سرویس خارجی: «رامز مصطفی»، مسئول «جبهه خلق فلسطین – فرماندهی کل» در لبنان درخصوص تحولات چهار ساله اخیر در منطقه گفت: به خوبی روشن است که موضوع فلسطین در طول چهار سال اخیر و در نتیجه تحولات منطقه از جدول کاری بسیاری از کشورهای عربی به سود مصالح آمریکا و اسرائیل خارج شده است و بدون شک اگر همین نیروها و توانایی‌ها برای قضیه فلسطین در همین چهار سال به کار گرفته شده بود تاکنون همه پیروزی‌ها و دستاوردها برای فلسطین به دست می‌آمد.
رامز مصطفی در تشریح مهمترین رویدادهای مربوط به فلسطین در سال گذشته گفت: اگر بخواهیم از مهمترین رویدادهای سیاسی سال 2014 که برای فلسطین رخ داد نام ببریم یکی از آنها توقف مذاکرات بین دولت خودگردان فلسطین و رژیم صهیونیستی است که به دلیل سیاست‌های تحمیلی بود که در زمینه ایجاد شهرک‌های یهودی نشین و ترور رهبران و شهروندان فلسطینی از سوی اسرائیل به کار گرفته شد، علاوه بر آن اسرائیل از آزادی گروه چهارم اسرای فلسطینی که بیش از بیست سال در زندان‌هایش به سر می‌بردند سرباز زد و البته همه اینها نشان می‌دهد یهودیان صهیونیست هیچگاه به وعده‌هایشان عمل نمی‌کنند و یکی از مصادیق بارز عهدشکنان در طول تاریخ حیات تجاوزکارانه‌شان بوده‌اند .
وی افزود: این امر باعث شد تا مذاکرات بین حکومت خودگردان و رژیم اسرائیل متوقف شود و رئیس دولت فلسطین به دو جهت دیگر حرکت کند. عباس ابتدا از تعهدی که به جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا مبنی بر عدم رجوع به موسسات و سازمان‌های بین‌المللی برای به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان عضوی رسمی از سازمان ملل داده بود سرباز زد، با این حال از شکایت از اسرائیل در دادگاه جنایات جنگی خودداری کرد، اما جهت دیگر حرکت رئیس خودگردان فلسطین به سوی حماس به منظور پایان دادن به وجود دو دولت در کرانه غربی و نوار غزه بود که خروجی آن تشکیل دولت وحدت یا همان وفاق ملی به ریاست رامی حمدلله بود، اما متاسفانه این روند به دلیل اختلافات بین حماس و فتح بر سر شمار کارمندانی که حماس از سال 2007 به بعد به استخدام در آورده بود کامل نشد، تبادل اتهامات بین حماس و فتح بر سر دلایل عدم تشکیل دولت وفاق ملی ادامه داشت تا آن که تجاوز وحشیانه ارتش اسرائیل به نوار غزه آغاز شد که طی آن حدود 2300 تن به شهادت رسیدند که بیشتر آنها را زنان و کودکان تشکیل می‌دادند و طی آن تقریبا تمامی زیرساخت‌های شهری در نوار غزه نابود شد و این نبرد از طولانی‌ترین جنگ‌های رژیم صهیونیستی علیه نواز غزه بود که 51 روز طول کشید، در این جنگ برخی محله‌ها مثل حی الشجاعیه و حی التفاح به کلی نابود شدند، به رغم این تلفات سنگین اما ارتش اسرائیل نتوانست مقاومت فلسطینی‌ها را در هم بشکند و تل‌آویو به اهداف سیاسی خود دست نیافت.
