دوگونه می‌توان به مسأله ری‌استارتی‌ها نگاه کرد؛ یکی اینکه اقدامات آنها را برخاسته از آشفتگی‌های درونی آنها دانست که این ریشه در برخی ناملایمات بیرونی و اوضاع نابسامانی دارد که فرد در زندگی با آن دست و پنجه نرم می‌کند، دیگر اینکه آن را عمقیق‌تر دید و آن را از سر عناد و دشمنی با نظام و هزینه‌تراشی برای آن دانست.
گروه خرابکار «ری‌استارت» که کارویژه‌‌ی خود را در اقدامات خرابکارانه و تخریب اموال و اماکن عمومی، بویژه اماکن مذهبی مانند مساجد و حسینیه‌ها تعریف کرده است، پدیده‌ی اجتماعی نوظهوری است که می‌توان آن را هم به عنوان یک «بزه» و هم یک «آسیب اجتماعی» دید. درواقع، ری‌استارتی که اکنون در کشور سربرآورده،نمونه بارزی از حرکت‌ها و اقداماتی است که تحت عنوان «وندالیسم»(vandalism) مطرح می‌شوند که میل به تخریب داشته و در اصل و اساس، نوعی ناهنجاری است. به بیان دیگر، وندالیسم به مفهوم داشتن نوعی روحیه بیمارگونه است که مبین تمایل به تخریب آگاهانه، ارادی و خود خواسته اموال، تأسیسات و متعلقات عمومی است.
براین اساس است که می‌توان گفت که «ری‌استارت»، نوعی تجلی وندالیسم است که در بطن آن، آشفتگی و بیماری پیروانش نهفته است. به بیان دقیق‌تر، دوگونه می‌توان به مسأله ری‌استارتی‌ها نگاه کرد؛ یکی اینکه اقدامات این گروه کوچک را برخاسته از آشفتگی‌های درونی آنها دانست که این ریشه در برخی ناملایمات بیرونی و اوضاع نابسامانی دارد که فرد در زندگی با آن دست و پنجه نرم می‌کند. در این صورت، می‌توان گفت که دست یازیدن به اقدامات خرابکارانه نوعی واکنش روانی است و البته دارای راه‌حل است. دیگر اینکه آن را عمقیق‌تر دید و آن را از سر عناد و دشمنی با نظام و هزینه‌تراشی برای آن دانست. در تطبیق این دو نوع نگاه، به نظر می‌رسد که در تحرکات هرچند بسیار محدودی که اکنون تحت‌عنوان ری استارت فعال شده، باید میان رهبر آن با پیروانش تفاوت قائل شد؛ بدین معنا که عمده‌ی پیروان این جنبش در داخل کشور کسانی هستند که این اقدامات خود را نوعی تلاش برای عقده‌گشایی و حتی دست یافتن به آرامش می‌دانند و شاید این وضعیت در اثر فشارها، شکست‌ها و مشکلات برای آنها حادث شده است. مسأله تا اینجا قابل پیش‌گیری است و با اقدامات رسانه‌ای، آموزشی و... قابل‌حل است و می‌توان مانع از گسترش آن شد.
حال آنکه عامل اصلی آن؛ یعنی مجری سابق سینما را می‌توان فردی دانست که در تحلیل رفتار و مواضع وی، هر دو نوع نگاه تصدیق می‌شود؛ زیرا اولاً براساس اظهارات برادر وی، حسینی با انبوهی از مشکلات مواجه است و شاید این اقدام وی در تشویق به خرابکاری، ریشه در فشارهایی دارد که در اثر این مشکلات بر وی وارد می‌شود. علاوه بر این، دقت در محتوای برنامه‌ای که حسینی پیش از این و با همین عنوان «ری‌استارت»، با هدف رد همه‌ی ادیان، اجرا می‌کند، نشان می‌دهد ری‌استارت را باید عمیق‌تر دید و آن را گونه‌ای از شورش فکری و ایدئولوژیک علیه دین و ساختارهای دینی دانست و چون زمینه‌های توفیق و جاافتادن آن در جامعه وجود ندارد، برای ابراز وجود به اقدامات خرابکارانه روی می‌آورد. گزاره ای که آن را شورشی علیه دین معرفی می کنند نیز بیشتر از این جهت تأیید می‌شود که اماکن مذهبی مانند مساجد و حسینیه‌ها بیش از سایر اماکن موردهجوم عملیات خرابکارانه آنها قرار دارد. به عبارتی، ری‌استارت را می‌توان ترکیبی از دگراندیشی و وندالیسم دانست که در عین حال نمودهایی از جنبش‌های اجتماعی اعتراضی جدید در آن وجود دارد.
در مورد برنامه‌ی رادیویی محمد حسینی با عنوان ری استارت قابل ذکر است که این برنامه از سال ۱۳۹۴ از طریق رادیو پستو در قالب یک برنامه و درس‌گفتار به نام ری استارت (به معنی آغاز دوباره یا شروعِ از اول) تولید و اجرا می‌شود؛ این برنامه رادیویی شامل مباحث عرفانی – فلسفی می‌شود که ناظر بر نوعی ردّیه بر ساختار رسمی تمام ادیان است و به جای آن بر شکلی از عرفان و تصوف با تأکید بر واژه‌ای به نام «انسان کامل» می‌پردازد. شکل و فرم ارائه مباحث ری استارت نیز با دستمایه‌ای از طنز و کمدی ارائه می‌شود.