتند که نگارنده نیز با وجود تکراری‌بودن به دلیل اهمیت به آن پرداختم. سوگمندانه باید اعتراف کرد که این سقوط آزاد از زمان دولت معجزه هزاره سوم آغاز شد که کم‌و‌بیش در دولت‌های بعد از آن هم ادامه یافت.

به تصریح یکی، دو نفر از دوستان حاضر در جلسه، بدنه کارشناسی وزارت خارجه حتی در شرایط کنونی از دیگر نهادهایی که پا در گلیم وزارت خارجه کرده و به ایفای نقش می‌پردازند، با فاصله بسیار زیادی کارشناس‌تر است، سازوکار و روش‌های گفت‌وگو با جهان را می‌شناسد‌ و برای استفاده از فرصت‌های متعدد بین‌المللی آمادگی دارد و از مهارت لازم برخوردار است.

شایسته نیست با برون‌سپاری وظایف ذاتی و قانونی این دستگاه برخوردار از متخصصان تحصیل‌کرده و دیپلمات‌های ورزیده در حاشیه قرار گیرد‌. پند شیخ اجل سعدی شیرازی در حکایت آن دو برادر را نصب‌العین خود  قرار دهیم.

 کورش شجاعی
تجاوز بامداد شنبه پنجم آبان ماه رژیم صهیونی به حریم کشورمان و حمله به نقاطی از ایلام،تهران و خوزستان گناهی نابخشودنی و «غلطی» بود که قطعا در موعد و شرایط مقتضی باید پاسخی «درخور»،«حساب شده» و «بازدارنده» به آن داد. جدا از این مسئله مهم و اساسی که مسئولان سیاسی و نظامی کشور باید به بهترین شکل ممکن آن را تدارک و اجرایی کنند، به چند نکته مهم اشاره می کنم.
ارتش صهیونی چرا به حریم ایران تجاوز کرد؟
رژیم خونخوار صهیونی فقط در یک سال اخیر بیش از ۴۲هزار انسان را در غزه قتل عام کرده ،در این «نسل کشی»آشکار ۱۰هزار کودک معصوم ، ۱۰هزار زن بی پناه و بی گناه و ۲۲ هزار مرد پیر و جوان قربانی جنایت های جنگی «باند»حاکم بر سرزمین های اشغالی شده اند که به روایت آمار پیکر حدود۹هزار نفر از قربانیان این بزرگ ترین جنایت قرن همچنان زیر آوارها باقی مانده است. نکته مهم این که غاصبان صهیونیست پس از این همه کشتار به هیچ یک از ۲ هدف اصلی خود یعنی «نابودی حماس» و«آزاد کردن اسیران»خود حتی پس از ترور ناجوانمردانه اسماعیل هنیه ،سیدحسن نصرا...،یحیی سنوار و ... دست نیافتند.
تجاوز و حمله وحشیانه ارتش صهیونی به لبنان نیز علی رغم کشتار بیش از ۲هزار انسان بی گناه و بمباران زیرساخت های این کشور با این که رژیم را متحمل تلفات و خسارت های زیادی کرده اما به دستاورد مهمی نرسیده  که مهم ترین هدف ایجاد تفرقه در بین مردم  لبنان و دست برداشتن حزب ا... و جبهه مقاومت از حمایت از غزه و فلسطین بوده است.
از دیگر سو غاصبان صهیونیست ضرب شست اساسی در عملیات «وعده صادق۱ »و خصوصا «وعده صادق۲» در پاسخ به غلط هایی که کرده بودند ،خوردند و حالا پس از این شکست ها برای ترمیم روحیه ارتش جنایتکار و ساکنان سرزمین های اشغالی به تجاوز هوایی علیه کشورمان اقدام کردند. 
اقدامی که پیش از این حمله به مراکز هسته ای،پالایشگاهی و حتی«ترور»در آن توسط رژیم مطرح شده بود،اما به دلایلی که مهم ترین آن ،بیداری ،هوشیاری ،فداکاری و البته قدرت و توانمندی پدافند هوایی ایران بود، کل هجوم ارتش رژیم به زدن چندنقطه نظامی در کشور با پرتاپ موشک های«هواپایه» از جنگنده های F۳۵آمریکایی محدود شد، آن هم ۱۰۰کیلومتر دورتر از مرزهای ایران و با استفاده از فضایی که در عراق در اختیار آمریکایی ها قرار دارد.
نقش پدافند هوایی در مقابله با تجاوز
قدرت پدافند هوایی ایران علاوه بر هدف قراردادن تعداد قابل توجهی از موشک های پرتاب شده، به موفقیت بزرگ‎تر نظامی دیگری دست یافت و آن هم جلوگیری از ورود جنگنده های اسرائیلی به حریم و فضای کشورمان بود که این مهم را می توان حتی بخشی از عملیات «وعده صادق۳» برشمرد. مسئله مهمی که از زوایای گوناگون توسط نظامیان خبره کشورمان  قابل بررسی و تبیین است،که البته شاید این زمان به لحاظ مسائل نظامی و امنیتی هنوز برای تبیین آن زود باشد.
