تحرکاتی که ابتدا از عراق و سوریه شروع شد اما به تدریج به کشورهایی که گاها با داعش متحد بودند نیز کشیده شد. ضربه هایی که گاه و بیگاه بر پیکره ترکیه ای که یکی از بزرگترین حامیان این پدیده شوم است میخورد موید این مدعاست. داعش دل خوشی هم از ایران و نظام جمهوری اسلامی ندارد، اما سوال مهمی که در اینجا مطرح می شود آن است که چرا داعش تا بحال نتوانسته عملیاتی هر چند کوچک را در ایران به انجام برساند؟ پاسخ این سوال ناگفته پیداست که این مهم حاصل تلاش، مجاهدت ها و شهادت طلبی های انسانهایی است که هزاران کیلومتر دورتر از مرزهای کشورشان به دفاع از حرم می پردازند. جوانانی که خانه و کاشانه خود و حتی برخی بچه های کوچک و تازه عروس های خود را رها کرده اند و جانشان را کف دستشان گرفته اند و بی محابا با دشمنی می جنگند که اگر به مرزهای ما دست یابند هیچ چیز نمی‌شناسند، نه اخلاق، نه انسانیت و نه وجدانی دارند که جلوگیری کند از تجاوز به فرزندانمان.
مدافعین حرم در سوریه و عراق دست این اهریمنان را قطع کرده اند از رسیدن به حریم اهل بیت مان. امروز در کشور ما شهری وجود ندارد که فضایش عطرآگین به بوی لاله های دفاع از حریم حرم نباشد. اما دریغ که چه مظلومند این قهرمانان بی نام و نشان. چقدر بی رحمانه اینها را متهم به گرفتن پول کرده اند آنهایی که در باغ های خود لم داده وگلابی میخورند. آیا از گریه و دلتنگی های یک کودک 6 ماهه برای آغوش پدر چیزی میدانید؟ بگویید غصه های عروسی که قهرمان زندگی اش را از دست داده و حالا در اوج جوانیش بیوه شده را میتوانید بفهمید؟ و آیا از دل آن مادری را که عصای پیری اش دیگر کنارش نیست و قدخمیده دل افسرده گشته خبر دارید؟ قطعا نمی فهمید و نخواهید فهمید. چرا که دنیای شمای جای دیگریست.
مدافع حرم برای عقیده اش می جنگد و برای ناموسش و برای خاکش. در همه جای دنیا به چنین قهرمانی مدال افتخار می دهند، یا بهتر است بگوییم او خود مدال افتخاری است برای کشورش و مردمش.
چگونه است که در اینجا برخی به این قهرمانان توهین می کنند و مورد تشویق قرار می گیرند و بعد هم فکرانشان فکر میکنند توانسته اند سایه جنگ را از سر کشور دور کنند. به راستی که سایه شوم جنگ را آن مدافع حرمی از سر کشور دور کرد که در خان طومان مظلومانه به شهادت رسید نه آن که با دشمن قدم زد و بدو لبخند زد.
مدافعین حرم مظلومند!
مدافعین حرم مظلومند و بسیار مظلومتر از آنان خانواده هایی هستند که حالا هم باید با درد فراغ بسازند و هم زخم زبان کسانی را تحمل کنند که از سفره انقلاب سهم خواهی می کنند.