امید و وحدت

پایگاه بصیرت / اکرم وصالی‌دلشاد

چند وقت پیش، هنگامی که در فضای مجازی می‌چرخیدم و اطلاعات سریع و اخبار را مرور می‌کردم، چیزی ذهنم را مشغول کرد و ساعت‌ها درگیر آن شدم. نوشته بود که در سال‌های نود و چند، در یک شهر و یک مدرسه دولتی معمولی، تمام افراد یک کلاس رشته تجربی در کنکور، در رشته‌های پزشکی، دندان‌پزشکی و داروسازی قبول شده‌اند. نه مدرسه تیزهوشان بوده، نه معلم‌ها شاخ غول شکسته بودند و نه هیچ چیز عجیب و غریب دیگری. تنها چیزی که بود این بود که «در کلاس درس، هر کس هر آنچه می‌خواند و یاد می‌گرفت از هر کتاب درسی و کمک درسی، با خلوص نیت به هم‌کلاسی‌هایش آموزش می‌داد. همه باهم با هدفی مشترک!» جدا از اتحاد ستودنی این دانش‌آموزان، امید اجتماعی آنها کاملاً محسوس بود. «امید اجتماعی» مفهومی ترکیبی از جامعه‌شناسی و روان‌شناسی است و به‌معنای داشتن باور به آینده‌ای بهتر و توانایی انجام تغییرات مثبت در جامعه است. این امید یک نیروی محرک برای ایجاد تحول و تغییرات اجتماعی شناخته می‌شود. برای نمونه، هنگامی که مردم به این باور برسند که می‌توانند با همدلی و همکاری به مشکلات جامعه خود پاسخ دهند و آنها را حل کنند، سطح امید اجتماعی در آن جامعه افزایش می‌یابد. در ایران عزیز ما همواره امید اجتماعی در بین توده‌های مردمی مشهود است. انقلاب اسلامی ایران بزرگ‎ترین نمونه امید اجتماعی در طول تاریخ است.

منبع: هفته نامه صبح صادق