بر این اساس گرچه رژیم به حریم کشورمان تجاوز و غلطی فاحش کرد اما نتیجه این اقدامش نیز چیزی جز شکست  و دست نیافتن به اهدافش نبود. نکته حائز اهمیت این که، غلط و تجاوز رژیم را مردم و خصوصا مسئولان نه باید «بزرگ نمایی» کنند و نه «کوچک انگاری» و بر این اساس تجاوز و غلط رژیم صهیونی باید به گونه ای پاسخ داده شود که علاوه بر «بازدارندگی»،«محاسبات غلط» صهیونیست ها را درباره ایران آشکارتر کند و این پاسخ آن‎چنان توسط مسئولان سیاسی و نظامی کشورمان تدارک شود که سران صهیونیست بفهمند ایران و ایرانی و جوانان ایرانی چیستند وکیستند؟! پاسخی که به فرموده رهبر حکیم انقلاب براساس «مصالح مردم و کشور» باشد.
افتخارآفرینی دیگربار ارتش قهرمان
مقابله موفق پدافند هوایی کشورمان با تجاوز ارتش صهیونی چند نکته مهم را آشکارتر کرد:
۱-نشان داد که ایران قوی حالا و دراین زمانه به خاطر باور به توانمندی های فرزندان عزیزش علاوه بر توان بسیار قوی«آفندی» توان کم نظیر«پدافندی» را به دست آورده است.
۲-این موفقیت در مقابله با تجاوز رژیم اشغالگر به تمامی کشورهای منطقه و فرامنطقه ای نشان داد زمان جولان موشک ها و هواپیماهایشان در حریم ایران اسلامی مدت هاست که به پایان رسیده.
۳-اعتماد و علاقه مردم را به «ارتش قهرمان»ایران بیش ازپیش و دوصد چندان کرد. 
۴-این دفاع جانانه از حریم کشورمان توسط پدافند هوایی ارتش جمهوری اسلامی و دیگر دست اندرکاران حفاظت از حریم هوایی کشور موجب تقویت هرچه بیشتر «همگرایی» و «هم افزایی» نیروهای مدافع دین و میهن شد.
۵-این تجربه عینی و میدانی در دفاع از فضا و حریم کشور نشان داد، قوی شدن و حرکت به سمت «ایران قوی» در تمامی عرصه های علمی، فنی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، دفاعی، تجهیزاتی، دیپلماسی و... تنها راه حفظ استقلال ،عزت ،تمامیت ارضی ،امنیت،اقتدار و حفظ حرمت و کرامت ایران و ایرانی است.
۶-این بیداری، هوشیاری و مقابله جانانه پدافند هوایی کشور با تجاوز هوایی ارتش صهیونی علاوه بر این که قدرت، اقتدار، عزت، هیمنه و افتخارآفرینی ارتش جمهوری اسلامی را بار دیگر در پیش چشم مردم کشورمان به منصه ظهور گذاشت ، قدرت نمایی آشکاری در مقابل دشمنان و بدخواهان ایران و ایرانی شد.
۷- «ارتش پرافتخار»ایران با این دفاع جانانه از حریم دین و میهن و تقدیم ۴شهید بزرگوار در این راه مقدس (شهید گروهبان یکم محمدمهدی شاهرخی فر-شهید استوار یکم مهدی نقوی-شهید سرگرد سجاد منصوری و شهید سرگرد حمزه جهان دیده که این نوشته متبرک به نام این عزیزان است) علاوه بر بیش از ۴۸هزار شهیدی که در دوران دفاع مقدس تقدیم استقلال و عزت و مانایی دین و میهن و دفاع از ناموس وطن کرده، دیگر بار ثابت کرد که این رزم آوران سلحشور و گُردان عرصه میدان حمایت از دین و میهن و ملت بزرگ ایران،این سروقامتان ستبر سینه و حافظان حرمت وطن، این بزرگ مردان رزم آور پاکباز بی ادعا ،این مردان مرد و قامت برافراشتگان و کمر همت بستگان حفاظت از ایران و ایرانی همیشه و همچنان و تا پای جان بر سر میثاق خود با خدا و قرآن و ملت و ولایت برای حفاظت از کیان دین و میهن و در اهتزاز ماندن پرچم ایران بزرگ و عزیز و مقتدر محکم و استوار ایستاده اند. درود بی کران الهی  و سلام و مهر خالصانه همه ایرانیان نثار تمامی حافظان حریم دین ومیهن.
بر دست و بازوی تمامی حافظان استقلال و امنیت و رزم آوران و شهیدان و جانبازان و آزادگان و خانواده های محترم ایشان بوسه عشق و ارادت می زنم و بر این بوسه بسی افتخار می کنم.
یاد همه شهیدان نیروی انتظامی و مرزبانان عزیز،خصوصا ۱۰شهید سرافراز واقعه گوهر کوه تفتان را گرامی می دارم. اگر عمر و فرصتی بود به زودی در یادداشتی دیگر قلم ناچیز و الکن خویش را به نام ایشان نیز متبرک خواهم کرد.

