یادداشت: «بدون دسترسی به مضمون رایزنی‌ها و محتوای گفت‌وگوها میان ایران و بریتانیا، نمی‌توان قضاوت کرد که چه بده بستان و چه معامله‌ای ممکن است برای آزادی نفتکش ایرانی انجام شده باشد، اما روشن است که مذاکره و رایزنی دیپلماتیک راه را برای آزادی این نفتکش هموار کرده است.» این نوشتار عجیب بخشی از یادداشت روزنامه اصلاح‌طلب «اعتماد» به قلم «قاسم محبعلی» از مدیران وزارت خارجه در دولت اصلاحات است!
نوشتاری که این پرسش را مطرح می‌کند که چرا برخی‌ها اصرار دارند هر موفقیتی را به مذاکره ربط دهند؟ در پس این اصرار چشم‌بسته که به هر بهانه با ربط و بی ربط تکرار می‌شود، چه اهدافی وجود دارد؟ آن هم در دورانی که نتیجه گفتمان مذاکره پیش روی ملت ایران قرار دارد و شرایط به گونه‌ای شده است که حتی چهره‌هایی، مانند «عباس عبدی» از فعالان سیاسی اصلاح‌طلب به صراحت از ناکارآمدی سیاست مذاکره صرف سخن به میان آورده و می‌گوید: «بسیاری از افراد درک درستی از ماهیت روابط بین‌الملل و سیاست واقع‌گرایانه ندارند و روابط بین‌الملل را به گفت‌وگو و صلح‌خواهی تقلیل می‌دهند، در حالی که روابط بین‌الملل در اصل متکی به قدرت است و بس.»
در روزهایی که نقش گفتمان مقاومت و دستاوردهای آن در مصاف با دشمنان ملت‌های منطقه کاملاً روشن است و ثمره موضع قدرتمندانه کشورمان دربرابر قدرت‌های جهانی کاملاً مشخص و واضح است، ماجرای اسقاط پهپاد آمریکایی و عقب‌نشینی ترامپ، ماجرای شکست خوردن توطئه شوم آمریکایی‌ها در عراق و سوریه و در نمونه آخر ماجرای راهزنی دریایی انگلیس و دست بالای جمهوری اسلامی ایران قابل رؤیت است و سخن گفتن از نقش مذاکره مصداق دفاع بدموقع و نابه‌جایی است که نه تنها کمکی به مقبولیت این گفتمان نخواهد کرد؛ بلکه زمینه را برای روشن‌تر شدن ناکارآمدی بیش از پیش آن فراهم خواهد کرد.