یادداشت: گروه ترجمه ـ پایگاه اینترنتی «وال‌استریت‌ژورنال» 18 نوامبر 2015 (۲۷ آبان) در مقاله‌ای به ابعاد روابط ایران و چین در پرتو امضا و اجرای برجام پرداخت و نوشت: «برجام زیرساخت هسته‌ای ایران را آن‌چنان که کاخ سفید اساساً متعهد شده است، محدود نمی‌کند. در واقع، برجام طی دهه آتی به تهران مسیری آرام، اما بی‌وقفه برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای می‌دهد و حتی این وضعیت سبب می‌شود حکومت ایران به‌طور بی‌سابقه‌ای به درآمدهای اقتصادی دست یابد. بخش دیگر بسیار مبهم‌تر است. برداشته شدن تحریم‌ها پس از برجام که سالانه حدود 100 میلیارد دلار یا بیشتر به درآمدهای جمهوری اسلامی ایران می‌افزاید، احتمالاً به ایران در ادامه رفتارهای بی‌ثبات‌کننده‌اش در جبهه‌های مختلف کمک جدی خواهد کرد.»
در ادامه مقاله آمده است: «این تحولات، آمریکا و متحدانش را به‌طور جدی تهدید خواهد کرد. با وجود این، رهبران چین اوضاع را کاملاً متفاوت می‌بینند. از نظر آنها، ایران امروز بیش از آنکه تهدیدی راهبردی باشد، فرصتی اقتصادی است و به همین دلیل این روزها پکن مشغول طرح‌ریزی افزایش حضور خود در جمهوری اسلامی ایران است. ایران سال 2011 در واکنش به تشدید تحریم‌های غرب علیه برنامه هسته‌ای‌اش، چرخش به سوی آسیا را آغاز و روابط خود با کشورها و بازارهای این منطقه را به منزله راهی برای پرهیز از انزوای اقتصادی تقویت کرد.»
در پایان مقاله آمده است: «چین در میان این شرکای جدید ایران، کشوری مهم بود؛ چرا که این کشور تقریباً نیمی از نفت ایران را خریداری می‌کرد و در جایگاه یکی از اعضای گروه 1+5، نقشی کلیدی در گفت‌وگوها داشت؛ اما از زمان امضای برجام شاهد هستیم که تلاش‌های چین در قبال ایران تشدید شده و تأثیر آن بر اوضاع بازار و راهبرد کلان چین در قبال جمهوری اسلامی ایران محسوس است. البته چینی‌ها این نگرانی را نیز دارند که در فضای پساتحریم فرصت‌های آنها در ایران به دلیل حضور سایر سرمایه‌گذاران، از جمله غربی‌ها محدود شود.»