یک راهبرد دقیق رسانه‌ای

جواد شاملو
نه بزرگ‌نمایی، نه کوچک‌انگاری. راهبرد رسانه‌ای دقیقی که از سوی رهبر انقلاب اعلام شد؛ چراکه به‌نظر می‌رسید از هر سو برخی در دام یکی از این رویکردها افتادند. برخی برای مدیریت افکار عمومی، فورا دست به کوچک‌نمایی حمله دشمن زدند. حال آنکه تحقیر دشمن لازم است اما نه به گونه‌ای که تنبیه دشمن غیرضروری شمرده شود! هرچند ضربه دشمن به قله رفیع امنیت ایران ناچیز بود، اما ظلم دشمن که به شهادت جان‌های منیع ایرانی انجامید نابخشودنی و خشم‌آور بود. جان ایرانی شیعه ارزشمند است. این داغ که در این حمله یک غیرنظامی جان خود را از دست داده و ایران دستکم برای یک نفر در یک لحظه امن نبوده، داغ کمی نیست. نمی‌توان از این گذشت که برخی از هموطنان ما با صدای پدافند از خواب پریده باشند. نمی‌توان پذیرفت که کودکی در نیمه‌شب از صداهایی که شنیده با گریه بیدار شده باشد.
از سویی دیگر برخی هم‌صدا با رسانه‌های بیگانه علم بزرگ‌نمایی را به دست گرفتند. واقعیت آن است که رژیم اشغالگر در حمله خود هیچ موفقیتی به‌دست نیاورد و حتی نتوانست درصدی از آسیب‌های وعده صادق۲ را جبران کند. بزرگ‌نمایی حمله دشمن یعنی تزریق  اضطراب در روح جامعه‌ای که تشنه آرامش است و این ترس‌افکنی بیش از موشک‌های دشمن امنیت ما را تهدید می‌کند. بزرگ‌نمایی حمله دشمن تهدید امنیت روانی جامعه است؛ مبادا یک ایرانی شبی با نگرانی تن به رختخواب بسپارد. فردای روز خطای محاسباتی دشمن، جوان ما به دانشگاه رفت، نوجوان ما به مدرسه و کارگر ما به کارخانه. نه تنور نانوایی‌ها خاموش ماند نه چراغ مغازه‌ها. پارک‌ها پر از آدم‌هایی بود که ورزش می‌کنند و کافه‌ها مانند همیشه پر از مشتری بودند. دشمن غلطی کرد اما در ایران آب از آب تکان نخورد. این یعنی هرچند به امنیت کشور توهین شده اما زخمی بر چهره آن ننشسته و آنکه خلاف این را القا کند، از زمره مرجفون است.

 

تقابل ایران و رژیم صهیونیستی نه 7 اکتبر آغاز شد، نه 5 آبان خاتمه می‌یابد

ایران ماشه را می‌چکاند

علیرضا حجتی

تهاجم اسرائیل به خاک ایران چه معنایی در معادلات کنونی منطقه تولید می‌کند؟ پاسخ به این پرسش مسیر را در توصیف صحنه میدانی برای تصمیم‌سازان ایران هموار خواهد کرد. 

