بی‌تردید یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین حوزه‌هایی که باید در جامعه اسلامی مورد توجه قرار گیرد، حوزه آموزش‌وپرورش است[...]
یادداشت: بی‌تردید
یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین حوزه‌هایی که باید در جامعه اسلامی مورد توجه
قرار گیرد، حوزه آموزش‌وپرورش است؛ موفقیت در این حوزه به معنای تربیت
نیروهای انسانی مؤمن و موفقی است که به زودی مسئولیت امور در کشور را به
دست خواهند گرفت و تنها در صورتی که انسان‌هایی مؤمن و متقی بر اساس علم،
منطق، آینده‌نگری و... عمل کنند، آینده درخشان برای کشور تضمین خواهد شد.
از همین روست که رهبر معظم انقلاب و بسیاری از کارشناسان و خبرگان کشور
نگران مسئله تربیت نسل‌های آینده، آموزش‌وپرورش و آنچه در مدارس کشور
می‌گذرد، هستند و بارها بر تدوین سند چشم‌انداز در این زمینه تأکید
کرده‌اند. نگرانی‌ای که به تدوین سند تحول در آموزش‌وپرورش منجر شد؛ سندی
که با همفکری متخصصان و مسئولان کشور در رده‌های مختلف و با توجه به نیازها
و ضرورت کشور تدوین شده است.
اما با وجود این سند در کشور و تأکید و
توصیه صاحب‌نظران درباره ضرورت تحقق این سند چشم‌انداز، به ناگاه شاهد آن
هستیم که در دولت یازدهم از سند آموزشی۲۰۳۰ که تحت مدیریت یونسکو تدوین و
تهیه شده است، رونمایی می‌شود و تلاش‌های مختلفی برای تبدیل این سند به
مرجع تصمیم‌گیری و مبنای سیاست‌گذاری در آموزش‌وپرورش صورت می‌پذیرد.
موضوعی
که سؤالات فراوانی را پیش روی مردم و کارشناسان و خبرگان کشور قرار داده
است، مبنی بر اینکه آیا سندی که یک نهاد بین‌المللی تدوین کرده، قرابتی با
فرهنگ اسلامی جامعه ایران دارد؟ آیا برنامه و سازوکاری برای ترویج معارف
اسلامی، اشاعه مفاهیم قرآن کریم، تعلیم اخلاق اسلامی و احکام الهی و... در
آن گنجانده شده است که دولت محترم در حال جایگزین کردن سند تحولی است که بر
اساس آداب و رسوم مردم مسلمان ایران اسلامی و تربیت فرزندان این آب و خاک و
با توجه به همه هنجارها، باورها، اعتقادات و آرمان‌های مردم ایران ترسیم و
ساماندهی شده است؟!