تصویب قطعنامه حقوق بشر علیه ایران، خلاف ادعای تغییر روش برخورد غرب پس از توافق است.
روزنامه وطن امروز با طرح این سوال که «دولت بعد از قطعنامه ضدایرانی چه می‌کند؟ آیا دوباره روح توافق آزرده شده است؟» نوشت: رئیس‌جمهور بعد از عقد توافقنامه ژنو آن را «زانو زدن قدرت‌ها در برابر ایران» نامیده بود و در اولین صحبتش اعلام کرد دیگر دیوار تحریم‌ها ترک برداشته است. طبق توافقنامه ژنو قرار نبود تحریم دیگری علیه ایران اعمال شود؛ این حداقل توافق فی‌مابین، طبق گفته‌های مسئولان کشور بود اما کمتر از چند هفته بعد از توافق، تحریم‌ها مجدد و مکرر هم شروع شد.
ظریف در پی انتقاداتی که به بدعهدی طرف مقابل می‌شد درباره اعمال تحریم‌های بعد از ژنو توسط آمریکا علیه کشورمان اعلام داشته بود: این تحریم‌ها با روح توافقنامه ژنو مغایرت دارد و همین کلام نهایت و بزرگ‌ترین موضع علیه عهدشکنی طرف مقابل در توافق بود. دولت با همه نقدهای وارد بر مسیر مذاکرات و نحوه تعاملات غلطی که منجر به یک توافق بد و ضعیف شد؛ برجام را به کشور آورد و برجام مبتنی بر قیودی که مجلس، شورای امنیت ملی و رهبر انقلاب زدند؛ مصوب و اجرای آن منوط به اجرای اولیه آن قیود شد. همچنین برخی شروط نیز درباره ادامه اجرا یا توقف اجرای تعهدات برجام گذاشته شد.
شرط اساسی در نامه رهبر حکیم انقلاب مربوط به تحریم‌ها بود. ایشان فرمودند: «از آنجا که پذیرش مذاکرات از سوی ایران اساسا با هدف لغو تحریم‌های ظالمانه اقتصادی و مالی صورت گرفته است و اجرایی شدن آن در برجام به بعد از اقدام های ایران موکول گردیده، لازم است تضمین‌های قوی و کافی برای جلوگیری از تخلف طرف‌های مقابل، تدارک شود که از جمله آن اعلام کتبی رئیس‌جمهور آمریکا و اتحادیه اروپایی مبنی بر لغو تحریم‌هاست در اعلام اتحادیه اروپایی و رئیس‌جمهور آمریکا باید تصریح شود که این تحریم‌ها به کلی برداشته شده است. هرگونه اظهاری مبنی بر اینکه ساختار تحریم‌ها باقی خواهد ماند، به منزله نقض برجام است.» و شرط دوم عبارت بود از «در سراسر دوره ۸ ساله، وضع هرگونه تحریم در هر سطح و به هر بهانه‌ای (از جمله بهانه‌های تکراری و خودساخته تروریسم و حقوق بشر) توسط هر یک از کشورهای طرف مذاکرات، نقض برجام محسوب خواهد شد و دولت موظف است طبق بند ۳ مصوبه مجلس، اقدام‌های لازم را انجام دهد و فعالیت‌های برجام را متوقف کند.»
نویسنده می‌افزاید: این شروط بدین معناست که عدم لغو تحریم‌ها یا اعمال تحریم جدید به هر بهانه‌ای به معنای عهدشکنی طرف مقابل و توقف همکاری در چارچوب برجام است. پس از شروط رهبری، همه تاکیدشان بر آن بود که باید تمام توجه خودشان را برعدم تخلف طرف مقابل جلب کنند اما حالا و تنها یک ماه پس از تایید مشروط برجام با «سند صیانت»، دوباره موضوع قطعنامه ضدایرانی و ایضا تحریم‌های پساقطعنامه‌ای مطرح شده است. کمیته حقوق بشر مجمع عمومی سازمان ملل روز پنجشنبه ۲۸ آبان‌ماه، اولین قطعنامه ضدایرانی خود در دوران پسابرجام را تصویب کرد.
احمد شهید در گزارش خود گفته که با روی کارآمدن دولت حسن روحانی، وضعیت حقوق بشر در ایران «بدتر» شده است.
این روزنامه با اشاره به اینکه آقای روحانی معتقد است توافق هسته‌ای فصل جدیدی در روابط ایران و غرب است، نوشت: حالا یک‌بار دیگر یک قطعنامه دیگر علیه ایران در دستور کار قرار گرفته است و اتفاقا کسانی که جلوی ایران نشسته بودند و تعهد کرده بودند دیگر خبری از قطعنامه و تحریم نباشد نیز پای این قطعنامه را امضا کرده‌اند. حالا سوال اساسی این است که رفتار دولت چگونه خواهد بود؟ آیا این بار نیز از حرف‌های عوام‌فریبانه همچون «از روز پایان مذاکرات برخورد دنیا با ایران در موضوع هسته‌ای براساس متن برجام و قطعنامه تغییر کرده است» یا «تنها روح توافق آزاردیده» و... استفاده خواهد کرد یا واقعا اقدامی متقابل و متناسب را در این‌باره اتخاذ می‌کند؟