در وهله اول، منازعه تهران – تل‌آویو در هنگامه آغاز یک بحران گسترده جنگی، ما را دوباره به روابط بین‌الملل ارجاع می‌دهد. مساله از داده‌ها فراتر رفته و اطلاعات پاسخگوی صحنه جدید نیست. مساله‌ای که بار دیگر تکیه بر تخصصی دیدن موضوعات اینچنینی با تسلط بر دانش روابط بین‌الملل را اثبات می‌کند. به همین خاطر بحث کاربست «نظریه» به مثابه دسته‌بندی کردن داده‌های پراکنده و استخراج الگوی رفتاری از آن، چیزی است که فقدان آن در عرصه تحلیلی کشور مشاهده می‌شود. با این توصیف، درگیری مستقیم ایران و رژیم صهیونیستی نشان داد فرضیه «تله جنگ» که ماه‌ها، نخستین پیش‌فرض توضیح تنش در منطقه بود چقدر اشتباه و دور از واقعیت بوده است، همانطور که امید بستن به آتش‌بس در غزه خوشبینانه بود. ایران، بعد از ترور اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی جنبش حماس در تهران، به دیپلماسی فرصت داد و از نقض حاکمیت سرزمینی خود چشم پوشید تا آنطور که رئیس‌جمهور ایران فاش کرد، در ازای آن، ایالات متحده و برخی متحدان غربی اسرائیل، طبق قولی که به کشورمان داده بودند، به دولت یاغی تل‌آویو لگام‌ زده و نتانیاهو را وادار به پذیرش آتش‌بس کنند. با محرز شدن این نکته که آتش‌بسی در کار نیست و نتیجه خویشتنداری ایران، صرفا خرید زمان برای کابینه افراطی رژیم صهیونیستی است، ایران تصمیم به عملیاتی کردن دومین ورژن وعده صادق گرفت. اینجا جایی است که رئالیست‌ها در روابط‌ بین‌الملل پرچم‌شان را می‌کوبند. آنها می‌توانند دوباره فریاد بزنند در فضای آنارشیک جهان، جایی برای قول شفاهی و اعتماد نیست. «وعده صادق ۲» در چنین لحظه‌ای خلق شد. در خاورمیانه حسن‌نیت، حسن‌نیت نمی‌آورد!

مقابله ایران - رژیم صهیونیستی دیگر حتی با نظریه «بازدارندگی» هم همخوان نیست. معادله میان تهران – تل‌آویو را باید در نظریه «موازنه قوا» فهم کرد. ایران قبل از عملیات «وعده صادق 2» صرفا با ارائه یک «تهدید معتبر نظامی» به عنوان یکی از ابزارهای موازنه، توانست میلیاردها دلار به این رژیم بدون شلیک یک گلوله خسارت وارد کند. رژیم صهیونیستی هم با تلاش برای وارد کردن آمریکا به این معادله، از واشنگتن به عنوان یک عنصر «موازنه‌ساز» در برابر دشمن خود بهره می‌برد. نتانیاهو و دار و دسته‌اش تلاش اصلی خود را اما بر اخلال در ادراک ایران پایه‌ریزی کرده‌اند. حمله 5 آبان و سپس تبلیغات فراوان پیرامون آن مبنی ‌بر از کار انداختن تمام توان دفاعی ایران با هدف سست کردن دست نیروهای مسلح ایران از چکاندن ماشه است. 

اسرائیل نیاز داشت این حمله را بزرگ و نابودکننده جلوه دهد، همانطور که نتانیاهو مدعی شد بازوهای ایران را قطع کردیم اما خارج از این ادعاهای بزرگ، رژیم یاغی‌ای که به جنگ‌های پیش‌دستانه با دکترین «برخیز و اول تو بکش» مشهور است، برای نخستین‌بار در تاریخ مجبور شده است برای یک حمله محدود به ایران هم از قبل تهران را مطلع سازد. 