رامز مصطفی ادامه داد: به رغم این مقاومت و دستاورد سیاسی اما به دلیل شرایط سیاسی در مصر و اقدامات دولت مصر علیه حماس و اتهام این جنبش به دست داشتن در تحولات نظامی سینا علیه ارتش مصر، مذاکرات غیر مستقیم در قاهره بین رژیم صهیونیستی و طرف‌های فلسطینی متوقف شده و همین امر باعث شد تا بر شدت محاصره غزه افزوده شود، این روند باعث شد تا بسیاری از خانواده‌های فلسطینی ساکن غزه به دلیل شرایط بسیار سخت اقتصادی و معیشتی به فکر مهاجرت بیفتند، از سوی دیگر مواد اولیه برای ساخت مجدد غزه نیز با تاخیر وارد نوار غزه می‌شد و اسرائیلی‌ها در سایه ارسال این مواد درصدد جاسوسی از قدرت مقاومت در زمینه بازسازی خویش و امکانات موشکی‌اش بودند چرا که این توانایی قدرت استراتژیک مقاومت در نوار غزه به شمار می‌رود؛ قدرتی که باعث شد تا قدرت ارتش صهیونیستی متزلزل شود و به نوعی در بحران سیاسی فرو روند.وی در بیان موضوعات مهم دیگر در باره فلسطین افزود: از جمله مسائل مهمی که در سطح مسئله فلسطین شاهدش بودیم موضوع طرح فلسطینی عربی برای ارائه به سازمان ملل متحد بود که به دلیل فشارهای وارده از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا با جرح و تعدیل‌های زیادی همراه بوده است به گونه‌ای که مشروعیت و ماهیت اصلی‌اش را از دست داده است.
از جمله این موارد موضوع حق بازگشت به سرزمین‌های اشغالی است که در کنار موضوع خسارت قرار داده شده است به گونه‌ای که اگر بازگشت نباشد آنگاه موضوع به پرداخت خسارت پایان می‌یابد، در حالی که حتی در کنفرانس سران عرب در 2002 در بیروت بر اصل بازگشت همه فلسطینی‌ها تاکید شده است.
این هم در حالی است که هم بازگشت و هم جبران خسارت را اسرائیلی‌ها به شکل کامل رد می‌کنند و اصلا هیچ یک را قبول ندارند، در این طرح از قدس به عنوان پایتختی برای دو دولت نام برده می‌شود و قدس شرقی را پایتخت دولت فلسطین می‌نامد و این اعتراف و به رسمیت شناختن قطعنامه شماره 184 معروف به تقسیم فلسطین است که در سال 1947 از سوی شورای امنیت صادر شد، از همه خطرناکتر این است که براساس این طرح به یهودی بودن دولت اسرائیل اعتراف رسمی صورت می‌گیرد که خود به مراتب خطرناکتر از اعتراف به موجودیت اسرائیل است و از همه جالب‌تر این است که به رغم همه این عقب نشینی‌ها از سوی حکومت خودگردان فلسطینی اما طرح فلسطینی عربی در شورای امنیت رد می‌شود و به ناچار محمود عباس به سوی ارائه شکایت به دادگاه جنایات جنگی می‌رود البته این اقدام با آنکه بسیار دیر است اما خوب است.
وی ادامه می‌دهد: ما به خوبی می‌دانیم که اسرائیلی‌ها از توجیه اتهامات جنایات جنگی به مسئولان و افسران ارتشش بسیار وحشت دارد زیرا موجب انزوای سیاسی و بین‌المللی و متهم شدن در نزد افکار عمومی دنیا می‌شود، از سوی دیگر جهان به مراتب بیشتر از گذشته درد و رنج مردم فلسطین را می‌فهمد از همین روست که آرام آرام اعتراف‌های رسمی در زمینه به رسمیت شناختن دولت فلسطین ولو به صورت غیر الزامی را شاهد هستیم، این نشان می‌دهد که مردم و افکار عمومی بر پارلمان‌های خود فشار وارد می‌کنند که در قبال موضوع فلسطین باید مسئولیت بپذیرند، به دلیل همین فشار افکار عمومی است که دولت آمریکا از اسرائیل خواسته است سیاست‌های اعتدالی در قبال فلسطینی‌ها اتخاذ کند گرچه اسرائیلی‌ها هرگز این سیاست را در پیش نمی‌گیرند.
امز مصطفی در باره اختلافات داخلی بین فلسطینی می‌گوید: هرگونه تفرقه و اختلاف داخلی فلسطینی به مصلحت دشمن صهیونیستی تمام می‌شود، درگیری کلامی فتح و حماس فقط به افزایش اشغالگری و سیاست ساخت شهرک‌های یهودی نشین کمک می کند به شکلی که دیگر از قدس چیزی باقی نخواهد ماند و کرانه غربی به منطقه ای کاملا جدا از اطرافش تبدیل شده است و به قول مورخ یهودی روبن اشتاین اوضاع به گونه‌ای شده است که دولت فلسطین جایی را پیدا نخواهد کرد که بر آن بر پا شود چرا که شهرک سازی هیچ زمینی را برای فلسطینی‌ها باقی نگذاشته است لذا چنین دولتی آرام آرام متلاشی می‌شود .
