چهار سال پیش انتخابات مجلس برایشان شکل نیمه تحریم شده ای را داشت که آخرین ساعات، در شعبه ای خلوت و متروک در دماوند برای خالی نبودن صفحه ی زندگی سیاسی از مهر انتخابات مجلس نهم سربرآورد. طرفدارانشان هم بین رأی دادن و رأی ندادن معلق مانده بودند؛ چرا که بزرگانشان راهنمای چپ می زدند و راست می پیچیدند!
امسال اما همه شان تمام قد آمده اند وسط که حضور پرشور داشته باشید؛ حامیانشان هم بی کلام و بی اعتراض و حتی بی سوال اینکه چهار سال پیش چه بود و الان چه هست، سرها پایین انداخته و راه افتاده اند دنبالشان که بله؛ بله؛ باید رأی داد و منطق سیاسی فلان می گوید و عقل اجتماعی بیسار و اصلاً یک جوری تبلیغ می کنند که انگار این نظام جمهوری اسلامی بوده که دم از تحریم انتخابات می زده و به گونه ای رفتار کرده که مانع حضور مردم در انتخابات شده و به قول آن طنز تلگرامی اوضاع طوری شده که اگر فردا رضا پهلوی هم هشتگ بزند رأی می دهم، خیلی تعجب نمی کنم!
فقط آنکه اولاً شرکت در انتخابات تایید ضمنی سلامت روند انتخابات را با خود دارد؛ نمی شود شما به سلامت روند برگزاری انتخابات ایراد داشته باشید و همزمان خودتان در همین روند به عنوان رأی دهنده حضور یابید. طبیعتاً ما در انتخاباتی رأی می دهیم که بدانیم رأی ما در نتیجه‌ی انتخابات موثر خواهد بود. و ثانیاً دعوت به شرکت پرشور در انتخابات همان چیزی است که حضرت آیت الله خامنه ای چند دهه، بدون آنکه نظرش را شرایط و منافع حزبی دیگران تغییر دهد، بر آن اصرار داشته و دارد. در واقع موضع نظام در مورد مشارکت مردم روشن است و در این موضع، چرخش سیاست زده در مورد دعوت از مردم برای حضور در صحنه های سیاسی دیده نمی شود؛ رهبران جمهوری اسلامی همواره در هر انتخاباتی مردم را به حضور حداکثری در انتخابات دعوت کرده اند و در این موضوع حتی به استدلال های سیاسی و عقل جمعی اکتفاء نکرده اند و فتوای شرعی هم ضمیمه‌ی این دعوت ها شده است. اما سیاست ورزانی دیده می شوند که انتخابات به انتخابات، طرفدارانشان باید بنشینند ببینند منافع حزبی بزرگانشان چه می گوید و این بار دوست دارند که مردم در انتخابات حضور پرشور داشته باشند یا نه!
بحث این نوشتار، حضور و عدم حضور مردم نیست؛ چه آنکه تکلیف نظر در مورد حضور مردم مشخص است؛ مردم با هر تفکری، شرکت در انتخابات حق مسلم شان است و هیچکس نباید به خاطر منافع حزبی مانع حضور مردم شود؛ بحث ما، رنگ عوض کردن های فصلی یک جریان است و دنبال راه افتادن های توده هایشان... دلیلش البته روشن است؛ بزرگان اصلاح طلب فقط وقتی یقین به پیروزی داشته باشند، مدافع حضور مردم هستند و مردم فقط وقتی برایشان اهمیت دارند که نتیجه ی حضورشان سرکار آمدن اصلاح طلبان باشد. اگر هم دعوت به مشارکت کردند و باختند، حتماً تقلب شده است!
شاید گفته شود که اصلاح طلبان به نتیجه رسیده اند که قهر با انتخابات نتیجه ای در بر ندارد و نظام تن به بدعت های غیرقانونی و زیاده خواهی های جناحی نمی دهد؛ اما همین امر هم نیاز به شجاعت سیاسی برای اذعان به اتخاذ یک سیاست غلط دارد؛ شجاعتی که به نظر می رسد وجود ندارد.
منبع: الف