بر اساس آنچه منابع عبری خبر داده‌اند، اقدام محدود نظامی اسرائیل علیه ایران با هدف جلوگیری از تشدید تنش با کشورمان صورت گرفته است. بر اساس گزارش واشنگتن‌پست، یک مقام ارشد اسرائیلی با آگاهی مستقیم از استراتژی نظامی این رژیم فاش کرد اسرائیل به عمد حمله اخیر خود به ایران را به طور محدود تنظیم کرده است تا تهران را برای پاسخ گسترده در محدودیت قرار دهد. 3 منبع آگاه نیز  به آکسیوس گفته‌اند که اسرائیل روز جمعه پیش از حملات خود ایران را مطلع کرده و پیامی فرستاد که تهران به این حمله پاسخی ندهد. این منابع گفتند که پیام اسرائیل تلاشی برای محدود کردن تبادل مداوم حملات بین اسرائیل و ایران و جلوگیری از تشدید تنش بوده است. این منابع مدعی شدند پیام اسرائیل از طریق چند طرف سوم به ایرانی‌ها منتقل شده است و اسرائیلی‌ها از قبل برای ایرانی‌ها روشن کردند که به طور کلی به چه چیزی حمله خواهند کرد و به چه چیزی حمله نمی‌کنند. هراس از پاسخ ایران با کلیدواژه پرهیز از تشدید تنش موضوعی بود که تقریبا مقامات آمریکایی هم بر آن پافشاری داشتند. آنتونی بلینکن در این راستا هفته قبل، بعد از سفر منطقه‌ای خود گفت: «نگران درگیری گسترده‌تر با ایران هستیم. پس از حمله موشکی مجدد ایران علیه اسرائیل، احتمال تشدید تنش‌ها بالاست. آمریکا از حق اسرائیل برای دفاع از خود حمایت می‌کند». دلیلی که رژیم صهیونیستی را وادار به یک حمله محدود به ایران کرد، کیفیت عملیات «وعده صادق 2» بود.

این تقابل بازتابی از مفهوم ضربه اول و دوم در روابط بین‌الملل است. به این معنا که ضربه اسرائیل به ایران آسیب‌زننده اما ضربه ایران به رژیم صهیونیستی بر اساس جبر جغرافیایی برای این رژیم ویرانگر و نابود‌کننده خواهد بود.

با این همه، درز دادن این اطلاعات توسط صهیونیست‌ها برای تزلزل در پاسخ ایران، نافی بی‌جواب گذاشتن این گستاخی از سوی ایران نخواهد بود. رژیم صهیونیستی به خود جرات داده است برای نخستین‌بار به خاک ایران تجاوز کند و رسما مسؤولیت آن را به عهده بگیرد. حمله به پایتخت ایران، پیام معناداری است که تهران از آن چشم‌پوشی نخواهد کرد. 

در این چارچوب، از بیانات روز یکشنبه رهبری، تفاسیر مختلف و برداشت‌های متفاوتی شده است. عده‌ای مواضع رهبری در اصلاح نظام محاسبه صهیونیست‌ها را تعبیر به این کردند که ایران به دنبال پاسخ نخواهد رفت. این تاویل مطلقا خطاست. نگاهی به الگوی رفتاری تاریخی آیت‌الله خامنه‌ای نشان می‌دهد ایشان به هیچ عنوان قائل به نادیده گرفتن خطای رژیم صهیونیستی علیه ایران نیستند. 

مواضع رهبری درباره اسرائیل را باید در یک منظومه کلی و در تداوم پیام‌های‌ایشان پس از حمله به کنسولگری و ترور شهید هنیه جست‌وجو کرد. انذار رهبری درباره کوچک‌نمایی حمله رژیم صهیونی به خاک ایران، هرچه باشد تفسیر عدم پاسخ به تل‌آویو قلمداد نمی‌شود. خطای محاسباتی صهیونیست‌ها در جسارت به خاک ایران چگونه باید اصلاح شود؟ پاسخ روشن است. اینکه سران اشغالگر دچار این سوءبرداشت شوند که تعرض به ایران پاسخی نخواهد داشت ایران را در یک مارپیچ خطرناک بحرانی وارد خواهد کرد.

در ادبیات موازنه قوا و بازدارندگی، آخرین اقدام به عنوان نتیجه نهایی منازعه تعریف می‌شود. یعنی اگر روند تقابل ایران و اسرائیل، 5 آبان 1403 خاتمه یافته باشد، در دانش روابط بین‌الملل به معنای پیروزی رژیم صهیونیستی خوانده می‌شود. ایران می‌تواند شکست را بپذیرد یا خود نقطه پایانی این جنگ را بگذارد؛ جنگی که آینده منطقه و تاریخ را رقم می‌زند.