اعتراف روشنگر!

پایگاه آمریکایی‌ها در العُدید قطر مغز متفکر فرماندهی‌های ششگانه آمریکا در دنیاست که در پاسخ به حمله آمریکا به مراکز هسته‌ای ایران مورد ضربه موفق زرادخانه بالستیک‌های ایرانی قرار گرفت. دونالد ترامپ، پس از حمله موشکی نیرو‌های مسلح ایران به العُدید، سعی کرد با ادبیّات سخیف خود این حمله را تخفیف دهد. اما با گذشت زمان، آرام‌آرام بعضی تصاویر و اسنادِ درز‌کرده از سانسور سنگین آمریکایی و صهیونی نشان می‌دهد قلب سامانه حیاتی بستر ارتباطات امن ارتش ایالات متحده در العُدید، زیر ضربه ایرانی‌ها قرار گرفته و متلاشی شده است. هشتاد سال پس از جنگ جهانی دوم، این برای دوّمین مرتبه است که یک پایگاه نظامی آمریکایی با اعلام قبلی و پذیرفتن رسمی مسئولیت، هدف قرار می‌گیرد. افتخار مرتبه اول هم در سال ۱۳۹۸ و حمله موشکی به پایگاه عین‌الاسد در عراق به نام بالستیک‌های ایرانی رقم خورده است.
به زعم کارشناسان دنیا درخواست آتش‌بس به نوعی اعتراف ضمنی به قدرت موشکی ایران و برای گریز از این فضا بود؛ فضایی که رژیم تصور می‌کرد با ترور دسته‌جمعی فرماندهان ایرانی، در ادامه می‌تواند ساختار نظامی و به‌ویژه موشکی ایران را به زانو درآورد، اما گذشت زمان نشان داد قضیه معکوس شده است. لفاظی اخیر نخست‌وزیر رژیم مبنی بر اینکه هر توافقی که غرب با ایران می‌کند باید شامل توان موشکی ایران هم باشد و برد موشک‌های بالستیک و کروز و پهپاد‌های ایرانی را زیر ۴۸۰ کیلومتر مهار کند، شاهدی دیگر بر توان و قدرت موشکی ایران است. ضربات موشکی ایران اگر کشنده، تأثیرگذار و تغییردهنده قواعد بازی نبود، جنگ نه به ایستگاه درخواست آتش‌بس از سوی دشمن می‌رسید و نه به این مرحله که دشمن صهیونی رسماً از غرب و آمریکا درخواست کند تا یک طرح سیاسی برای مهار قدرت موشکی ایران ارائه کنند.
توان موشکی ایران مانند توان نیروی هوایی بعضی کشور‌های همسایه از طریق یک کانال وارداتی تأمین نشده که به محض منهدم شدن کانال یا خرابکاری در زنجیره تأمین محصول از بین برود. سازو‌کاری که به مثابه یک درخت کهن‌سال است که از لحاظ توان علمی و فنی، توان تکنولوژیکی، زنجیره تأمین و مواد اولیه، نیروی انسانی، توان کنترل و فرماندهی و مدیریت، ریشه در عمق جامعه ایرانی دارد؛ درختی که در سال ۱۳۶۳ و میانه‌های جنگ با رژیم بعثی یک نهال کوچک بود؛ نهالی کوچک که از آن سال تا الان، ریشه در ساختار‌های متعدد علمی، دانشگاهی، نظامی، فنی و مدیریّتی دوانده و حالا تبدیل به درختی پهناور شده که دیگر نمی‌توان با ترور چند فرمانده یا منهدم کردن چند تأسیسات روی زمین، آن را از ریشه درآورد. هر‌چند بر سَردَر این ساختار و مجموعه اسامی پرافتخاری مانند «طهرانی‌مقدّم» و «حاجی‌زاده» قرار گرفته، اما سلول به سلول این ساختار و توان با اتکاء به آن چیزی شکل گرفته که بر بستر ظرفیت‌ها و توانایی‌ها و استعداد‌های ملت ایران جاری است.