یک-چند روز از سالگرد آسمانی شدن آن بزرگ مرد عرصه علم و دانش و جهاد و سیاست یعنی شهید دکتر مصطفی چمران می گذرد و اندیشیدن راجع به او دِین بزرگی است بر ضمه ما. در واقع این کمترین کاری است که می شود از برای این بلند قامت تاریخ ساز انجام داد.
با پیروزی انقلاب اسلامی حکومتی آغاز به کار کرد که حالا قرار بود افرادی که تا دیروز فقط به مبارزه با رژیم طاغوتی می اندیشدند در مصدر قدرت قرار بگیرند و امورات مملکتی را در دست بگیرند که از هر نظر حائز اهمیت است. از طرفی شروع به کار حکومت جمهوری اسلامی با جنگی نا برابر مقارن شد. و کسانی که در آن زمان مسئولیت فرماندهی کل نیروهای مسلح بر عهده آنها قرار گرفت توانایی انجام این مهم را نداشته و شروع به نظریه پردازیهای متفاوتی کردند، از یک سو کسانی که میخواستند بر اساس یک شگرد جنگی که مربوط بود به زمانه اشکانیان(که صدها سال از حکومت آنها می گذشت) زمین بدهند و زمان بخرند سد راه نیرویی بودند که به تازگی از برکت انقلاب اسلامی جوانه زده و می خواست هر طور شده جلوی دشمن را بگیرد تا وارد کشور نشود. آنها به دنبال تضعیف سپاه بودند. تفکری که میتوانست در نهایت به تضعیف نظام مقدس جمهوری اسلامی منجر شود. از سوی دیگر تفکر دیگری نیز داشت شکل می گرفت که عبارت بود از درخواست انحلال قسمتی از ارتش که بیشتر نیروهای آن از بدنه مردمی بود. ما در آن زمان عمدتا با ارتشی روبرو بودیم که قاطبه آن با امام امت بیعت کرده و بر عهدی که بسته بودند پایبند بودند. و عده قلیلی که بیعت نکرده بودند مورد پاکسازی قرار گرفته بودند. انحلال تیپ «نوهد» ارتش در آن زمان همان قدر برای نظام اسلامی می توانست خطرناک باشد که تضعیف سپاه خطرناک بود. شهید دکتر مصطفی چمران در مقابل این تفکر مسموم می ایستد و اعلام می کند: «یکی از مشکلات بزرگ همین جاست که تیپی را که بهترین رزمندگان ما هستند منحل کنیم آنها را بیرون بریزیم آنوقت این دوازده هزار نفری را که بیرون ریختیم اینها چه خواهند کرد کجا خواهند رفت آیا بدشمن می پیوندند؟ نمی پیوندند؟ با آنها باید چگونه معامله کرد آیا صحیح است که بهترین رزمندگان را دور بریزیم؟ برای اینکه احتمالا یکدهم آنها به دشمن بپیوندند.یا بهتر است آنها را تحت کنترل خود داشته باشیم.(...) دراین ارتش هستند (کسانی) که من با کمال جرات و جسارت در پشت آنها نماز خوانده ام و نماز میخوانم بد نیست از یکی از افسران پاک در اینجا اسم ببرم، بنام سرگرد صیاد شیرازی که هم اکنون بفرماندهی عملیات غرب منصوب شده است و یک سرگرد است.»
دو-صاحبان تفکر اول با عزل بنی صدر از ریاست جمهوری و فرماندهی کل قوا به تاریخ پیوست اما صاحبان تفکر دوم هنوز هم وجود دارند. این بار به جای برنامه ریزی برای انحلال ارتش به دنبال سپاه بدون تفنگ هستند. در طول نزدیک به 4 دهه نهال سپاه پاسداران تنومند شده و میوه اش امنیت برای شهروندان جمهوری اسلامی است. چیزی که هر روز و هر لحظه شاهد آن هستیم. امنیتی که گاه آنقدر برایمان عادی می شود که حتی فراموش می کنیم وجود دارد. گرفتن تفنگ از دست سپاه یعنی تیشه به ریشه امنیت کشور زدن.
اینکه مسئولی در عالی ترین جایگاه اجرایی کشور به انتقاد از سامانه موشکی کشور، که عمدتا نقش بازدارندگی دارد، بپردازد یعنی آن تفکر هنوز زنده است. تفکری که آن روز میخواست یک بازوی مستحکم دفاع از جمهوری اسلامی را مختل کند حال به فکر اختلال در بازوی دیگر آن افتاده است. این حرفها از حلقوم هر کسی که خارج شود مذموم است و باید دست از این شیطنت بچگانه برداشته شود.
سه-چمران خمینی یا چمران بازرگان برگرفته از سکانسی از فیلم «چ» است که در آن لحظه شهید اصغر وصالی خطاب به شهید چمران می گوید شما را چمران بازرگان یافتم و نه چمران خمینی. اما بیننده تا پایان قصه در می یابد که او چمران خمینی است. اما آنچه که چمران را چمران خمینی می کند عبارت است از اینکه او منافع ملی را بر امیال درونی اش مقدم می شمارد، جانش را فدای ملتش می کند و برای پیروزی و سرافرازی کشورش با دستان خالی می جنگد. مجموع اینهاست که چمران را در تاریخ ماندگار می کند و حالا از او به چمران خمینی یاد می کنیم. و چه بسیارند چمران های خامنه ای که منافع ملت و کشورشان را بر هرچیز دیگری ترجیح می دهند. و چه زیبای صلابت ملتشان را به رخ مستکبرین جهان می کشند و موشکشان را در قلب دشمنان فرو می کنند.
چمران ها در تاریخ ماندگارند...