ورق برگشت!

دشمنان صهیونیستی- آمریکایی ملت ایران با پنداری غلط در حمله به ایران، حماقتی بزرگ را مرتکب شدند که تبعاتش آنها را رها نخواهد کرد. آنها فکر می‌کردند ایران به سبب تضعیف مثلث نفوذ منطقه‌ای و مقاومت به‌ویژه در سوریه و لبنان پس از سیدنصرالله، نارضایتی داخلی در آستانه شکاف و نقار سیاسی و اقتصادی و ضعف پدافندی و آفندی است بنابراین بهترین زمان برای تسویه حساب است.
۲۵۰ تا ۳۰۰ هدف طراحی و برنامه‌ریزی شد و ایرانِ جان در ۲۳ خرداد سال ۱۴۰۴ با حمله‌ای بی‌سابقه، در بهت کامل و در وسط مذاکره با آمریکا، با شهادت شماری از بهترین دانشمندان هسته‌ای، زن و بچه بی‌گناه مردم و فرماندهان عالی‌رتبه نظامی‌اش مواجه شد. این وضعیت به‌همراه فضای ملتهب در تهران و سراسر کشور و نشر موجی از شایعات و تهدید‌های شناختی و روانی، اجزای سناریویی بود که طراحانش امید داشتند «تجزیه، تسلیم و فروپاشی جمهوری اسلامی» را در چند روز برایشان رقم بزند. اما تنها در فاصله‌ای کوتاه، ورق برگشت و ایران نه‌تنها فرو نپاشید، بلکه بازی را از نو نوشت.
علت این ایستادگی سریع و برگشتن ایران از لبه پرتگاه، بیش و پیش از هر چیز، به رهبری حکیمانه و قاطع امام المسلمین حضرت آیت‌الله‌العظمی امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) بازمی‌گردد؛ رهبری که در همان ساعات نخست، پیام مقتدرانه‌ای صادر کرد که نه‌تنها خبری از مرثیه و اندوه در آن نبود، بلکه لبریز از اراده و وعده پاسخ سخت بودو پاسخ موشکی ظرف کمتر از ۲۴ ساعت عملیاتی شد.
مقایسه این حادثه با نمونه‌های مشابه در منطقه، اهمیت موضوع را دوچندان می‌کند. در عراق زمان صدام و سال گذشته در سوریه در آستانه فروپاشی، نیرو‌های امنیتی و نظامی با چند پیامک تهدید و تطمیع، یا فرار کردند یا زمینه سقوط شهر‌ها را فراهم آوردند. در عراق، ارتش صدام ظرف سه هفته فروپاشید و در سوریه، شهری مانند حلب بدون شلیک حتی یک گلوله به‌دست مخالفان افتاد. اما در ایران هیچ‌یک از این سناریو‌ها موفق نشد. اگر هم دشمن موفق به ترور شد، اما به‌وضوح ناکام در نفوذ و انشقاق بود. رهبری مقتدرانه امام خامنه‌ای، شناخت دقیق ایشان از جامعه ایران و دشمن، و همچنین ریشه‌دار بودن فرهنگ مقاومت در تاریخ ملت ایران، سه‌ضلعی قدرتمندی را تشکیل داده که در برابر بزرگ‌ترین طوفان‌ها هم تاب آورده است: «ایرانِ باعظمت، ایرانِ با این تاریخ، ایرانِ با این فرهنگ، ایرانِ با این عزم پولادین ملی، اسم «تسلیم» برای یک چنین کشوری مایه استهزاء کسانی است که ملّت ایران را می‌شناسند.» (۵ /۴/ ۱۴۰۴)