وی با امید به پایان اختلافات داخلی در بین فلسطینی‌ها می‌گوید: ما آرزو می‌کنیم که پیمان مصالحه ملی بین فتح و حماس اجرایی شود و سیاست عقب‌نشینی‌های مجانی که به رژیم صهیونیستی و آمریکایی‌ها تقدیم می‌شود متوقف شود و به سوی اصول و بنیان مبارزه در میدان و عدم فرد گرایی در موضوعات تاریخی و استراتژیک پرونده فلسطین روی آوریم، مواضع گروه‌های عضو سازمان آزادیبخش فلسطین در خصوص طرح جدید تعدیل شده دولت خودگردان فلسطین که به مجامع و طرف‌های بین‌المللی ارائه شده نشان می‌دهد که آنها خواستار پایان دادن به فردگرایی در پرونده فلسطین هستند، ما هرگونه انحصار گرایی در تصمیم گیری‌های اصولی را به شدت رد می‌کنیم و دعوت می‌کنیم که چهارچوب جدید و موقتی در بین گروه‌های فلسطینی تدوین تا تصمیمات در همین چهارچوب اتخاذ شود تا زمانی که انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری و شورای ملی فلسطین برگزار شود.
رامز مصطفی درخصوص اتهامات وارده به برخی از گروه‌های فلسطینی مستقر در اردوگاه های فلسطینی در لبنان مبنی بر همکاری با برخی گروه‌های تکفیری و تروریستی گفت: اردوگاه‌های فلسطینی در لبنان هرگز پایگاه رشد و یا همکاری با تروریست‌ها و تکفیری‌ها نبوده و نخواهد بود و هرگونه اتهامی را در این زمینه رد می‌کنیم، گروه‌های فلسطینی به صورت مشترک بر بی‌طرفی کامل در خصوص همه تحولاتی که در طول چهار سال اخیر در منطقه رخ داده ثابت قدم ایستاده‌اند، ما در کنار مقاومت اسلامی و ملی لبنان و حزب‌الله ایستاده‌ایم و هدف ما فقط فلسطین است و هرگز در امور داخلی طرفی دخالت نمی‌کنیم و از دولت لبنان می‌خواهیم که حقوق فلسطینی‌ها را رعایت کند و درخواست حقوق فلسطینی در کنار رد هرگونه تبدیل فلسطینی‌ها به عنوان شهروند لبنانی است و هرگونه طرحی جز بازگشت به فلسطین و سرزمین مادری را رد می‌کنیم، ما هرگونه طرح جدیدی که باعث مهاجرت دادن جدید فلسطینی در نتیجه تحولات منطقه باشد را رد می‌کنیم و برای جلوگیری از هرگونه رخداد غیر منتظره‌ای خواستار اجرای گفتگوهای لبنانی – فلسطینی و همکاری با طرف‌های امنیتی و نظامی لبنان هستیم تا فلسطینی‌های مستقر در اردوگاه‌ها اطمینان لازم را کسب و نگرانی‌هایشان برطرف شود.
وی درباره مشکلات کنونی اردوگاه‌های فلسطینی گفت: بزرگترین مشکل حال حاضر اردوگاه‌های لبنان این است که هزاران تن از مردم فلسطین که در نتیجه اقدامات مجموعه‌های مسلح ضد نظام از سوریه بیرون رانده شده‌اند به سوی این اردوگاه‌ها هجوم آورده‌اند در حالی که از کمبود امکانات به شدت رنج می‌برند و حتی برای تعداد ساکنین رسمی این اردوگاه‌ها نمی‌توانند پاسخگو باشند، با این حال هزاران فلسطینی آواره از سوریه نیز به این اردوگاه‌ها اضافه شده اند، این اردوگاه‌ها از امکانات اولیه زندگی برخوردار نیستند و با کمال تاسف «آنروا- سازمان بین‌المللی کمک به آوارگان فلسطینی» نیز در این زمینه هیچگونه کمک قابل توجهی نمی‌کند و به مسئولیت‌های قانونی خود که از سوی سازمان ملل تعیین شده عمل نمی‌کند و در قبال آوارگان فلسطینی که از سوریه آمده‌اند هیچ وظیفه‌ای را احساس نمی‌کند.