وقایع اتفاقیه در این‌باره نوشت: انتشار اسناد پاناما که در آن یک میلیون و 200 هزار سند ثابت می‌کند، مقامات عالی‌رتبه در جهان در فساد مالی و پولشویی‌های مختلف دست داشته‌اند، جنجال گسترده‌ای به پا کرده است. اسنادی که گفته می‌شود در اختیار تیمی 400 نفره از خبرنگاران 82 کشور جهان قرار گرفته و آنها به طور سری نشسته‌اند و گزارش‌هایی را به طور هم‌زمان در مطبوعات خود منتشر کرده‌اند. از جمله خبرنگاران روزنامه‌های «گاردین»، چاپ انگلیس و «زود دویچه زیتنوگ»، چاپ آلمان که گزارش‌های آنها بیش از رسانه‌های دیگر مورد استناد افکار عمومی و رسانه‌های سمعی و بصری قرار گرفته است، اما انتشار این اسناد که بسیاری از کشورها به استثنای آمریکا را هدف قرار داد، شبهات بسیاری را مطرح کرده است. گفته می‌شود فردی به اسم «جان دو» این اسناد را در اختیار رسانه‌ها قرار داده و گفته هدفش از این کار عمومی کردن جرائم مالی است. «جان دو» کیست؟ کسی پاسخی برای این سؤال ندارد. 400 خبرنگار کیستند؟ 82 کشور شامل کدام کشورها می‌شوند یا مثلاً اندیشکده بروکینگز به صراحت می‌پرسد افکار عمومی و روزنامه‌نگاران چگونه می‌توانند مطمئن باشند که «جان دو» فردی قابل اعتماد است و اسناد ارائه شده واقعی، کامل و بدون تحریف هستند؟ آیا «جان دو» یک شخص حقیقی است؟ چطور وی مطمئن بوده می‌تواند بدون افشای هویت خود به انتقال این اسناد بپردازد؟ وی به حجم عظیمی از اطلاعات و اسناد دسترسی داشته، چه کسی این اسناد را در اختیار او قرار داده است؟ به گفته بروکینگز این نشان می‌دهد، پای یک آژانس اطلاعاتی در میان بوده است. البته این مؤسسه در ادامه می‌گوید، این آژانس می‌تواند سازمان امنیت روسیه باشد و دلیل می‌آورد همه آنچه افشا شده، مربوط به شخص پوتین نیست، بلکه اطرافیان او را هدف قرار داده است. در مقابل، روس‌ها می‌گویند این افشاگری کار آمریکایی‌ها بوده است. استدلالی که آنها می‌آورند قوی‌تر از استدلال مؤسسه بروکینگز است. آنها می‌گویند در میان این یک میلیون و 200 هزار سند افشا شده هیچ ردی از مقامات یا حتی شهروندان آمریکایی چه حقیقی چه حقوقی نیست و نکته شک‌برانگیز اینکه هیچ برخوردی با شرکت موساک فونسکا، شرکتی که گفته می‌شود در پاناما کار پولشویی را به سود این افراد انجام می‌داده، نشده است. این مسئله شبهات را درباره واقعیت‌های موجود در پشت این افشاگری‌ها افزایش داده است.
این روزنامه می‌افزاید: آنچه بیش از پیش مشهود است، رد پای سازمان امنیتی‌ای مانند سی‌ای‌ای در پرونده است تا رد پای سازمان امنیتی روسیه و ساده‌ترین سؤالی که مطرح می‌شود این است که چرا باید آمریکایی‌ها دست به چنین کاری بزنند؟ پاسخ ساده این سؤال این است که آمریکایی‌ها به دنبال تسویه‌حساب با کشورها یا افراد یا کسانی هستند که یا مهره بازی‌شان در عرصه سیاست سوخته یا احساس می‌کنند در راه آنها مزاحمت ایجاد یا در پیشبرد سیاست‌هایشان لجبازی می‌کنند.
یادآور می‌شود درپی شروع فضاسازی مذکور، برخی رسانه‌های فارسی زبان بیگانه، پروژه‌ای را برای تسویه حساب و ترور شخصیت در داخل ایران کلید زدند که بلافاصله تبدیل به تیتر اول برخی نشریات زنجیره‌ای مانند شرق و اعتماد و... شد.